عیسی بن ابی دلف نقل می کند که برادرش دلف که پدرش کنیه از نام او گرفته بود وهن علی بن ابی طالب می گفت و شیعه او را تحقیر می کرد و آن ها را به نادانی منسوب می داشت. یک روز که در مجلس پدر خود نشسته بود، پدرش حضور نداشت گفت:
– پنداشتند که هر کس عیب علی بگوید زنازاده است و شما غیرت امیر را می دانید که درباره هیچکس از اهل حرم او گمان بد نمی تواند برد و من علی را دشمن دارم.
هنوز این سخن نگفته بود که ابی دلف بیامد و چون او را بدیدیم به احترام او برخاستیم گفت:
سخن دلف را شنیدم. حدیث دروغ نیست و چیزی که در این معنی آمده خلاف ندارد، به خدا او زنازاده است، من بیمار بودم و خواهری کنیزی را که متعلق به او بود و من دلبسته او بودم پیش من فرستاد و نتوانستم خودداری کنم و با او بخفتم. کنیز حائض بود و دلف را بار گرفت و چون حملش نمود او شد. خواهرم او را به من بخشید.
دشمنی دلف و مخالفت او با پدرش که شیعه و مایل به علی بود چنان بود که بعد از وفات او می گفت. محمد بن علی قهستانی گوید:
دلف ابن ابی دلف برای ما نقل کرد که پس از مرگ پدرم در خواب دیدم که یکی به من می گفت:
امیر تو را می خواهد و من با او رفتم و مرا به خانه ویرانه ای برد و از پلکانی بالا برد و وارد اتاقی کرد که آثار آتش به دیوارها و نشان خاکستر بر زمین آن نمایان بود. پدرم عریان نشسته و سرمیان دو زانو نهاده بود و من گفت:
– دلفی؟
گفتم:
– بله دلفم!
و شعری بدین مضمون خواند:
اگر وقتی می مردیم ما را رها می کردند، مردن برای هر زنده ای آسایش ‍ بود. ولی وقتی بمیریم زنده می شویم و همه چیز را از ما می پرسند.
پس از آن گفت:
– فهمیدی؟!
گفتم: بله!
و از خواب بیدار شدم!
عبرتهای تاریخ/ وهاب جعفری