نویسنده: محمد غفارنیا

کرنش در برابر عظمت پروردگار عالم، موثرترین وسیله تکامل روحی انسان است. این نیایش و کرنش نشانگر مقام سپاسگزاری بندگان، در مقابل نعمت‎‌های بی‌حساب خدای متعال است. روش پیشوایان دینی ما در این زمینه، اسوه مناسبی برای پیروان آنان به شمار می‌آید.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) شب‎‌های خود را بین زنان و همسران خود تقسیم فرموده بود و هر شبی را نزد یکی از آنها می‌گذرانید. امام باقر (علیه السلام) می‌فرمایند: پیامبر در شبی که نوبت عایشه بود، نزد وی رفت و به عبادت و نیایش پرداخت؛ عایشه گفت: یا رسول الله، رنج و سختی در عبادت را بر خود راه مده؛ زیرا خداوند تو را مورد آمرزش و غفران خود قرار داده است. پیامبرفرمود: آیا برای خدای خویش هم نباید بنده‌ای شکر گزار باشم؟
عایشه می‌گوید پیامبر از شدت خستگی و رنج عبادت، پاشنه خود را بلند می‌کرد و روی انگشتان پا می‌ایستاد، تا رفع خستگی نماید. (1)
حضرت امام موسی بن جعفر (علیه السلام) از پدرانش از حضرت امیر المؤمنین (علیه السلام) روایت می‌فرماید: پیامبر خدا بیست سال (برای عبادت) بر روی انگشتان پای خود می‌ایستاد؛ چندان که پاهای ایشان متورم می‌گردید و رنگ رخسارش زرد می‌شد. در این باره خداوند او را مورد عتاب قرار داده و فرمود:
طه (از نام‎‌های پیامبر است)، ما قرآن را بر تو نازل نکردیم که خود را به زحمت بیفکنی: طه، ما انزلنا علیک القرآن لتشقی و (2) (3).
درست است که عبادت و تقرب به آفریدگار جهان هستی از راه نیایش او، از بهترین کارها و مطلوبترین تلاش‎‌های انسان است؛ ولی از آنجا که دین مقدس اسلام، دین سهل وآسانی است، و بنا بر تعبیر بعضی از تفسیرها، ملت اسلام، ملتی میانه (و امت وسط) است (برنامه‎‌های زندگیش دور از هر گونه افراط و تفریط می‌باشد)؛ لذا عبادت هم در اسلام آیین خاصی دارد و تحمیل رنج و زحمت بر خود به حدی که روح را دل زده و گریزان سازد جایز نمی‌باشد. و با این حال اگر کسی زحمت عبادت و طاعت را بر خود هموار سازد، در پیشگاه خداوند شاکر، به مقام و منزلت بالاتری نایل خواهد شد.

پی‌نوشت‌ها:

1-نورالثقلین: ج3. ص367. ح9و10.
2-نورالثقلین: ج3. ص367. ح9و10.
3-طه/1.
منبع مقاله :
غفارنیا، محمد، (1387) 142 قصّه از قرآن: همراه با شأن نزول آیاتی از قرآن، قم: جامعه القرآن الکریم، چاپ اول