در پاسخ لازم است به نکاتی اشاره نماییم:
1. بدون تردید، زیارت امام حسین(علیه السلام) آثار و برکات فراوانِ دارد، که یکی از آن ها این است که سبب آمرزش گناه انسان می‌‌شود در این رابطه، اولا باید اشاره شود(به خاطر نکته ای که در پرسش است) عملی را که انسان بر خلاف دستور و یا قانون شرع و دین انجام می‌‌دهد، با علم و با اختیار(عمدی) و نه از روی انکار و عناد و تمسخر و سبک شمردن حکم خدا(که این جرمش بسیار سنگین است و نوعی ارتداد شمرده خواهد شد) بلکه از روی غفلت و غلبه شهوت و جنبه های بشری و بی تقوایی، این را در اصطلاح گناه و معصیت می‌‌گویند وگرنه اگر کسی بدون علم و آگاهی از این که فلان عمل گناه است و یا از روی غیر عمدی و به ناچار و بی اختیار کاری را بر خلاف شرع انجام دهد این گناه شمرده نمی شود و کیفر ندارد.
ثانیا: بر اساس روایات فراوان، کسی که به زیارت امام حسین نایل می‌‌شود خداوند همه گناهان او را می‌‌آمرزد و او را مورد عفو خود قرار می‌‌دهد(البته تا جایی که مربوط به حقوق الله است نه حقوق الناس) در این مورد به چند روایت اشاره می‌‌شود:
1. امام صادق ـ علیه السّلام ـ فرمود: به درستی که چون شخصی به قصد زیارت حسین ـ علیه السلام ـ از خانه اش خارج شود، در همان قدم اول گناهانش آمرزیده می‌‌شود، سپس پیوسته با هر قدم پاک و پیراسته می‌‌شود تا نزد قبر برسد.[1]
2. امام موسی کاظم ـ علیه السلام ـ فرمود: کمترین ثوابی که نصیب زایر حسین ـ علیه السّلام ـ در کنار شط فرات می‌‌شود، در صورتی که با معرفت به حق و حرمت و ولایت او همراه باشد، این است که گناهان گذشته و آینده اش آمرزیده می‌‌شود.[2]
3. امام صادق ـ علیه السّلام ـ فرمود: کسی که با آب فرات غسل نماید، و قبر امام حسین را زیارت کند مانند روزی که از مادر متولد شده از گناه پاک می‌‌شود؛ گرچه در میان گناهان او گناه کبیره نیز باشد.[3]
4. و در روایتی دیگر نیز فرمود: کسی که امام حسین ـ علیه السلام ـ را با معرفت زیارت کند و برای خدا و زمره آخرت (نه برای سمعه و ریا کاری و مانند آن) به خدا سوگند گناهان گذشته و آینده آن آمرزیده می‌‌شود.[4]
برخی از بزرگان در ذیل یکی از روایات می‌‌گوید: اینکه در روایات از آمرزش گناهان به برکت زیارت امام حسین‌ـ علیه السلام سخن گفته شده است، شامل همه گناهان کبیره و صغیره می‌‌شود، و دلیل ندارد که این مساله تنها مربوط به گناهان صغیره باشد.[5] بنابراین، برابر روایت فروان در این مساله که زیارت امام حسین ـ علیه السلام ـ سبب آمرزش همه گناهان حتی گناه کبیره می‌‌شود تردیدی نخواهد بود.
2. نکته دوم که بسیار مهم و اساسی است و باید به طور خلاصه مطرح شود این است که درباره عظمت و آثار وجودی و برکات معنوی و همه شؤون وجودی امام حسین‌ـ علیه‌السلام‌ـ ، که کمترین آن این است، که گناه انسان با زیارت او بخشیده می‌‌شود. هیچ تردید نمی تواند راه پیدا کند. اما متاسفانه، یکی از مظلومیت های امام حسین ـ علیه السلام ـ این است که خوب، و آن گونه که شایسته است شناخته نشده است، امّا متأسفانه امروز از امام حسین‌ـ علیه‌السلام‌ـ و مظلومیت‌های او،کارخانه شفاعت سازی ساخته است. بسیاری از کسانی که در طول سال هیچ‌گونه پای بندی شریعت الهی ندارند، از نماز و روزه بی‌اطلاعند، در دهه‌ای محرم سر دسته‌ای عزاداران است. تا به نصف شب سینه زده نماز شب را تعطیل میکنند،با اینگونه انسان‌ها معلوم نیست که امام حسین(ع) چگونه رفتار کند. اگر زیارت و گریه بر آنحضرت موجب کفّاره گناهان میگردد، در صورتی است که سهواً یا عمداً گناه کبیره را انجام داده، بعد از آنکه متوجه شد، باید ترک کند، نه اینکه همیشه آن گونه باشد، و بعد به زیارت امام حسین(ع) مشرف شود. لذا از حقایق انکار ناپذیر آثار زیارت او و گریه برای او احیانا برخی از مردم عوام برداشت نادرستی میکنند. علاوه بر آن چه گفته شد ساختار قوانین الهی بر آمرزش و پالایش انسان هاست و گشودن باب توبه و استغفار و ریزش گناهان به بهانه های گوناگون مؤید این گفتار است.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. مطهری مرتضی، حماسه حسینی(مجموعه آثار، 17) نشر صدرا، تهران.
2. لطف الله صافی، گلپایگانی، پرتوی از عظمت حسین ـ علیه السلام ـ نشر مدرسه المهدی، قم.
3. شیخ جعفر، تستری، الخصایص الحسینیه، چاپ حیدریه، نجف سال 1375ق(این کتاب به فارسی به نام زیتون، توسط دکتر خلیل الله فاضلی ترجمه شده است).
4. ابن قولویه قمی، کامل الزیارات نشر میقات سال 1365ش.
5. شیخ محمد حسن اصفهانی، نورالعین فی المشی الی زیارت الحسین ـ علیه السلام ـ نشر مکتبه، الصدوق تهران سال 1363ش.
پی نوشت ها:
[1] . شیخ صدوق، کامل زیارات، (منتخب با ترجمه)، ص 294، تصحیح، امینی، عبدالحسین، نشر میقات، چاپ اول، تهران، 1365 ش.
[2] . همان، ص 296.
[3] . اصفهانی، محمد حسن، نور العین فی المشیّ الی زیارت الحسین، ص157 باب175،ح11، نشر مکتبه الصدوق، تهران، 1363ش.
[4] . همان، ص 158، ح15.
[5] . همان، ص 155.
