یاس و ناامیدی

یاس و ناامیدی

1. قال الامام علی – علیه
السلام – : أَعظَمُ البَلاءِ اِنقِطَاعُ الرَّجَاءِ.

«غرر الحکم، ح 2860»

امام علی – علیه السلام – فرمود: بزرگترین بلا, ناامیدی است.

2. قال الامام علی – علیه
السلام – : عَجِبتُ لِمَن یَقنَطُ وَ مَعَهُ الاِستِغفَارُ.

«نهج البلاغه، حکمت 87»

امام علی – علیه السلام – فرمود: در شگفتم از کسی که ناامید می شود، در
حالی که استغفار را با خود دارد.

3. قال الامام الصادق – علیه
السلام – : ارجِ اللهَ رَجَاءً لا یُجرِئُکَ عَلَی مَعَاصِیهِ، وَ خَفِ اللهَ
خَوفاً لا یؤیِسُکَ مِن رَحمَتِهِ.

«بحار الأنوار، ج 70، ص 384»

امام صادق – علیه السلام – فرمود: طوری به خدا امید داشته باش که امیدت تو
را بر ارتکاب گناهان جرئت نبخشد و به گونه ای از خدا بترس که ترست تو را ناامید از
رحمت الهی نکند.

4. قال الامام علی – علیه
السلام – : لا تَیأَس لِذَنبِک وَ بَابُ التَّوبَهِ مَفتُوحٌ.

«تحف العقول، ص 214»

امام علی – علیه السلام – فرمود: تا زمانی که درِ توبه باز است، به خاطر
گناه خود نومید مشو.

5. قال الامام علی – علیه
السلام – : فی القُنُوطِ اَلتَّفرِیطُ.

«بحار الأنوار، ج 77، ص 211»

امام علی – علیه السلام – فرمود: نومیدی، موجب تفریط و تقصیر می شود.

6. قال الامام علی – علیه
السلام – فی المناجاهالشعبانیه: إلهی لم
أُسَلِّط عَلَی حُسنِ ظَنَّی قُنُوطَ الإَیَاسِ، وَلا انقَطَعَ رَجَائِی مِن
جَمِیلِ کرَمِک.

«بحار الأنوار، ج 94، ص 99»

امام علی – علیه السلام – در مناجات شعبانیه فرمود: الهی! نومیدی و یأس را
بر گمان نیکم (به تو) چیره نمی کنم و امیدم را از بزرگواری و بخشش زیبای تو، نمی
بُرم.

7. قال الامام الصادق – علیه
السلام – : اَلیَأسُ مِن رَوحِ اللهِ أَشَدُّ بَرداً مِنَ الزَّمهَرِیرِ.

«بحار الأنوار، ج 72، ص 338»

امام صادق – علیه السلام – فرمود: نومیدی از رحمت خدا، سردتر از زمهریر
است.

8. قال الامام علی – علیه
السلام – : اَللَّهُمَّ فَاسقِنَا غَیثَک، وَلا تَجعَلنَا مِنَ القَانِطِینَ.

«نهج البلاغه، خطبه 143»

امام علی – علیه السلام – فرمود: بار خدایا! ما را از بارانت سیراب گردان و
از ناامیدان، قرارمان نده.

9. قال الامام الصادق – علیه
السلام – : أَروَحُ الرَّوحِ اَلیَأسُ مِنَ النَّاسِ.

«بحار الأنوار، ج 78، ص 249»

امام صادق – علیه السلام – فرمود: آساینده ترین آسایش، ناامیدی از مردم
است.

10. قال الامام علی – علیه
السلام – : اَلحَمدُ لِلَّهِ غَیرَ مَقنُوطٍ مِن رَحمَتِهِ، وَلا مَخلُوٍّ مِن
نِّعمَتِهِ، وَلا مَأیُوسٍ مِن مَغفِرَتِهِ.

«نهج البلاغه، خطبه 45»

امام علی – علیه السلام – فرمود: سپاس و ستایش خدایی را که نه از رحمت او
نومیدم و نه از نعمت او بی بهره و نه از آمرزش او مأیوس.

11. قال رسول الله – صلی
الله علیه و آله – : قَالَ اللهُ تَبَارَک وَتَعَالی: یَا ابنَ آدَم … لا
تَقنَطِ النَّاسَ مِن رَحمَهِ اللهِ تَعَالی عَلَیهِم وَأنتَ تَرجُوهَا لِنَفسِک.

«صحیفه الرضا – علیه السلام -، ص 43، ح 14»

پیامبر خدا – صلی الله علیه و آله – فرمود: خدای تبارک و تعالی فرمود: ای
فرزند آدم! … مردم را از رحمت خدای متعال نومید مگردان، در حالی که خودت به او امید
داری.

12. قال رسول الله – صلی
الله علیه و آله – : یَبعَثُ اللهُ المُقنِطِینَ یَومَ القِیَامَهِ مُغَلَّبَهً
وُجُوهُهُم، یَعنِی غَلَبَهَ السَّوَادِ عَلَی البَیَاضِ، فَیُقَالُ لَهُم:
هَؤُلاءِ المُقنِطُونَ مِن رَحمَهِ اللهِ.

«بحار الأنوار، ج 2، ص 55»

پیامبر خدا – صلی الله علیه و آله – فرمود: روز قیامت, خداوند نومید کنندگانِ
(از رحمت حق) را در حالی بر می انگیزد که سیاهی چهره شان بر سفیدی آن غالب است, پس
به آنها گفته می شود: آنان نومید کنندگانِ از رحمت خدا هستند.

13. قال الامام علی – علیه
السلام – : اَلفَقِیهُ کلُ الفَقِیهِ مَن لم یَقنَطِ النَّاسَ مِن رَحمَهِ اللهِ،
ولم یُؤیِسهُم مِن رَوحِ اللهِ، وَلم یُؤمِنهُم مِن مَکرِ اللهِ.

«نهج البلاغه، حکمت 90»

امام علی – علیه السلام – فرمود: فقیه به تمام معنا، کسی است که مردم را از
رحمت خدا نومید نگرداند و از فضل و بخشایش خدا مأیوسشان نسازد و از مکر و عذاب خدا
هم، آسوده خاطرشان نکند.

14. قال الامام علی – علیه
السلام – : قَد یَکونُ الیَأسُ إِدرَاکاً إِذَا کانَ الطَّمَعُ هَلاکاً.

«نهج البلاغه، نامه 31»

امام علی – علیه السلام – فرمود: جایی که طمع مایه هلاکت است, قطع امید
مایه رسیدن به مقصود است.

15. قال الامام علی – علیه
السلام – : لاتَیأَس مِنَ الزَّمَانِ إِذَا مَنَعَ، وَلا تَثِق بِهِ إِذَا أَعطَی،
وَکن مِنهُ عَلَی أَعظَمِ الحَذَرِ.

«غرر الحکم، ح 10302»

امام علی – علیه السلام – فرمود: نومید مشو از زمانه, هرگاه دریغ کرد، و
هرگاه عطا کرد به آن اعتماد مکن و از آن سخت برحذر باش.

16. قال الامام علی – علیه
السلام – : قَتَلَ القُنُوطُ صَاحِبَهُ.

«غرر الحکم، ح 6731»

امام علی – علیه السلام – فرمود: ناامیدی، صاحب خود را می کشد.

17. قال الامام علی – علیه
السلام – : کلُّ قَانِطٍ آیِسٌ.

«غرر الحکم، ح 6842»

امام علی – علیه السلام – فرمود: هر ناامیدی, ناکام است.

18. قال الامام علی – علیه
السلام – (فی صِفَهِ المُنَافِقِینَ): حَسَدَهُ الرَّخَاءِ وَ مُؤَکدُو البَلاءِ،
وَ مُقنِطُو الرَّجَاءِ.

«نهج البلاغه، خطبه 194»

امام علی – علیه السلام – (در وصف منافقان) فرمود: حسودانِ آسایش (دیگران)
هستند و به گرفتاری (مردم) دامن می زنند و امید را به یأس می کشانند.

19. قال الامام علی – علیه
السلام – : اَلیَأسُ یُعِزُّ الأَسِیرَ، اَلطَّمَعُ یُذِلُّ الأَمِیرَ.

«غرر الحکم، ح 1091 و 1092»

امام علی – علیه السلام – فرمود: چشم نداشتن اسیر را عزّت می بخشد. طمع
امیر را به خواریمی کشاند.

20. قال الامام علی – علیه
السلام – : وَلاتَیأَسَنَّ لِشَرِّ هَذِهِ الاُمَّهِ مِن رَوحِ اللهِ، لِقَولِهِ
تَعَالی «إِنَّهُ لایَیأَسُ مِن رَوحِ اللهِ إِلا القَومُ الکافِرُونَ).

«نهج البلاغه، حکمت 377»

امام علی – علیه السلام – فرمود: حتّی برای بدترین فرد این امّت از رحمت
خدا نومید مشو؛ زیرا که خداوند متعال فرموده است: «از رحمت خدا ناامید نمی شوند,
مگر گروه کافران».

21. قال الامام علی – علیه
السلام – : وَلاتَیأَسُوا مِن مُدبِرٍ، فَإِنَّ المُدبِرَ عَسَی أَن تَزِلَّ بِهِ
إِحدَی قَائِمَتَیهِ وَتَثبُتَ الاُخرَی، فَتَرجِعَا حَتَّی تَثبُتَا جَمِیعاً.

«نهج البلاغه، خطبه 100»

امام علی – علیه السلام – فرمود: از هیچ بخت برگشته ناکامی قطع امید مکن؛
زیرا ممکن است که یکی از دو پای او بلغزد و پای دیگرش استوار ماند و آن گاه هر دو
پایش به حالت اول برگردد و استوار برجای ماند.

22. قال الامام الصادق – علیه
السلام – : اَلیَأسُ مِمَّا فی أَیدِی النَّاسِ عِزٌّ لِلمُؤمِنِ فی دِینِهِ.

«وسائل الشیعه، ج 6، ص 314»

امام صادق – علیه السلام – فرمود: قطع امید کردن از آنچه مردم دارند، مایه
عزت مؤمن در دینش است.

23. قال الامام الباقر – علیه
السلام – : خَیرُ المَالِ اَلثِّقَهُ بِاللهِ، وَالیَأسُ مِمَّا فی أَیدِی
النَّاسِ.

«وسائل الشیعه، ج 6، ص 315»

امام باقر – علیه السلام – فرمود: بهترین سرمایه، اعتماد به خداست و ناامیدی
به آنچه در دست مردم است.

24. قال الامام علی – علیه
السلام – : لا تَکن مِمَّن یَرجُو الآخِرَهَ بِغَیرِ العَمَلِ … یُعجَبُ
بِنَفسِهِ إِذَا عُوفِیَ، وَیَقنَطُ إَذَا اُبتُلِیَ … إِن اِستَغنَی بَطِرَ وَ فُتِنَ،
وَإِن اِفتَقَرَ قَنِطَ وَ وَهَنَ.

«نهج البلاغه، حکمت 150»

امام علی – علیه السلام – فرمود: چونان کسی مباش که بدون عمل به (ثواب)
آخرت امید می بندد … هرگاه عافیت بیند خود پسند شود و هرگاه گرفتار گردد، نومید
می شود … اگر بی نیاز شود، سرمست و فریفته گردد و اگر نیازمند شود، به نومیدی و
سستی گراید.

25. قال الامام علی – علیه
السلام – مِن وَصِیَّتِهِ لابنِهِ الحَسَن – علیه السلام – : اِعلَم أَنَّ الَّذِی
بِیَدِهِ خَزَائِنُ السَّمَاوَاتِ وَالأرضِ قَد أَذِنَ لَک فی الدُّعَاءِ،
وَتَکفَّلَ لَک بِالإِجَابَهِ … فَلا یُقَنِّطَنَّک إِبطَاءُ إِجَابَتِهِ،
فَإنَّ العَطِیَّهَ عَلَی قَدرِ النِّیَّهِ.

«نهج البلاغه، نامه 31»

امام علی – علیه السلام – در سفارشی به فرزندشان (امام) حسن – علیه السلام
– فرمود: بدان که آن کسی که خزانه های آسمانها و زمین در دست اوست به تو اجازه دعا
کردن داده است و اجابت نمودن آن را ضمانت کرده است … پس، مبادا تأخیر در اجابت
او تو را نومید گرداند؛ زیرا که بخشش به قدر نیّت بستگی دارد.

26. قال الامام علی – علیه
السلام – مِن وَصِیَّتِهِ لابنِهِ الحُسَین – علیه السلام – : أَی بُنَیَّ، لا
تُؤیِس مُذنِباً، فَکم مِن عَاکفٍ عَلَی ذَنبِهِ خُتِمَ لَهُ بِخَیرٍ، وَکم مِن
مُقبِلٍ عَلَی عَمَلِهِ مُفسِدٍ فی آخِرِ عُمرِهِ، صَائِرٍ إِلی النَّارِ، نَعُوذُ
بِاللهِ مِنهَا.

«بحار الأنوار، ج 77، ص 239»

امام علی – علیه السلام – در سفارشی به فرزندشان (امام) حسن – علیه السلام
– فرمود: ای فرزندم! هیچ گنهکاری را نومید مکن؛ زیرا ای بسا کسی که عمری گناه می
کند، اما فرجامش به نیکی ختم می شود و ای بسا کسی که عمری عمل می کند، لیکن در
پایان عمرش گرفتار فساد می شود و رهسپار دوزخ می گردد؛ پناه می برم به خدا از آتش
دوزخ.

27. قال الامام العسکری – علیه
السلام – : اَللهُ، الَّذِی یَتَالَّهُ اِلَیهِ عِندَ الحَوَائِجِ وَ الشَّدَائِدِ
کُلُّ مَخلُوقٍ عِندَ اِنقِطَاعِ الرَّجَاءِ مِن کُلِّ مَن دُونَهُ.

«بحار الأنوار، ج 3، ص 41»

امام حسن عسگری – علیه السلام – فرمود: خدا همان است که در هنگام نیازمندی ها
وسختی ها، توسط هر کس که امیدش از غیر او قطع شده است, مورد توجّه قرار می گیرد.

مطالب مشابه

دیدگاهتان را ثبت کنید