نویسنده:حجت السلام والمسلمین شریف زاده

دنیا، سرای فرصت های گوناگون برای رشد و تعالی است؛ چنانکه آن را کشتزار آخرت خوانده اند. بهره برداری از این فرصت ها، سعادت و بهروزی را برای انسان در پی دارد و از دست دادن هر فرصتی، خسارتی جبران ناپذیر به بارمی آورد؛ چراکه فرصت های آدمی در بند لحظات گذرای عمر کوتاه اوست و برای لحظات از دست رفته بازگشتی نیست.
بهره مندی از فرصت ها آنگاه ممکن است که آنها را به درستی بشناسیم و راه استفاده از آنها را بدانیم، چه بسیار فرصت هایی که شناخته نمی شوند و ازدست می روند و چه بسیار فرصت های شناخته شده ای که راه بهره برداری از آنها آموخته نشده و تلف می شوند. رسول خدا(ص) فرمود: إِنَّ لِرَبِّکُم فِی أَیَّامِ دَهرِکُم نَفَحَاتٍ أَلَا فَتَعَرَّضُوا لَهَا. همانا پروردگار شما در روزهای روزگارتان، نسیم هایی دارد، هان! معترض آنها شوید.(1)
پیروز و برنده، آن کسی است که در انتظار فرصت ها نشسته و خود را در معرض وزش نسیم های خداوندی قرار دهد و شکست خورده و بازنده، کسی است که غفلت کرده و پشت بر آنها کند.
تمایل و رغبت به ارتباط با خدا و پیدایش موقعیت برای خدمت به 5. وجدان آفریدگان او، فرصت های پیش روی ما برای سعادتمندی است. گاه در قلب خویش احساس رغبت به سخن گفتن با خدا می کنیم، دوست داریم با او به خلوت بنشینیم و نجوا کنیم، سر بر خاک گذارده و عقده دل بگشاییم، این فرصتی گرانبهاست که نباید از دست برود. با پیدایش این احساس، سزا است که خلوتی پیدا کنیم و به دعا و مناجات بپردازیم که “شکر نعمت، نعمتت افزون کند” باب دل به سوی خدا گشوده شده و فرصت های بیشتری را پیش روی خواهیم یافت. ولی اگر پس از آمدن حال مناجات، خود را به امور غیرضروری دنیا سرگرم سازیم و به حال خویش بی توجه شویم، فرصت پیش آمده را نابود کرده ایم که “کفر، نعمت از کفت بیرون کند”. آری، خواهش های مادی، تهدیدی برای فرصت های معنوی است و هر آسیبی که بر این فرصت ها وارد شود، چه بسا فرصت بعدی را به تأخیر اندازد؛ چنانکه حضرت امیر(ع) فرمود: الفُرصَُ سَرِیعَُ الفَوتِ بَطِیئَُ العَودِ. فرصت، زود از دست برود و دیر بازگردد(2).
موقعیت های پیش آمده برای خدمت به آفریدگان خدا و گره گشایی از زندگی ایشان نیز از بهترین و ارزنده ترین فرصت های پیش روی ماستسالار شهیدان حضرت حسین بن علی(ع) می فرماید: اعلَمُوا أَنَّ حَوَائِجَ النَّاسِ إِلَیکُم مِن نِعَمِ اللهِ عَلَیکُم فَلَا تَمَلُّوا النِّعَمَ فَتَتَحَوَّاَ إِلَی غَیرِکُم. بدانید که همانا نیازهای مردم که به شما عرضه می شود، از نعمت های خدا برای شماست؛ پس از این نعمت ها خسته نشوید که به سوی دیگران خواهد گردید(3).
گریز از خدمت و ابراز خستگی از رفع نیاز مردم، انسان را از این نعمت بزرگ محروم می سازد. خوب است بدانیم که آنچه از جانب خدمت به آفریدگان با ایمان خدا نصیبمان می شود، بسیار بیشتر از آن چیزی است که در این راه هزینه می کنیم. امام صادق(ع) به یکی از یارانش که هر روز در خانه خود به اطعام و تکریم اهل ایمان اشتغال می ورزید، فرمود: فضیلت ایشان از فضیلت تو برتر است؛ زیرا هر زمان به خانه ات وارد می شوند، همراه آمرزشی برای تو و خانواده ات وارد می شوند و هرگاه از خانه ات خارج می شوند، با گناهان تو و خانواده ات خارج می شوند(4). پس بیایید فرصت ها را غنیمت شمریم که به سرعت از دست می روند.

پی نوشت ها:

1. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج68، ص221
2. آمدی، غررالحکم، ص473، ح10812
3. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج75، ص127، ح11
4. کلینی، کافی، ج2، ص201، ح8

منبع: قدر شماره: 23