آورده اند که روزی حضرت عیسی بن مریم (علیه السلام) از پرودگار در خواست کرد تا جایگاه شیطان را به او نشان دهد و خداوند آن را نشان داد و حضرت عیسی (علیه السلام) دید شیطان سرش را که مانند سر مار است بر دل آدم گذاشته و هر بار بنده ای مشغول ذکر خدا می شود شیطان سرش را پس می کشد و می گریزد و چون از یاد خدا غافل می شود دل او را مانند لقمه در دهان خود می گیرد، امام محمد غزالی می گوید: وقتی که دل از نور ذکر الهی خالی بماند و به یاد خدا مغشول نباشد و شیطان قاصد یک چنین دلی شد خیلی زود بر آن دل دست یافته و به راحتی دفع او ممکن نگردد. پس دل را به نور ذکر خدا مشغول کنید تا تاریکی شهوتها از شما دور گردد زیرا دل مثل چاهی است که پاکیزه کردن آن از آب پلید مطلوب و واجب است، تا آب پاکی و صاف از آن بیرون آید. بنابراین کسی که در ذکر شیطان مشغول شود، در حقیقت آب پلید و کثیف را در دل خود جاری کرده است و شخصی که در دل ذکر خدا و شیطان را یکی جمع کرده و هم ذاکر خدا شد و هم ذاکر شیطان، از دو سمت، یک سمت جوی آب پلید و از سمت دیگر جوی آب صاف و روان جاری کرده است کسی که آگاه، هوشیار و بینا باشد در برابر مجرای آب کثیف سدی می سازد و چاه دل را از آب صاف پر می کند.
ذکر خدا، مجرای آب پاک و صاف و روان، و بند و سدی مستحکم در برابر مجرای سیلاب متعفن و شیطانی است، آری دل جایگاه حق تعالی است، نه جایگاه شیطان.
قلب سلیم به نور ذکر الهی نورانی است، اما قلب سیاه و تاریک مشغول به ذکر شیطان است.