ویژگی های شیعیان واقعی در روایتی از امام باقر علیه السلام

ویژگی های شیعیان واقعی در روایتی از امام باقر علیه السلام

 

شیعیان برای رسیدن به کمال و سعادت بایستی پیروان واقعی پیشوایان خود باشند، بکوشند خود را هرچه بیشتر به چهارده معصوم(ع) شبیه سازند و در تحصیل فضایل اخلاقی برای نزدیکتر شدن به خصوصیات آنان تلاش کنند. بر این اساس امام محمد باقر(ع) به یکی از یاران خود به نام میسر چنین فرمودند:
اى میسّر، آیا شیعیانمان را به تو معرّفى کنم؟ عرض کرد: فدایت شوم بفرمایید. حضرت فرمود:

«إِنَّهُمْ حُصُونٌ حَصِینَهٌ و صُدُورٌ أمِیْنَهٌ وَ أَحْلَامٌ وَزِیْنَهٌ لَیْسُوا بالمَذِیعِ البَذِرِ وَلَا بِالجُفَاتِ المُرَاعِیْنَ رُهْبَانٌ بِالْلَیلِ اسُدٌ بِالْنَهارِ».
آنها دژهاى محکم و سینه‏ هاى امانتدار و صاحبان عقل‏هاى وزین و متین هستند، شایعه ‏پراکنى نمى‏ کنند و اسرار را فاش نمى‏ کنند و آدم‏هاى خشک و خشن و ریاکار هم نیستند، راهبان شب و شب‏ زنده ‏داران و شیران روزند. [1]

« این حدیث کوتاهى است که هفت صفت براى شیعیان در آن بیان شده و یک دنیا مطلب و مسئولیّت در آن نهفته است. شرح حدیث چنین آمده است:
دژهاى محکم‏
شیعیان باید در مقابل تبلیغات دشمن نفوذناپذیر باشند؛ اکنون که وضع فرهنگى دنیا به شکل خطرناکى نسل جوان ما را تهدید مى‏ کند، آیا راهى براى این که جوانانمان را تقویت کنیم پیدا کرده ‏ایم؟ اگر نمى‏ توانیم میکروب‏ها را نابود کنیم باید خود را تقویت کنیم.
امانت دار، عاقل و رازدار
در زمان ائمّه علیهم السلام یکى از گِله‏ هاى ایشان این بود که بعضى از شیعیان اسرار ما را فاش مى‏ کنند. مراد از اسرار این بود که مقاماتى که ائمّه علیهم السلام داشته‏ اند مانند مقام علم غیب امام، شفاعت در روز قیامت، امانت‏دارى علوم رسول‏ اللَّه صلى الله علیه و آله، شاهد و ناظر اعمال شیعیان و معجزات و … از مسائلى بود که مردم عادّى و مخالفان قادر به درک آن نبودند ولى بعضى از شیعیان ساده ‏لوح و خام، در هر جا که مى‏ نشستند همه چیز را مى‏ گفتند و این کار ایجاد اختلاف، عداوت و دشمنى مى‏ کرد، به همین جهت امام علیه السلام فرمودند شیعیان ما، سینه‏ هاى امانتدارند، افشاکننده بى‏ جهت نیستند، ایجاد اختلاف در میان این و آن نمى‏ کنند.

از این بدتر گروه غُلاتى هستند که در زمان ما پیدا شده‏ اند که به بهانه ولایت، کفریّات و تعبیرات زشتى درباره ائمّه علیهم السلام مى‏ گویند که هرگز ائمّه از آن راضى نیستند. باید مراقب این غلات جدید باشیم. این گروه دو عیب دارند: یک عیب این است که خودشان را از بین مى‏ برند؛ خیال مى‏ کنند اگر صفات خدا را براى ائمّه علیهم السلام یا حضرت زینب علیهاالسلام یا شهداى کربلا بگویند، عین ولایت است؛ و عیب بزرگ‏تر این است که زمان ما زمان رسانه‏ هاى جمعى است، اگر خبرى امروز صبح صادر شود، یک ساعت بعد به گوشه و کنار دنیا مى‏ رسد. این کلمات غلوّآمیز و این سخنان نادرست را از این جا به جاهاى دیگر پخش مى‏ کنند و لکّه بزرگى را بر دامان شیعه مى‏ چسبانند و شیعه را کافر معرّفى کرده و بعد هم کشتن شیعیان شروع مى‏ شود. این اشخاص نادان خبر ندارند که با حرف‏هایشان منشأ کشتار یک عدّه از شیعیان در جاى دیگرى از دنیا مى‏ شوند.
واى از این دوستان نادان و انسانهاى جاهل، واى از آن زمانى که نبض مجالس به دست افراد بى ‏سواد، بى‏ اطّلاع، ناآگاه و نادان بیفتد؛ نباید بگذاریم که ابتکار مجالس به دست این گونه افراد باشد.
با محبّت‏
شیعیان خشن نیستند، بلکه پرمحبّت و داراى لطافتند. شیعه روح على‏ بن ابى‏ طالب علیه السلام و سایر ائمّه هدى علیهم السلام را دارد، که حتّى با دشمنانشان هم محبّت مى‏ کردند.
شب زنده دار و شجاع‏
شیعیان ریاکار نیستند، و دو حالت مختلف را با هم جمع کرده ‏اند، اگر کسى عبادت‏هاى شبانه آنها را ببیند مى‏ گوید زاهدان روزگارند و در امور زندگى ضعیف‏ند، امّا روز هنگام مشاهده مى ‏کند که مثل شیر در صحنه اجتماع حاضر مى ‏شوند.»[2] مقام شیعیان واقعی
مطابق فرموده امام رضا علیه السلام ، ائمه معصومین(ع) در غم وشادی شیعیان واقعی شریک می شوند و حتی به مقام شفاعت می رسد:

هر کس با شیعیان ما دشمنى ورزد، با ما دشمنى ورزیده و هر کس شیعیان ما را دوست بدارد، ما را دوست داشته، چون آنها از ما هستند و از سرشت ما خلق شده‌‏اند.
هر کس آنان را دوست بدارد، از ماست و هر کس آنها را دشمن بدارد، از ما نیست. شیعیان ما به نور خدایى مى‌‏نگرند و در رحمت خداوند غوطه‌‏ورند و به کرامت الهى رستگارند. هیچ یک از شیعیان ما مریض نمى‌‏شود مگر این که ما به خاطر بیمارى او بیمار مى‌‏شویم و مغموم و اندوهگین نمى‏‌شود مگر این که ما به خاطر غم و غصه‌‏اش اندوهناک مى‌‏شویم و شاد نمى‌‏شود مگر این که ما به خاطر شادى‌‏اش فرحناک مى‌‏شویم. هیچ یک از شیعیان ما، در هر کجا که باشند، چه در مشرق و چه در مغرب، از ما پنهان و غایب نیستند. هر کدام از آنها از دنیا برود و از خود قرضى به جا گذارد، اداى آن بر عهده ماست و اگر مالى از خود بجا گذارد، تعلّق به وارثانش دارد. شیعیان ما کسانى هستند که نماز بر پا مى ‏دارند، زکات مى‏ دهند، حجّ خانه خدا را به جا مى‌‌‏آورند، ماه رمضان روزه مى‌‏گیرند، اهل بیت پیامبر را دوست مى‌‏دارند و از دشمنانشان بیزارى مى‌‏جویند. آنها اهل ایمان و تقوى و اهل ورع و پرهیزکاریند. هر کس آنها را نپذیرد، [دین‏] خدا را نپذیرفته و هر کس به آنها طعنه زند و سرزنششان نماید، خدا را سرزنش کرده، چون این‌ها بندگان حقیقى خداوند و اولیاى راستین او هستند.
به خدا سوگند، هر یک از آنها در جماعتى مثل قبیله ربیعه و مضر [که به زیادى نفرات در عرب مشهورند] شفاعت مى‌‏کند و خداوند شفاعت او را در باره آنها مى‌‏پذیرد و این، براى کرامتى است که اینان در پیشگاه خدا دارند .[3]

پی نوشت:
[1]. بحارالانوار، ج 65، ص 180
[2].مشکات هدایت، مکارم شیرازی، ص16-18
[3]. صفات الشیعه-ترجمه توحیدى، ص 25

مطالب مشابه

دیدگاهتان را ثبت کنید