نویسنده: سعید مقیمی

در اینکه همه ی افراد جامعه خواهان سعادت، خوشبختی و بهروزی در زندگی روزمره ی خود هستند، شکی نیست، اما آخر خوشبختی چیست و راه وصول به آن کدام است؟ نظریه های دانشمندان و بزرگان جهان در مورد خوشبختی، بسیار مختلف است، بطوری که یکی از بزرگان 228 نظریه را در مورد خوشبختی گردآوری کرده است. در یک نتیجه گیری کلی از نظریات صاحب نظران، می توان به چند نظریه ی مهم و قابل توجه که معمولاً مورد توجه عامه ی مردم نیز هستند، اشاره کرد. بعضی از صاحب نظران، راه وصول به سعادت در زندگی را منحصر به جمع آوری ثروت زیاد می دانند، برخی تنها راه سعادت و خوشبختی را رسیدن به جاه و مقام دانسته اند و گروهی دیگر همچون فروید و طرفدارانش، خوشبختی در دنیا را منحصر به کامجویی و لذت های جنسی ذکر کرده اند.
گروهی دیگر، تنها راه رسیدن به سعادت را تکامل رفتاری انسانی و تعالی اخلاق نفسانی می دانند. دسته یی تحت فشار و رنج قرار دادن و به ریاضت و سختی کشیدن جسم انسان را راه صحیح خوشبختی معرفی کرده اند و عقیده دارند چنان باید جسم و بدن را در تنگنا و سختی قرار داد که ضعیف و نحیف شود و روح انسان به تکامل و بزرگی برسد. مرتاضان هندی از این دسته اند. آنان کارهایی عجیب و مشکل انجام می دهند، مثلاً دانه ی گندمی را ماه ها در کف دست نگه می دارند تا سبز شود یا با بدن عریان روی میخ ها می خوابند، یا ماه ها از خوردن و آشامیدن خودداری می کنند.
دانشمندان نظریه های بسیاری در مورد راه وصول به سعادت در زندگی ارائه کرده اند و هر کدام برای نظر خود، دلایلی دارند. در میان راه ها و نظریه های یاد شده، کدام راه و نظریه برای رسیدن به خوشبختی و نیکنامی، کارساز و تنها راه سعادت است؟ آیا هیچ یکی از راه های فوق الذکر راه اصلی ورود به وادی سعادت نیست؟ آیا چیزی فراتر از این امور مادی، راه ورود به سعادت و خوشبختی است؟

آیا باید گفت راز خوشبختی تنها در پرتو ایمان الهی است و بس. خدای متعال در قرآن می فرماید: «الا بذکر ا… تطمئن القلوب» تنها با یاد خدا، قلب ها آرام می گیرند. افرادی در زندگی خوشبخت هستند که از آرامش نفس و روح حقیقی برخوردار باشند. کسانی که به غلط می پندارند زراندوزی و انباشتن مال موجب رسیدن به سعادت است، سخت در اشتباهند. به تجربه بر همگان معلوم شده که ثروت زیاد هیچ گاه مایه ی سعادت و خوشبختی نیست و چه بسا باعث فلاکت شود.
بهره برداری صحیح و قانونی از منابع ثروت، انجام کارهای عام المنفعه و دستگیری از نیازمندان، از کارهای نیک و موجب رضای خداوند است و پاداش معنوی دارد. از این جهت است که خداوند می فرماید: «الدنیا مزرعه الاخره» دنیا کشتگاه آخرت است. در زندگی مشترک نیز کسانی موفق هستند که در عین حال که به آرزوهای معمول و منطقی خود می رسند و از این بابت احساس رضایتمندی و خرسندی دارند، همسر و فرزندان شان را نیز در رسیدن به آرزوهای شان همراهی می کنند. در واقع فردی که به خوشبختی واقعی می رسد، بیش از آنکه که از خوشبختی خود راضی و خشنود باشد، از خوشبختی دیگران راضی و خشنود است و سعادت خود را در سعادت دیگران می بیند.
زن و شوهر سعادتمند و خوشبخت، موفقیت و خوشبختی خود را در تربیت فرزندان خوب و کسب موقعیت ها و سرمایه های اجتماعی و مادی می دانند که نصیب همه ی اعضای خانواده می شود.
منبع: 7 روز زندگی- شماره 85