حجت‌الاسلام سید محمدباقر شفتی رحمه‌الله به نماز شب بسیار معتقد بود، و بیش از سایر مستحبات به آن اهمیت می‌داد. به خلاف مرحوم سید بحرالعلوم که صبر می‌کرد تا هوا مقداری روشن شود و آنگاه نماز صبح را می‌خواند، حجت‌الاسلام سید محمدباقر شفتی رحمه‌اللّه در اصفهان درست اول فجر نماز صبح را به جماعت اقامه می‌نمود؛ با اینکه اگر نماز جماعت را به تأخیر می‌انداخت، افراد بیشتری حاضر می‌شدند؛ ولی ایشان دستور می‌داد دو عادل بالای مناره بروند و پس از مشاهده طلوع فجر، بلافاصله اذان صبح بگویند.

به ایشان گفتند: چرا مقداری صبر نمی‌کنید تا جمعیت زیادی برای درک فیض جماعت حاضر شوند؟ در جواب فرمودند: «در میان مستحبات افضل از نماز شب سراغ ندارم»؛ لذا ایشان برای اینکه مردم نماز شب را به‌جا آورند، این‌چنین چاره‌اندیشی نموده بود که به دو نفر شخص عادل دستور داده بود تا به‌طور دقیق وقت فجر تعیین شود و کسانی که در نماز جماعت حاضر می‌شوند، پیش از فجر بیدار شوند و نماز شب بخوانند. بدین ترتیب، قطعاً کسانی که در نماز جماعت ایشان شرکت می‌کردند نماز شب را هم می‌خواندند، و با این کار مردم را به نماز شب وادار می‌کرد.

بنده خیال می‌کنم فضیلت بکاء بر سیدالشهدا علیه‌السلام بالاتر از نماز شب باشد؛ زیرا نماز شب عمل قلبی صرف نیست، بلکه کالقلبی است، ولی حزن و اندوه و بکاء، عمل قلبی[۱] است، به‌حدی که بکاء و دمعه (اشک چشم) از علائم قبولی نماز وتر است.

در محضر بهجت، ج۱، ص ۲۱۶

[۱]. در روایتی از امام جواد علیه‌السلام آمده است: «القَصْدُ اِلی الله تَعالی بالقُلُوبِ اَبْلَغُ مِنْ اِتْعاب الجَوارِحِ بالاَعْمالِ؛ آهنگ خدا نمودن با دل، از خسته‌کردن اعضا و جوارح با اعمال [غیرقلبی] رساتر است». بحارالانوار، ج‌۶۷، ص‌۶۰؛ ج‌۷۵، ص‌۳۶۳؛ کشف‌الغمه، ج‌۲، ص‌۳۶۸.