برای این ‌که بدانیم ارتباط روحی با امام داریم، ابتدا باید معنا و منظور از آن را بدانیم. منظور از ارتباط معنوی، توجه قلبی یافتن است؛ یعنی انسان، قلب و فکر و احساس و اندیشه‌اش را متوجه امام نماید و با تمام وجود، رو به امام کند و حضور قلب داشته باشد و امام مهدی علیه‌السلام را در تمام لحظات زندگی، احساس کند و خود را در محضر حضرت ببیند. برای ارتباط معنوی با امام زمان می‌توانیم زیارت آل‌یاسین، دعای فرج، دعای ندبه، نماز امام زمان و همه اعمالی که مربوط به امام عصر است، انجام دهیم. اگر هنگام خواندن این دعاها حضور قلب داشتیم و کلمات را با توجه خواندیم، ارتباط معنوی با امام یافته‌ایم و اگر هنگام خواندن، فقط الفاظ را به زبان آوریم و حواسمان جای دیگری باشد، ارتباطی نیافته‌ایم.
در نتیجه، اگر دعا و زیارت را با حضور قلب (توجه به متن و معنای جملات) می‌خوانید، ارتباط روحی با امام دارید، البته از آثار آن نیز می‌توان فهمید که ارتباط وجود دارد یا نه؛ به این صورت که اگر خواندن این دعاها و هر دعای دیگری، باعث شود بیشتر خود را در محضر آن امام مهربان ببینیم و بیشتر به یاد او باشیم و ما را هر روز بیشتر از دیروز، به ترک گناه و معصیت سوق دهد و به انجام‌دادن واجبات و مستحبات علاقه‌مندتر کند، معلوم می‌شود ارتباطی وجود داردچرا که ثمربخش شده است.
البته همه اینها، با تمرین میسّر می‌شود و وظیفه ما این است که با توجه کامل، این اعمال را انجام دهیم. اگر کسی در حد توان تلاش کرد، باقی مسائل با توجه حضرت، حل می شود و به تدریج این احساس معنوی را درک می‌کند، اما آنچه مهم می‌نماید این است که باید آهسته و پیوسته باشد؛ یعنی کم امّا همیشه عمل کند و برای نتیجه عجله ننماید.