انسان چون تجافي كرد، قدرت عمل صالح را پيدا مي‌كند

اولين شرط در حركت به سوي خداوند، آمادگي براي پرش و خيز برداشتن است كه از آن به تجافي ياد مي‌كنند؛ زيرا تجافي، آن حالت نشستن است كه در حين برخاستن به وقوع مي‌پيوندد. اين كه گفته مي‌شود مأموم براي رسيدن به امام سابق، در حال تشهد تجافي كند به اين معناست كه نيم‌خيز بنشيند.

امام سيدالساجدين، زين‌العابدين علي‌بن حسين (عليهماأفضل‌صلوات‌المصلين) در دعاي شب بيست و هفتم ماه مبارك رمضان كه تا صبح به خواندن آن ادامه مي‌داد از خداوند تقاضا مي‌كرد كه: “اللهم ارزقنى التجافى عن دار الغرور”(1). يعني پروردگارا به من تجافي از دار غرور را روزي بگردان.

قرآن كريم در سوره مباركه “سجده” درباره‌ي‌ اهل تجافي مي‌فرمايد:

“تتجافي جنوبُهم عن المضاجع يدعون ربّهم خوفاً وطمعاً وممّا رزقناهم ينفقون * فلا تعْلم نفس ما أُخفي لهم من قرة أعْين جزاءً بما كانوا يعملون”(2)

پهلوهايشان از بسترها در دل شب دور مى شود ( بپا مى خيزند و رو به درگاه خدا مى آورند ) پروردگار خود را با بيم و اميد مى خوانند ، و از آنچه به آنها روزى داده ايم انفاق مى كنن.

آنان كه در بستر خواب جهت آمادگي براي نماز شب تجافي دارند، نه اين كه بسته به رختخواب و دوخته به آن باشند بلكه آماده فرا رسيدن سحرند تا از جاي برخيزند و خداوند خود را با بيم و اميد بخوانند و آنان كه از هر چه روزيشان داديم انفاق مي‌كنند، هيچ كس نمي‌داند چه پاداشي نيكو كه روشني‌بخش ديده و دل آنهاست براي جزاي اعمالشان در نظر گرفته شده، يعني همانطور كه آنها به گونه‌اي برخاستند كه ديگران نفهميدند، ما نيز به آنها چيزي را مي‌بخشاييم كه ديگران از فهم آن عاجز و ناتوانند، خود آنان نيز نمي‌دانند چه چيزي برايشان فراهم شده است.

آري! انسان چون تجافي كرد، قدرت عمل صالح را پيدا مي‌كند و چون عمل صالح انجام داد توفيق صعود به سوي حق را مي‌يابد: “إليه يصْعد الكلم الطيّب والعمل الصّالح يرفعه”(3)

منبع : تبیان

(1) بحارالانوار، ج 95، ص 63، ح 2؛ مفاتيح الجنان، اعمال شب بيست و هفتم ماه رمضان.

(2) سوره‌ي‌ سجده، آيات 16 ـ 17.

(3) سوره‌ي‌ فاطر، آيه‌ي‌ 10.