نویسنده: دکتر فاطمه رنجبر کوچکسرایی

بچه دار شدن اثری بنیادی در روابط بین زوجین دارد. نوع پاسخ زوجین بستگی به دیدگاه زوجین نسبت به بارداری دارد. زن و شوهرهایی که تمایل زیادی به برقراری ارتباط متقابل دارند، روابط شان در دوران بارداری و دوران والدینی بهتر است و بین آن ها تقسیم کار وجود دارد.
حفظ رابطه ی زوجین پس از تولد نیز بسیار مهم است و حتی مشکل تر نیز می باشد. مردان دایماً ذکر می کنند که حامله بودن همسرشان باعث احساس مسئولیت بیشتری در آن ها می شود و در مواردی این مسئولیت نه فقط مربوط به تأمین نیازهای مادی و مالی است، بلکه می دانند که باید نسبت به ارضای نیازهای روانی، عاطفی و هیجانی همسر باردارشان نیز مسئولیت هایی را برعهده گیرند.
به دلیل این که دیدگاه سنتی نسبت به نقش مرد، سرپرست خانواده بودن است، اگر آن ها قادر به انجام چنین کاری نباشند، نسبت به توانایی های خود شاید دچار تردید شده و این احساسات، سرافکندگی و شرمساری به دنبال داشته باشد که خود می تواند منشأ تعارضات و اضطراب های آینده و در نتیجه اختلافات زناشویی و دور شدن زوجین از یک دیگر شود.

فعالیت جنسی در دوران بارداری
در سه ماهه ی اول بارداری معمولاً میل جنسی به دلیل خستگی، تهوع و استفراغ و حساسیت سینه کاهش می یابد. در سه ماهه ی دوم در اغلب موارد میل جنسی افزایش می یابد. در سه ماهه ی سوم به دلیل خستگی، هیجان و ناراحتی های جسمی دوباره میل جنسی کاهش می یابد. ولی در بسیاری از مطالعات نشان داده شده است که با افزایش سن بارداری فعالیت جنسی در دوران بارداری مسیر رو به کاهش نشان می دهد که می تواند به احساس ناراحتی فیزیکی، احساس آسیب به جنین، کاهش علایق، مقاومت دردناک و احساس کاهش جذابیت زن باردار مربوط باشد.
منبع مقاله :
رنجبر کوچکسرایی، فاطمه؛ (1389)، بهداشت روان زنان در دوران بارداری: روان و حاملگی، تهران: نشر قطره، چاپ اول