اولا: شجاعت، ایثار، فداکاری، و از جان گذشتن و دیگر کارهای از این قبیل در صورتی که با انگیزه درست و در راستای اهداف بلند انسانی و اسلامی انجام گردد ارزش و کمال محسوب می شود و در تحقق این افعال از افراد، علم و آگاهی از عاقبت و سرانجام آن شرط نیست بطور مثال شجاعت برای آدمی شجاع ارزش محسوب می شود و همگان او را به خاطر شجاعتش می ستایند و لزومی ندارد که حتماً شجاعت او و کارهای شجاعانه اش او را در معرض کشتن قرار بدهد و آگاهی داشتن او از این خطر در تحقق این وصف ضرورت داشته باشد.
و یا کسی که در راه خدا انفاق می کند ارزش و ثواب دارد و هیچ لزومی ندارد که فرد انفاق کننده حتماً آگاهی داشته باشد که ممکن است در اثر انفاق تنگ دست گردیده و در مشقت بیافتد. و هم چنین جهاد و مبارزه و جانبازی در راه خدا و ارزش های انسانی از ارزشمند ترین کارها و دارای ثواب های بزرگ می باشد و لازم نیست که شخص مجاهد و مبارز و جانباز هنگام جهاد و فداکاری بداند که کشته می شود و یا کشته نمی شود. زیرا آن چه مهم است کار و جهاد و مبارزه و فداکاری است که بر اساس وظیفه اسلامی انسانی انجام می دهد، آگاهی داشتن از سرانجام جهاد و فداکاری خارج از محدوده تکلیف و وظیفه مجاهد و مبارز بوده و مقوله دیگر محسوب می گردد.
در خصوص کاری که امیر المؤمنین ـ علیه السلام ـ در لیله المبیت بر عهده داشت و به جای پیامبر اسلام ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ و در بستر آن حضرت خوابیده نیز چنین است و نفس فداکاری و کار شجاعانه که علی ـ علیه السلام ـ انجام داده و برای حفظ وجود مقدس رسول گرامی اسلام و در راستای تحقق آرمان های والای آن حضرت با تمام وجودش خود را سپر حوادث و خطرات تهاجم کفار قریش قرار داد ارزش والایی محسوب می گردد و لزومی ندارد که حتماً آن حضرت علم و آگاهی به کشته شدن و یا کشته نشدن داشته باشد و لذا چنین کاری از هر کسی غیر از امیر المؤمنین هم صادر می گردید ارزش و کمال برای او محسوب می شد ولو از افراد عادی و دیگر مسلمانان.
ثانیا: گذشته از آن چه بیان شد،
اگر فرض نمائیم آن گونه که در سؤال مطرح گردیده است که امیر المؤمنین ـ علیه السلام ـ در آن زمان دارای علم لدنی بوده و می توانسته است از عاقبت و سرانجام کارش در آن شب اطلاع داشته باشد، این نکته را نباید فراموش کنیم که امام ـ علیه السلام ـ کارهای شخصی و عادی و اجتماعی اش را در شرایط عادی وظیفه دارد، به شکل عادی و مثل سایر اقشار جامعه اسلامی سپری نماید و از اسباب غیر عادی و طرق و راه های غیر متعارف استفاده ننماید.زیرا بر اساس روایاتی معتبر امام معصوم ـ علیه السلام ـ هرگاه اراده کند و بخواهد بداند میداند و در غیر این صورت حالات عادی داشته و مثل سایر افراد می باشد، به سه حدیث کوتاه و پرمحتوابسنده می شود: امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود: «براستی امام هرگاه بداند می تواند»[1] و نیز فرمود: «هرگاه امام بخواهد بداند به وی اعلام می شود.»[2] و هم چنین فرمود: «هرگاه امام بخواهد که چیزی را بداند خدا آن را به وی اعلام می کند»[3] و لذا با چنین فرضی هم دلیلی نداریم که امیر المؤمنین در شرایط عادی نبوده و از طریق علم غیبی لدنی به سرانجام کارش آگاه بوده است که کشته نمی شود زیرا ائمه فقط در شرایط خاص و استثنائی از خصایص و ویژگی های مقام ولایت تکوینی اش بهره می گیرد.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1-اصول کافی، ج2، ترجمه و شرح آیت الله محمد باقر کمره ای.
2-امامت آیت الله مکارم شیرازی
3-جاذبه و دافعه   علی ـ علیه السلام ـ اثر شهید علامه مطهری مراجعه نمائید.

پی نوشت ها:
[1] . اصول کافی، ج2، ص 297ـ 298.
[2] . همان.
[3] . همان.