حدیث (1) امام على علیه السلام :

مَن لَجَّ وَ تَمادى فَهُوَ الرّاکِسُ الَّذى رانَ اللّه‏ُ عَلى قَلبِهِ وَ صارَت دائرَهُ السَّوءِ عَلى رَأسِهِ ؛

هر کس لجاجت کند و بر آن پافشارى نماید، او همان بخت برگشته ‏اى است که خداوند بر دلش پرده [غفلت] زده و پیشامدهاى ناگوار بر فراز سرش قرار گرفته است.

نهج البلاغه، نامه 58
حدیث (2) امام على علیه السلام :

اَلافراطُ فِى المَلامَهِ یَشُبُّ نیرانَ اللَّجاجِ ؛

زیاده ‏روى در سرزنش کردن ، آتش لجاجت را شعله‏ ور مى ‏سازد .

تحف العقول، ص 84

حدیث (3) امام صادق علیه السلام :

سِتَّهٌ لاتَکونُ فِى المُؤمِنِ: اَلعُسرُ وَالنَّکَهُ وَالحَسَدُ وَاللَّجاجَهُ وَالکَذِبُ وَالبَغىُ؛
شش (صفت) در مؤمن نیست: سخت‏گیرى، بى‏ خیرى، حسادت، لجاجت، دروغگویى و تجاوز.

تحف العقول، ص‏377-وسایل الشیعه ج15،ص349
حدیث (4) پیامبر صلى‏لله‏ علیه ‏و ‏آله :

اَلْخَیْرُ عادَهٌ وَ الشَّرُّ لَجاجَهٌ؛

خوبى عادت است و بدى لجاجت.

اساس البلاغه، ص 438