دعای 46 صحیفه سجادیه
ایشان هنگامی که سلام نماز را گفتند و از نماز فارغ شدند ، ایستادند و رو به قبله کردند و فرمودند :

یَا مَنْ یَرْحَمُ مَنْ لَا یَرْحَمُهُ الْعِبَادُ

اى کسى که رحم مى‏کند، به آنکه بندگان به او رحم نمى‏کنند.

وَ یَا مَنْ یَقْبَلُ مَنْ لَا تَقْبَلُهُ الْبِلَادُ

و اى کسى که مى‏پذیرد، آن را که (اهل) شهرها او را نمى‏پذیرند.

وَ یَا مَنْ لَا یَحْتَقِرُ أَهْلَ الْحَاجَهِ إِلَیْهِ

و اى کسى که حاجتمندانش را خوار و پست نمى‏شمارد.

وَ یَا مَنْ لَا یُخَیِّبُ الْمُلِحِّینَ عَلَیْهِ .

و اى کسى که اصرارکنندگانِ خود را ناامید نمى‏کند.

وَ یَا مَنْ لَا یَجْبَهُ بِالرَّدِّ أَهْلَ الدَّالَّهِ عَلَیْهِ

و اى کسى که دست رد بر پیشانى آنان که به محبّت او اعتماد دارند، نمى‏زند.

وَ یَا مَنْ یَجْتَبِی صَغِیرَ مَا یُتْحَفُ بِهِ ، وَ یَشْکُرُ یَسِیرَ مَا یُعْمَلُ لَهُ .

و اى کسى که تحفه خردى را که به او داده مى‏شود، برمى‏گزیند و اندک عملى را که براى او انجام مى‏شود، سپاس مى‏دارد.

وَ یَا مَنْ یَشْکُرُ عَلَى الْقَلِیلِ وَ یُجَازِی بِالْجَلِیلِ

و اى کسى که (عمل) کم را سپاس مى‏گذارد و پاداش بزرگ مى‏دهد.

وَ یَا مَنْ یَدْنُو إِلَى مَنْ دَنَا مِنْهُ .

و اى کسى که به هر که به او نزدیک شود، نزدیک مى‏شود.

وَ یَا مَنْ یَدْعُو إِلَى نَفْسِهِ مَنْ أَدْبَرَ عَنْهُ .

و اى کسى که به سوى خود مى‏خواند کسى را که، از او روى گردانَد.

وَ یَا مَنْ لَا یُغَیِّرُ النِّعْمَهَ ، وَ لَا یُبَادِرُ بِالنَّقِمَهِ .

و اى کسى که نعمت را تغییر نمى‏دهد و به کیفر سخت، شتاب نمى‏کند.

وَ یَا مَنْ یُثْمِرُ الْحَسَنَهَ حَتَّى یُنْمِیَهَا ، وَ یَتَجَاوَزُ عَنِ السَّیِّئَهِ حَتَّى یُعَفِّیَهَا .

و اى کسى که نیکى را بارور مى‏کند، تا آن را بیفزاید و از بدى درمى‏گذرد، تا آن را محو کند.

انْصَرَفَتِ الآْمَالُ دُونَ مَدَى کَرَمِکَ بِالْحَاجَاتِ ، وَ امْتَلَأَتْ بِفَیْضِ جُودِکَ أَوْعِیَهُ الطَّلِبَاتِ ، وَ تَفَسَّخَتْ دُونَ بُلُوغِ نَعْتِکَ الصِّفَاتُ ،
فَلَکَ الْعُلُوُّ الْأَعْلَى فَوْقَ کُلِّ عَالٍ ، وَ الْجَلَالُ الْأَمْجَدُ فَوْقَ کُلِّ جَلَالٍ .

آرزوها پیش از رسیدن به پایان کرمت، با حاجت‏ها برآورده شده است و ظرف خواسته‏ها با زیادى جودت، پر گشته است
و توصیف‏ها پیش از رسیدن به وصف تو، از هم گسیخته‏اند. پس بلندترین بلندى بر فوق هر بلندى،
و بزرگ‏ترین بزرگى بر فوق هر بزرگى براى توست.

کُلُّ جَلِیلٍ عِنْدَکَ صَغِیرٌ ، وَ کُلُّ شَرِیفٍ  فِی  جَنْبِ  شَرَفِکَ حَقِیرٌ ،  خَابَ الْوَافِدُونَ عَلَى غَیْرِکَ ، وَ خَسِرَ الْمُتَعَرِّضُونَ  إِ لَّا لَکَ ،
وَ ضَاعَ الْمُلِمُّونَ إِلَّا بِکَ ، وَ أَجْدَبَ الْمُنْتَجِعُونَ إِلَّا مَنِ انْتَجَعَ فَضْلَکَ

هر بزرگى نزد تو کوچک، و هر بزرگوارى در کنار بزرگوارى‏ات حقیر است. آنان که بر جز تو وارد شدند، ناامید گشتند و آنان که به غیر تو پرداختند،
زیان دیدند و آنان که بر درگاه جز تو رفتند، ضایع شدند و جویندگان که غیر از فضل تو جویا شدند، دچار خشکسالى گردیدند
.

بَابُکَ مَفْتُوحٌ لِلرَّاغِبِینَ ، وَ جُودُکَ مُبَاحٌ لِلسَّائِلِینَ ، وَ إِغَاثَتُکَ قَرِیبَهٌ مِنَ الْمُسْتَغِیثِینَ .

در تو براى آنان که خواهانند، باز است و بخشش تو براى درخواست‏کنندگان، روا است
و فریادرسى‏ات به فریاد رس خواهان، نزدیک است.

لَا یَخِیبُ مِنْکَ الآْمِلُونَ ، وَ لَا یَیْأَسُ مِنْ عَطَائِکَ الْمُتَعَرِّضُونَ ، وَ لَا  یَشْقَى  بِنَقِمَتِکَ  الْمُسْتَغْفِرُونَ

آرزومندان از (درگاه) تو بى‏بهره نمى‏شوند و آنان که به تو پرداختند، از عطایت مأیوس نمى‏گردند
و آمرزش‏خواهان به کیفرت تیره‏بخت نمى‏شوند.

رِزْقُکَ مَبْسُوطٌ لِمَنْ عَصَاکَ ، وَ حِلْمُکَ مُعْتَرِضٌ لِمَنْ نَاوَاکَ ، عَادَتُکَ الْإِحْسَانُ إِلَى الْمُسِیئِینَ ، وَ سُنَّتُکَ الْإِبْقَاءُ عَلَى الْمُعْتَدِینَ
حَتَّى لَقَدْ غَرَّتْهُمْ أَنَاتُکَ عَنِ الرُّجُوعِ ، وَ صَدَّهُمْ إِمْهَالُکَ عَنِ النُّزُوعِ .

روزىِ تو براى کسى که تو را نافرمانى کرده، گسترده است و حلمت به کسى که با تو دشمنى نموده، پرداخته است.
عادت تو احسان به بدکاران، و روش تو مهربانى با تجاوزکنندگان است. تا اینکه مهلت دادن
تو آنان را از بازگشتن فریب داد و فرصت دادن تو، آنها را از دست برداشتن بازداشت.

وَ إِنَّمَا تَأَنَّیْتَ بِهِمْ لِیَفِیؤُوا إِلَى أَمْرِکَ ، وَ أَمْهَلْتَهُمْ ثِقَهً بِدَوَامِ مُلْکِکَ ، فَمَنْ کَانَ مِنْ أَهْلِ السَّعَادَهِ خَتَمْتَ لَهُ بِهَا ،
وَ مَنْ کَانَ مِنْ أَهْلِ الشَّقَاوَهِ خَذَلْتَهُ لَهَا .

همانا از این رو با آنان درنگ کرده‏اى، تا به فرمان تو بازگردند و از آن جهت مهلتشان داده‏اى که به دوام پادشاهى خود اعتماد دارى.
پس هر که از سعادتمندان باشد، برایش به سعادت پایان دهى و هر که از شقاوتمندان باشد، او را از آن جهت خوار مى‏کنى.

کُلُّهُمْ صَائِرُونَ ، إِلَى حُکْمِکَ ، وَ اُمُورُهُمْ آئِلَهٌ إِلَى أَمْرِکَ ، لَمْ یَهِنْ عَلَى طُولِ مُدَّتِهِمْ سُلْطَانُکَ ،
وَ لَمْ یَدْحَضْ لِتَرْکِ مُعَاجَلَتِهِمْ بُرْهَانُکَ .

همه ایشان به حکم تو مى‏رسند و کردارشان به فرمان تو خواهد رسید. درازى زمانِ ایشان، سلطنت تو را سست نکرده
و از جهت شتاب نکردن در عذاب آنان، برهان تو باطل نشده است.

حُجَّتُکَ قَائِمَهٌ لَا تُدْحَضُ ، وَ سُلْطَانُکَ ثَابِتٌ لَا یَزُولُ ، فَالْوَیْلُ الدَّائِمُ لِمَنْ جَنَحَ عَنْکَ ،
وَ الْخَیْبَهُ الْخَاذِلَهُ لِمَنْ خَابَ مِنْکَ ، وَ الشَّقَاءُ الْأَشْقَى لِمَنِ اغْرَّ بِکَ .

حجّت تو پابرجاست که باطل نمى‏شود و سلطنت تو ثابت و بى‏زوال است. پس افسوس همیشگى، براى کسیست که از تو برگشته
و یأس ذلّت‏بار براى کسیست که از تو ناامید شده و بدبخت‏ترین بدبختى براى کسیست که به تو مغرور گشته.

مَا أَکْثَرَ تَصَرُّفَهُ فِی عَذَابِکَ ، وَ مَا أَطْوَلَ تَرَدُّدَهُ فِی عِقَابِکَ ، وَ مَا أَبْعَدَ غَایَتَهُ مِنَ الْفَرَجِ ، وَ مَا أَقْنَطَهُ
مِنْ سُهُولَهِ الَْمخْرَجِ عَدْلًا مِنْ قَضَائِکَ لَا تَجُورُ فِیهِ ، وَ إِنْصَافاً مِنْ حُکْمِکَ لَا تَحِیفُ عَلَیْهِ .

أَکْثَرَ چه زیاد است از حالى به حالى گشتن او، در عذاب تو! و چه طولانى است پى‏درپى بازگشتنش، در کیفرت! و چه دور است
که در پایان ( کار ) او گشایش حاصل شود! و چه ناامید است از به آسانى رهایى یافتن ! ( همه گرفتارى‏هایش )
از روى عدل در حکم توست، که در آن ستم نمى‏کنى. و از حکم منصفانه توست، که بر او جفا نمى‏نمایى.

فَقَدْ ظَاهَرْتَ الْحُجَجَ ، وَ أَبْلَیْتَ الْأَعْذَارَ ، وَ  قَدْ تَقَدَّمْتَ بِالْوَعِیدِ ، وَ تَلَطَّفْتَ  فِی التَّرْغِیبِ ، وَ ضَرَبْتَ الْأَمْثَالَ ،
وَ أَطَلْتَ الْإِمْهَالَ ، وَ أَخَّرْتَ وَ أَنْتَ مُسْتَطِیعٌ لِلمُعَاجَلَهِ ، وَ تَأَنَّیْتَ وَ أَنْتَ مَلِیءٌ بِالْمُبَادَرَهِ

پس به تحقیق حجّت‏ها را، پى‏درپى آشکار کرده‏اى و عذرها را، بیان نموده‏اى و هشدارها را، پیشتر داده‏اى
و با لطف خود، ترغیب نموده‏اى و مَثَل‏ها زده‏اى و مهلتِ طولانى داده‏اى و با آنکه بر شتاب نمودن توانایى،
(عذاب را) به تأخیر انداخته‏اى و با آنکه به پیش‏دستى کردن قادرى، درنگ نموده‏اى.

لَمْ تَکُنْ أَنَاتُکَ عَجْزاً ، وَ لَا إِمْهَالُکَ وَهْناً ، وَ لَا إِمْسَاکُکَ غَفْلَهً ، وَ لَا انْتِظَارُکَ مُدَارَاهً ، بَلْ لِتَکُونَ حُجَّتُکَ أَبْلَغَ ، وَ کَرَمُکَ أَکْمَلَ ،
وَ إِحْسَانُکَ أَوْفَى ، وَ نِعْمَتُکَ أَتَمَّ ، کُلُّ ذَلِکَ کَانَ وَ لَمْ تَزَلْ ، وَ هُوَ کَائِنٌ وَ لَا تَزَالُ .

درنگ نمودن تو از روى ناتوانى نبوده است و مهلت دادنت نه از روى سستى، و خوددارى‏ات نه از روى غفلت، و به تأخیر انداختنت
نه از روى نرمى کردن است. بلکه براى آنست که حجّت تو رساتر، و کرم تو کامل‏تر، و احسان تو فراوان‏تر،
و نعمت تو تمام‏تر باشد و همه آن‏ها از ازل بوده است، و آنها تا ابد پایدار خواهد بود.

حُجَّتُکَ أَجَلُّ مِنْ أَنْ تُوصَفَ بِکُلِّهَا ، وَ مَجْدُکَ أَرْفَعُ مِنْ أَنْ یُحَدَّ بِکُنْهِهِ ، وَ نِعْمَتُکَ أَکْثَرُ مِنْ أَنْ تُحْصَى بِأَسْرِهَا ،
وَ إِحْسَانُکَ أَکْثَرُ مِنْ أَنْ تُشْکَرَ عَلَى أَقَلِّهِ

حجّت تو بزرگ‏تر از آنست که به همه آن وصف شود، و بزرگى تو بالاتر از آنست که حقیقت آن به حدّى درآید، و نعمت تو بیشتر از آنست
که تمامش به شماره آید، و احسان تو افزون‏تر از آنست که بر کمترین آن شکر توان کرد.

وَ قَدْ قَصَّرَ بِیَ السُّکُوتُ عَنْ تَحْمِیدِکَ ، وَ فَهَّهَنِیَ الْإِمْسَاکُ عَنْ تَمْجِیدِکَ ،
وَ قُصَارَایَ الْإِقْرَارُ بِالْحُسُورِ ، لَا رَغْبَهً یَا إِلَهِی بَلْ عَجْزاً .

و سکوت، مرا از سپاس تو به کوتاهى انداخته، و خوددارىْ (از سخن)، مرا از بزرگ داشتن تو درمانده کرده،
و نهایت تلاش من اقرار به درماندگى است. نه از روى بى رغبتى -اى خداى من- بلکه از روى ناتوانى است.

فَهَا  أَنَا ذَا أَؤُمُّکَ بِالْوِفَادَهِ ، وَ أَسْأَلُکَ حُسْنَ الرِّفَادَهِ ،  فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ،  وَ اسْمَعْ نَجْوَایَ ،  وَ اسْتَجِبْ دُعَائِی ،
وَ  لَا  تَخْتِمْ یَوْمِی بِخَیْبَتِی ، وَ لَا تَجْبَهْنِی بِالرَّدِّ فِی مَسْأَلَتِی ، وَ أَکْرِمْ مِنْ عِنْدِکَ  مُنْصَرَفِی ، وَ تُرِیدُ مُنْقَلَبِی ،
إِنَّکَ غَیْرُ ضَائِقٍ  بِمَا تُرِیدُ ، وَ  لَا عَاجِزٍ عَمَّا تُسْأَلُ ، وَ أَنْتَ عَلَى کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ ،
وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّهَ إِلَّا بِاللهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ

پس اینک منم که آهنگ آمدن به درگاه تو را نمودم و پذیرایى نیکو از تو مى‏خواهم. پس بر محمّد و خاندانش درود فرست و نجوایم را بشنو
و دعایم را مستجاب کن و روزم را به ناامیدى به پایان نرسان و در خواهشم، دست رد بر پیشانى‏ام نزن و رفتنم را از نزدت و بازگشتم
را به سویت، گرامى دار. به درستى که تو آنچه بخواهى، برایت سخت و دشوار نیست و از آنچه از تو درخواست شود،
ناتوان نیستى و تو بر هر چیزى توانایى و هیچ حرکت و نیرویى نیست، مگر به یارى خداوند بلندمرتبه بزرگ.