ما نمی‏توانیم به وسیله حواس ظاهری خداوند را ببینیم یا لمس کنیم. خداوند مهربان در قرآن می‏فرمایند: “لا تدرکه الابصار و هو یدرک الابصار” چشم‏ها او را در نمی‏یابند و او است که دیدگان را در می‏یابد؛ چون چیزهایی را می‏توان دید که جسم دارند و حال آن‏که خدا جسم ندارد و چیزی که دارای جسم نیست دیده نمی‏شود؛ علاوه بر آن، حواس ظاهری ما فقط می‏تواند چیزهایی مثل خودش را که مادی هستند درک کند؛ بنابراین برای دیدن خداوند باید از ابزار غیر مادی مثل عقل و دل استفاده کنیم. مثلاً در نشانه‏های خداوند یعنی آسمان‏ها و زمین و گردش شب و روز فکر کنیم. عقل ما با مشاهده جهانی که همه چیز در آن زیبا و به‏جا خلق شده است، به ما می‏گوید که پروردگار دانا و توانایی وجود دارد. ما به وسیله دل خود هم می‏توانیم خداوند را درک کنیم، مثلاً وقتی انسان امیدش از همه جا قطع می‏شود در درون خود قدرت بی نهایتی را می‏یابد که او را متوجه خود می‏کند. حضرت علی (ع) به این مطلب در سخنان خود اشاره دارند که “خداوند را با چشم سر نمی‏شود دید، بلکه باید با ایمان خود آن‏را یافت”. پس خداوند را می‏شود از روی نشانه‏ها و علاماتش شناخت و توصیف کرد.
بنا بر این خداوند دیدنی نیست چون جسم ندارد، جسم باعث محدودیت است و امام سجاد – علیه السلام – می فرماید: “اِِنَّ اللهَ لا یُوصَفُ بِمحدودیه، عُظمَ رَبُّنا عَنِ الصفه فکیفَ یوصَفُ بمحدودیه مَنْ لایحد…”  (خدا به هیچ محدودیتی توصیف نمی شود چگونه به محدودیت توصیف شود. آنکه حدّی ندارد).

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. درس هایی از قرآن، محسن قرائتی، ج 1.
2. جهان بینی اسلامی، شهید مطهری (ره).