یکی از علمای اصفهان می‌گفت: با عده‌ای برای حج به مکه مشرف شدیم. در مدینه یک نفر از ما درگذشت. پس از دفن، مجلس ترحیمی تشکیل داده، و یکی از قاریان اهل تسنن را برای خواندن قرآن، به مجلس دعوت کردیم.
قاری آمد و نشست امّا قرآن نمی‌خواند. به او گفتیم بخوان. گفت: شما مشغول حرف زدن هستید و تا ساکت نشوید قرآن نمی‌خوانم! همه ساکت شدیم ولی باز دیدیم نمی‌خواند. گفت: طرز نشستن ما متناسب با مجلس قرآن نیست! ما همه دو زانو نشستیم، دیدیم باز قرآن را شروع نمی‌کند. گفتیم: بخوان. گفت: هنوز مجلس برای قرائت قرآن مهیا نشده است، زیرا در دست بعضی چای و سیگار مشاهده می‌شود. چای و سیگار را که کنار گذاشتیم، وی آیه‌ای از قرآن را تلاوت کرد و مجلس را ترک گفت. آیه‌ای را که تلاوت نمود این بود:
«وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا.»[1] «هنگامی که قرآن خوانده می‌شود، بدان گوش فرا دهید و ساکت باشید.»[2] شایان تذکر است که برادران اهل سنّت متأسفانه به جای توجه به معانی و مقاصد قرآن فقط به آداب ظاهری قرآن توجه کرده و فرع را بر اصل ترجیح داده‌اند.[1] . سوره اعراف، آیه 204.
[2] . سیمای فرزانگان، ج 3، ص 279.