آیت الله بهجت: استاد ما [شیخ محمدحسین غروی اصفهانی] می‌فرمود: مرحوم آقا سید حسین بادکوبه‌ای روزی دو درس می‌گفت. اما در غیر ساعاتی که درس می‌گفت، چنان خاموش بود که گویی زبان ندارد، مگر اینکه ذکری بگوید، وگرنه سکوت محض بود!

آقای علامه طباطبایی رحمه‌الله سالی در شب عید غدیر ایشان را با عده‌ای از علما و فضلا برای صرف شام به منزل خویش دعوت کرده بود. یکی از معاصرین آقای سید حسین بادکوبه‌ای هم در آن مجلس شرکت داشت، او تمام وقت مجلس را با صحبت اداره کرده بود، ولی ایشان یک کلمه هم صحبت نکرده و سخن نگفته بود. عجب از صحبت آن معاصر و سکوت این آقا![1]

در روایتی نیز از مولا علی علیه السلام آمده است:
«جُمِعَ الْخَیْرُ کُلُّهُ فِی ثَلَاثِ خِصَالٍ :النَّظَرِ وَ السُّکُوتِ وَ الْکَلَامِ، فَکُلُّ نَظَرٍ لَیْسَ فِیهِ اعْتِبَارٌ فَهُوَ سَهْوٌ وَ کُلُّ سُکُوتٍ لَیْسَ فِیهِ فِکْرَهٌ فَهُوَ غَفْلَهٌ وَ کُلُّ کَلَامٍ لَیْسَ فِیهِ ذِکْرٌ فَهُوَ لَغْوٌ فَطُوبَى لِمَنْ کَانَ نَظَرُهُ عَبَراً وَ سُکُوتُهُ فِکْراً وَ کَلَامُهُ ذِکْراً وَ بَکَى عَلَى خَطِیئَتِهِ وَ أَمِنَ النَّاسُ شَرَّهُ؛ همه خیرها در سه چیز فراهم شده است: نگاه کردن؛ سکوت و سخن گفتن. پس هر نگاهى که عبرت‌انگیز نباشد، خطا است؛ و هر سکوتی که بى‌‏تفکر باشد، غفلت است؛ و هر سخنى که خدا را به یاد نیاورد، بیهوده است.خوشا به حال آن که نگاهش عبرت و سکوتش فکر و سخنش ذکر باشد و بر گناه خود بگرید و مردم از شرّش در امان باشند».[2]

ــــــــــــــــ
منابع:
[1] – موسسه تنظیم و نشر آثار آیت الله بهجت (رض). http://bahjat.ir/fa/content/10353
بنقل از :در محضر بهجت، ج۲، ص۳۷۰
[2] – الأمالی. الشیخ الصدوق تحقیق: قسم الدراسات الاسلامیه – مؤسسه البعثه. قم. چاپ اول. 1417ق. ص 80.