نگارنده (حضرت آیه الله سبحانى) که خود مدت کمى محضر او را درک کرده، ویژگیهاى خاص او را از نزدیک دریافته است، و کسانى نیز که مدتى در محضر او به کسب فیض پرداخته‏اند، بر ویژگیهاى یاد شده در زیر اتفاق نظر و تاکید دارند:

1- علاقه به تدریس: آن مرد بزرگ از دوران جوانى به تدریس و بحث و گفتگوهاى علمى علاقه فراوانى داشت.با اینکه بار مرجعیت در سنین اخیر بر دوش او سنگینى مى‏کرد، ولى از تدریس و تحقیق و نگارش دست‏برنداشت.حتى در سفرهاى خود به مشاهد مشرفه، کار علمى را ترک نمى‏کرد و کارهاى موقتى که یک محقق مى‏تواند در سفر انجام دهد، جزء برنامه خود قرار مى‏داد و چه بسا در مجلسى که گروهى به دیدن او مى‏آمدند، او از کار مقابله و غیره استفاده مى‏کرد.در علاقه او به بحث و گفتگو همین بس که چه بسا ساعاتى با طرف مقابل به بحث و گفتگو مى‏پرداخت و احساس خستگى نمى‏کرد.

در شیوه آموزشى، راه سقراط را مى‏پیمود و با طرح سؤالها و شنیدن جوابها از طرف، چه بسا او را نسبت‏به راى و اندیشه خود قانع مى‏ساخت، همچنان که سقراط نیز به این روش معروف بود و مى‏گفت: «معلم بیش از آن که آموزنده باشد، پرورش دهنده فکر است.»

2- تواضع و فروتنى فزون از حد: او از دوران جوانى تا سنین بالا که مرجعیت عظیمى پیدا کرد، به یک حالت زیست و زندگى طلبگى را از دست نداد و پیوسته با کمال ابهت و عظمت مانند یک دانشجوى دینى سخن مى‏گفت و سخن مى‏شنید و از دوستان و بزرگان و کوچکان پذیرایى مى‏کرد.عجب و خودبینى در او راه نداشت، ولى در عین حال از آراء و اندیشه‏هاى خود تا حد توان دفاع مى‏کرد.
3- احترام به بزرگان: او بزرگان را بیش از حد تکریم مى‏کرد، به خاطر دارم روزى که در مسجدى درس مى‏گفت، حضرت آیه الله حکیم پس از درس او در همان جایگاه تدریس مى‏کرد، استاد پس از فراغت از تدریس به خاطر مذاکره تلامیذ، کمى در جایگاه تدریس باقى ماند که ناگهان آیه الله حکیم وارد مسجد شد.وقتى چشم آیه الله خوئى به وى افتاد، با یک دستپاچگى خاصى کفش و لوازم دیگر خود را برداشت و دست‏به سینه ایستاد و معذرت خواست.

منبع : تبیان

نویسنده: عقیقى بخشایشى

کتاب: فقهاى نامدار شیعه، ص 599