اسیر در احادیث

اسیر در احادیث

تن به اسارت دادن روا نیست .

امام على علیه السلام :

مَن اسْتُؤْسرَ مِن غیرِ جِراحهٍ مُثقِلهٍ فلا یُفْدى مِن بیتِ المالِ ،

و لکنْ یُفْدى مِن مالهِ إن أحبَّ أهلُهُ .

هر کس، بدون جراحت شدید، تن به اسارت دهد، نباید براى آزادى او از بیت المال سَربها داد؛

بلکه در صورت رضایت خانواده اش، سربهاى او باید از مال خودش پرداخت شود.

( الکافی : ۵/۳۴/ ۳ )

امام صادق علیه السلام :

لمّا بَعثَ رسولُ اللّه صلى الله علیه و آله بِبراءهٍ معَ علیٍّ علیه السلام ،

بَعثَ مَعهُ اُناسا و قالَ رسولُ اللّه صلى الله علیه و آله :

مَنِ اسْتُؤْسرَ مِنْ غیرِ جِراحهٍ مُثْقِلهٍ فلیسَ مِنّا .

زمانى که پیامبر خدا صلى الله علیه و آله على علیه السلام را براى اعلام برائت فرستاد،

عده اى را نیز به همراه او گسیل داشت و فرمود :

هر کس، تن به اسارت دهد، بى آنکه زخم کارى برداشته باشد، از ما نیست.

( الکافی : ۵/۳۴/۲ )

خوشرفتارى با اسیر:

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

اِسْتَوصُوا بالأُسارَى خَیْرا .

( المعجم الکبیر : ۲۲/۳۹۳/۹۷۷ )

امام على علیه السلام :

إطعامُ الأسیرِ و الإحسانُ إلیهِ حقٌّ واجبٌ ، و إنْ قَتَلْتَه مِن الغدِ .

غذا دادن به اسیر و خوشرفتارى با او حقّى است واجب ، هر چند [ بخواهى ] فردا او را بکشى .

( وسائل الشیعه : ۱۱/۶۹/۳ )

امام على علیه السلام ـ پس از آن که ابن ملجم بر او ضربت زد، به حسن و حسین علیهما السلام ـ فرمود :
احبِسُوا هذا الأسیرَ ، و أطعِمُوهُ ، و اسْقُوهُ ، و أحْسِنوا إسارَهُ

این اسیر را زندانى کنید و به او غذا و آب دهید و در اسارت با وى خوشرفتار باشید .

( قرب الإسناد : ۱۴۳/۵۱۵ )

امام باقر علیه السلام :على علیه السلام [ از رسول خدا صلى الله علیه و آله ] پرسید :

یا رَسولَ اللّه ، أیُّ الصَدَقهِ أفضَلُ؟

قالَ : الأسِیرُ المُخْضَرَّتا عَیناهُ .

اى پیامبر خدا ! کدام صدقه ، برتر است؟

فرمود : به اسیرى که چشمانش [ از ضعف ] تیره و تار شده است .

( الجعفریات : ۵۵ )

امام صادق علیه السلام :

إنّ علیّا علیه السلام کان یُطعِمُ مَن خُلِّدَ فی السِّجْنِ مِن بیتِ مالِ المسلمینَ .

على علیه السلام کسى را که زندانى مى شد، از بیت المال مسلمانان غذا مى داد.

( وسائل الشیعه : ۱۱/۶۹/۲)

امام صادق علیه السلام :

إطعامُ الأسیرِ حقٌّ على مَن أسَرَهُ و إن کان یُرادُ مِن الغدِ قَتْلُهُ .

فإنّه یَنبغی أن یُطعَمَ و یُسْقى و یُظَلّ و یُرفَقَ بهِ ، کافرا کان أو غَیْرَهُ .

غذا دادن به اسیر حقّى است به گردن کسى که او را به اسارت گرفته است، هر چند بنا باشد فردا کشته شود.

باید به اسیر، آب و خوراک و جاى مناسب داد و با او مدارا کرد، کافر باشد یا غیر کافر.

( الکافی : ۵/۳۵/۲ )
کشتن اسیر :

تهذیب الأحکام :در جنگ صفّین ، اسیرى را نزد امام على علیه السلام آوردند . او با على علیه السلام بیعت کرد و امام به او فرمود :

لا أقتُلَکَ إنّی أخَافُ اللّه َ رَبَّ العَالِمین .

فَخَلّى سَبِیلَهُ و أُعْطِیَ سَلَبهُ الّذی جاءَ بِهِ .

تو را نمى کشم ، من از خداى جهانیان بیم دارم .

سپس او را آزاد گذاشت و لباس و وسایلش را به او بازگرداند .

( تهذیب الأحکام : ۶/۱۵۳/۲۶۹ )

الکافى ـ به نقل از زهرى ـ :امام زین العابدین علیه السلام فرمود :

إذا أَخَذْتَ أسِیرا فَعَجِزَ عَنِ المشی و لیس مَعَکَ مَحمَلٌ ، فَأرسِلْهُ و لا تَقتُلْهُ .

فَإنّکَ لا تَدرِی مَا حُکْمُ الإمَامِ فیهِ .

قالَ : و قال : الأسِیرُ إذا أسلَمَ فَقَدْ حَقَنَ دَمَهُ وَ صارَ فَیئا .

چون اسیرى گرفتى که از راه رفتن عاجز بود و وسیله سوارى نداشتى ، او را رها کن و مکش .

زیرا نمى دانى که حکم رهبر درباره او چیست ؟

و امام فرمود : اسیر چون مسلمان شود ، خونش محترم و محفوظ شده و جزو غنائم گشته است .

( الکافی : ۵/۳۵/۱ )

منبع: میزان الحکمه، جلد اول.

مطالب مشابه

دیدگاهتان را ثبت کنید