مسلمانان از زمان نزول قرآن برای حفظ و ضبط آن اهتمام خاصی داشته اند. آیات قرآن را که از لب های پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ می شنیدند؛ به رشته تحریر در می آوردند، و بیشتر آنها که قادر به نوشتن نبودند، آیات الهی را در سینه ها ضبط می کردند و تا جایی که اگر شخصی ادعا می­کرد: من آیه­ای را از پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ شنیدم و کسانی آیه را حفظ نبودند، مردم آن آیه را از او قبول نمی­کردند. و هر کس آیه­ای قرائت می کرد، ضرورت داشت دو شاهد و حافظ قرآن شهادت دهند و الا آن را نمی پذیرفته اند. به سبب این حساسیت زیاد مسلمانان نسبت به قرآن و جلوگیری از سوء استفاده و تحریف قرآن از زمان پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ تا کنون به صورت متواتر به نسل های بعدی منتقل شده است و خداوند نیز وعده حفظ آن را داده است:« إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ[1]؛ ما قرآن را نازل کردیم‏؛ و ما بطور قطع نگهدار آنیم‏!».
در عصر کنونی، بیشتر دولت های اسلامی برای چاپ و نشر قرآن، شورای نظارت تعیین کرده­اند تا در آیات آن خللی ایجاد نشود.
در کشور ما نیز هر کتابی به نام قرآن برای چاپ ارسال شود، شورای نظارت بر چاپ و نشر قرآن باید آن کتاب را از جهت صحت و انطباق با قرائت عاصم به روایت حفص تأیید نماید. امضا و مهر این شورا در آخر یا اول قرآن آمده باشدوگرنه هیچ انتشارتی اجازه چاپ آن را ندارد و حتی برای بار دوم نیز همان قرآن چاپ شده را باید با مجوز دوباره کرد.
اما ترجمه قرآن بر اساس گرایش و ذوق مترجم (ادبی، نثری، نظمی، ترجمه ی تفسیر، تحت اللفظی، و ….)تدوین می شود و البته ترجمه هم باید مجز چاپ بگیرد ،هرچند ممکن است به اندازه خود قرآن دقت نظر نباشد.

پی نوشت:
[1]  . حجر / 9 .