نویسنده: محمد غفارنیا

وقتی پایه‎‌های اسلام در مدینه استوار شد، انصار گفتند: ما خدمت رسول خدا می‌رویم و می‌گوییم که ما به وسیله تو هدایت یافته ایم؛ لذا اموال و دارایی خود را بدون قید و شرط در اختیارت می‌نهیم تا هر چه نیاز باشد، مصرف فرمایید.
هنگامی که این سخن را به پیامبر گفتند: این آیه نازل شد:
(قُل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبَى)
بگو: من در برابر رسالت خود جز محبت نزدیکانم، مزدی از شما نمی‌طلبم. (1)
پیامبر این آیه را برای آنها تلاوت کرد. سپس فرمود: بعد از من نزدیکان مرا دوست بدارید. انصار با خوشحالی از نزد پیامبر آمدند؛ اما از میان آنها عده‌ای منافق گفتند: پیامبر به افترا این سخن را به خدا نسبت داده و هدفش این بوده که ما را بعد از خود، در برابر خویشاوندانش ذلیل کند. در این هنگام آیه نازل شد: (أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا: آنها می‌گویند: او بر خدا دروغ بسته.
پیامبر شخصی به سراغ آنها فرستاد. وقتی آمدند و آیه دوم را بر آنها تلاوت فرمود؛ گروهی پشیمان شده، گریستند وسخت ناراحت شدند. باز آیه سوم نازل شد:
(و هو الذی یقبل التوبه عن عباده): او کسی است که توبه را از بندگانش می‌پذیرد. (2)
رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) هم کسی را به سراغ آنها فرستاد و بشارت داد که توبه خالصانه آنها مورد قبول درگاه خداست. (3)
شیعه امامیه طبق آیه اول و روایاتی که در مورد آن وارد شده است، محبت اهل بیت را واجب می‌داند. و لازمه آن محبت، اطاعت از ائمه معصومین (علیهم السلام) است؛ همچنین شیعه معتقد است، این محبت لازمه تداوم راه نبوتی است که برای ادامه هدایت مسلمانان و در طریق تکامل آنان قرار می‌گیرد. نتیجه آن نیز صد در صد عاید خود مسلمانان می‌شود.

پی‌نوشت‌ها:

1-شوری/23و24و25.
2-شوری/23و24و25.
3-مجمع البیان: ج9. ص29؛ تفسیر قمی: ج2. ص275.
منبع مقاله :
غفارنیا، محمد، (1387) 142 قصّه از قرآن: همراه با شأن نزول آیاتی از قرآن، قم: جامعه القرآن الکریم، چاپ اول