نویسنده:فرشته سیفی

همه جا حرف از مادر و زحمت های او بود. مدرسه شور و هیجانی به یاد ماندنی داشت. این شور و هیجان درکوچه و خیابان نیز به چشم می خورد.
«روز مادر» وهفته گرامیداشت مقام زن، تازه شروع شده بود. همه بچه ها درباره هدیه ای که می خواستند به مادرانشان بدهند حرف می زدند و از هر فرصتی برای مشورت با بچه های دیگر برای خریدن هدیه استفاده می کردند.
فقط من بودم که تنها درگوشه ای از حیاط مدرسه می ایستادم و رؤیای خوشحال کردن مادر را در ذهن می پروراندم. آخر من پولی برای خریدن هدیه ای که مادرم را خوشحال کند، نداشتم. انگار تمام غم های عالم روی دوش من بود. اصلاً دلم نمی خواست بخندم یا در شادی بچه ها شریک باشم. دلم می خواست با ارزش ترین چیز را که می توانستم، به مادرم هدیه کنم اما هرچه فکر می کردم چیزی به ذهنم نمی رسید. از یکی شنیدم که گفت: «با یک نامه هم می شود از زحمات مادر تشکر کرد.» خواستم نامه بنویسم و تمام احساساتم را برای مادر که با خون دل بزرگم کرده بود شرح دهم اما… ناگهان یادم افتاد که مادر سواد خواندن ندارد. کسی هم نبود که نوشته ام را برایش ترجمه کند. آخر زبان اصلی ما ترکی آذری بود و مادر از فارسی هیچ نمی فهمید.
چهار روز از هفته زن می گذشت و هر روز یکی از کلاس ها مسؤولیت اجرای برنامه های روز مادر را بر عهده داشت. از من خواسته بودند نمایشنامه ای کوتاه در مورد مادر بنویسم و من نمی دانستم به مادر که هدیه ای نداشتم به او بدهم فکر کنم یا به نمایشنامه.
شب و روز برایم یکسان سپری می شد و من اصلاً متوجه گذشت زمان نبودم. دلم می خواست هدیه ای را به مادر بدهم که تا به حال کسی نداده باشد ولی…
به حضرت زهرا (س) متوسل شدم تا کمکم کند مادرم را خوشحال کنم… هر طور بود نمایشنامه ای ترتیب دادم و اجرا شد اما خودم اصلاً متوجه نبودم که چگونه گذشت.
برای ثروتمندان و آنان که دستشان به دهنشان می رسد دادن هدیه کار سختی نیست ولی برای ما که پول توجیبی هم نداشتیم یک آروز بود. آخرین روز از هفته زن بود و من غمگین و ناراحت در گوشه اتاق نشسته بودم و به قفسه کتابهایم چشم دوخته بودم. آنقدر توی این هفته فکر کرده بودم که ذهنم پر بود از فکرهای پوچ و تو خالی. احساس می کردم مادر منتظر است تا من هدیه اش را بدهم و از او تشکر کنم. با این که می دانستم او هیچ توقعی از ما ندار. خودش همیشه می گفت: «موفقیت شما در درس و زندگی و رعایت ادب و احترام دیگران بهترین هدیه ای است که من می گیرم.»
داشتم به بچگی خودم فکر می کردم. به زمانی که نه حرف زدن بلد بودم نه راه رفتن و … آن زمان که وقت و بی وقت گریه می کردم. همه از دستم عصبانی می شدند و تنها مادر بود که با صبر و حوصله تمام بغلم می کرد و آرامم می نمود. با خنده من می خندید و با گریه ام گریه می کرد. زمانی که تمام آرزوهایش در من و در آینده من جمع شده بود و حالا که برایم همه چیز بود، دلگرمی، پشتیبان، امید و آینده و… او همه چیز من بود. در یک جمله چراغ زندگی ام بود در پیچ و خم جاده آینده.
در این فکرها بودم که ناگهان یک فکر خوب به ذهنم رسید. یادم افتاد که هر وقت کتاب می خواندم مادر می گفت به زبان ترکی است و من با خنده می گفتم نه و او آه می کشید و می گفت:«می توانی برایم ترجمه اش کنی؟» و من هر وقت حوصله داشتم برایش ترجمه می کردم و او با دقت گوش می کرد.
با خوشحالی بلند شدم قفسه کتاب ها را باز کردم و دنبال یک کتاب خوب گشتم و «بانوی بانوان» را پیدا کردم، داستان زندگی حضرت فاطمه زهرا (س). گفتم: «مادر می خواهی برایت کتاب بخوانم؟» با خوشحالی پذیرفت. کنارش نشستم و گفتم: «مادر! اگر خوشتان آمد دوست دارم این هدیه روز مادر من به شما باشد.» لبخند زیبایی زد و بعد پیشانیم را بوسید و گفت: «باشد دخترم.»
شروع کردم از زمانی که حضرت زهرا (س) به دنیا آمدند و اهل مکه خوشحال بودند که حضرت محمد (ص) صاحب پسری نشدند که جانشین ایشان باشد…
مادر گاهی آه می کشید و گاهی چند قطره اشک از چشمانش فرو می ریخت اما برای این که من متوجه نشوم زود پاک می کرد خصوصاً آنجا که به صورت مبارکشان سیلی زدند و میراث پدرشان را تصاحب کردند… و آن جا که محسنش را پشت در سقط کردند و شب شهادت شان که از حضرت علی (ع) خواستند ایشان را تنها غسل کنند و پنهان از دید مردم به خاک بسپارند… و آن شب که حضرت حسن (ع) و حسین (ع) و حضرت زینب (س) نصف شب از مادر جدا شدند و حضرت علی (ع) ایشان را تنها در تاریکی شب در قبرستان بقیع به پدرشان سپردند و از آنجا که در عمر کوتاه بیشترین ظلم را از مردم زمانه دیدند، محل دفن ایشان تا ابد از همه مخفی خواهد ماند…
در تمام این مدت مادر آشکارا گریه می کرد و وقتی کتاب را بستم و نگاهش در نگاهم گره خورد، اشک چشمانش را پاک کرد و در نهایت غمگینی لبخندی زیبا بر لبانش نقش بست. صورتم را بوسید و گفت: «این بهترین هدیه ای است که می توانستم در تمام طول عمرم از کسی دریافت کنم.» و باز ابر چشمانش شروع به باریدن کرد و مثل شبنم روی گل گونه هایش نشست. گلی که در حین پژمردگی زیباترین گلی بود که می شناختم. بیشتر از این نتوانستم نگاه بارانی اش را تحمل کنم. دستش را بوسیدم و گفتم: «همیشه مدیون توأم مادر.»
منبع:نشریه روشنان،شماره 5