نماز سخن گفتن عبد با مولا است اما قرائت قرآن سخن مولا است با بنده‎اش لذا قرائت قرآن امری شریف است و مثل نماز شرائطی دارد در کتاب مصباح الشریعه آمده است که امام صادق (ع) فرمودند: کسی که قرآن بخواند و برای آن خضوع نکند و روحش پرواز نکند و حزن و خوف در او ریشه نزند عظمت خدا را ناچیز شمرده و زیانبار است.
بنابر این قاری قرآن به سه چیز نیاز دارد:
1. قلب خاشع.
2. بدن فارغ.
3. محل خلوت.
چون قلبش برای خدا خشوع کند شیطان از او می‎گریزد.
چون بدنش از کارهای دیگر فارغ شود برای خواندن قرآن آماده میشود. و در نتیجه عارضه‎ای که او را از نور و فوائد قرآن محروم کند برای او پیش نمی‎آید چون بعد از احراز این دو خصلت گوشه‎ای خلوت برگزید و از خلق کناره گرفت جان و روحش با قرآن انس گیرد و حلاوت و شیرینی کلام خدا با بندگان صالحش را می‎چشد و آنگاه لطف او را نسبت به این بندگان و اختصاص آنها را به کرامت خدایی و اشارات بدیعش در می‎یابد.
پس چون پیمانه‎ای از این سرچشمه نوشید هیچ حالتی را بر آن حالت و هیچ وقتی را بر آن وقت ترجیح نمی‎دهد و آن را بر هر عبادت و طاعتی مقدّم می‎دارد زیرا مناجات بی‎واسطه با پروردگار در این حال است[1].