روزی مردی بر لب دریا ایستاده بود و به زیبایی آن می نگریست که نا گاه دید مشگی پر باد کرده بر روی آب افتاده و در تلاطم امواج دریا بالا و پایین می رود.
مرد تماشاگر فورا لباس خود را بیرون آورد و همراه خود گفت: لباس مرا بگیر تا از میان آب و گل خیک پر از عسل را نجات دهم و دلی از عزا در آورم.
این را گفت و به سرعت خود را به دریا افکند و شنا کنان به سوی خیک عسل رفت و خود را بر روی آن انداخت، غافل از آن که آن خیک عسل نیست بلکه خرسی است که در امواج خروشان دریا گرفتار آمده و در جستجوی دستاویزی است که خود را بدان بند کند و امواج دریا نجات یابد.
همین که مرد شناگر دست خود را مانند به آن رساند، خرس فرصت را غنیمت شمرد و خود را مانند زالو به وی چسباند.
ساعتی هر دو به هم چسبیده گاه به زیر آب می رفتند و گاه بر روی آب می آمدند. مرد طمعکار هر چه خواست خود را از چنگ خرس برهاند نتوانست.
در همین حال دوستش که در کنار دریا ایستاده بود فریاد زد: بابا دست از این خیک بردار و بیرون بیا!
گفت: من از او دست کشیده ام اما او مرا رها نمی کند!
کرد فریاد آن رفیقش کای و دود – دست از این خیک عسل بردار زود
هین بیفکن خیک و از دریا برآ بگذر از این سود پر رنج و بلا
گفت: بگذشتم من از خیک ای رفیق – خیک از من نگذرد در این مضیق
آری، داستان گرفتاران مال و جاه و شهرت و شهوت و به یک سخن ((اهل دنیا))، این است که چنان در غرقاب اینها گرفتار آمده اند که اگر بخواهند از آنها دست بکشد آنها او را رها نمی کنند.