محدثه

ان‌شاءالله روزی همه ما ، زیارت امام صادق و ائمه بقیع

دلم هوای بقیع داره و خیلی دلتنگ این مکان هستم …

حانیک

خیلی عالی. ممنون

جمالی پور

سلام بر امام صادق علیه السلام به نظر من کاروان صادقیه رفسنجان باید از متوالیان مراسم صادقیه شناخته شود . همانطوری که آستان قدس رضوی از متوالیان حرم مطهر و تشکیلات امام رضا علیه السلام شناخته میشود کاروان صادقیه باید در دنیا شناخته بشود آقای تقی نژاد خدا از شما نمی گذرد اگر در این امر کوتاهی نمایید.

سمیه

سلام بر تو اى چراغ تاریکى ها، چراغ همه را روشن کن چراغ ما را هم روشن کن از تاریکی و تنهایی میترسم

لیلا جمالی

سلام بر تو اى دفع کننده مشکلات، سلام بر تو اى کلید خیرات، هم مشکل ما را حل کن و هم خیر را برای ما در نظر بگیر

ابوطالبی

سلام بر امام صادق ای مولای ما مدت هاست که میخواستم نامه ای برایتان بنویسم اما هیچ وقت خود را شایسته چنین مقامی نمی دانستم دستهایم طاقت نوشتن نام تو را نداشت و قلمم بر صفحه کاغذ نمی رقصید یا صادق مدت هاست که می خواستم نامه ای برایتان بنویسم اما هر گاه که قلم به دست میگیرم می مانم که چطور همه حرفهایم را به روی کاغذ بیاورم بین دردهای درون هم که نمیشود به قرعه یکی را برگزید حالا میخواهم هر چه که به ذهنم امد بنویسم.

صادق جان ای سرور و مولایم میخواهم حرفهایی را بازگو کنم که سالیانی است در دل دارم و سنگینی اش را با خود حمل میکنم و با زبان بی زبانی با تو درد دل میکنم در سینه ام غوغایی است غوغای سالها دوری سالهای از ریئس مذهب بودن .

ابوطالبی

سلام به آقای خوبم، سلام به مولای عزیزم، سلام به امام صادق و مهربانم، سلام به خورشید تابان علم و دانش، سلام به قبر بی بارگاهت، سلام به کبوترهای خاکیت و سلام به زائرهای عاشقت.
قلم را روی کاغذ نهادم تا شاید این بار قلم روی آن حرکت کند و خودش حرف های دل مرا به ریئس مذهبم بنویسد. هزاران بار نوشتم، هزاران بار گفتم، اما باز نشد. نتوانستم به قولی که به تو دادم وفا کنم، بگو چه کار کنم، کجای کارم اشتباه است .

هر وقت حاجتی دارم تو مهمان قلبم هستی آن قدر دخیل می بندم تا حاجتم روا شود. زیرا نام تو زینت شهر ماست نام دارالصادقیون افتخار ما رفسنجانیهاست

زینبی نسب

سلام امام صادق
دلم می خواست شاپرکی داشتم تانامه های بی شمار قلبم را برایت می آورد تا انژی بگیرم و به روحم کالبد تازه ای ببخشد. متن نامه ای که دیشب قلبم برایت نوشت اینگونه بود: سلام،من بنده ای از پروردگارت هستم که آسمان پر ستاره مهتابی را ملاک دوست داشتنت واقع کرده ؛ من همانم که شب را به امید ظهور فرزندتان به صبح می رساند؛من کسی هستم که صبحگاه آدینه هیچگاه چشمان خسته ومنتظرم را نبسته و نمی بندم وهمان کسی که … دوست دارم ملائکه از قلب من مطلع باشند وپیغام های قلبم را به گوش و قلب شنوا و رحیمت می رساندند تا جمعه ای دیگر وجود وچشمانم به چهره روشن و نورانی فرزندتان منور می گردید. دیگر از نادانی ناتوانی خسته شده ام.
می خواهم در عصر یک روز انتظار خویش را بخوانم به ذکر وبا آنان که در عصرگاه یک تذکار آدینه روزی را بی درنگ اند تا تو از راه آگاهی برسی.

جمیله

..سلام بر تو که مهربانی هایت از شمار زائران انبوهت بسیار بیشتر است
. انگار منم همچون کبوترانی شده ام که بعد از رفتنت ، آواز را فراموش کردند!

اما در سینه ام ، هزار کبوتر به عشق تو بال گرفته اند ….

سر می گذارم بر این اندوه بی بازگشت …

درد ، آرام آرام از پله های روحم بالا می رود ،‌نعره ام در هم می ریزد و فریادی خیس ، پوست صورتم را می شکافد ، باید از این باران بیرحم بگریزم ….

… و من دلم را به نام مقدست دخلیم بسته ام ، تا برود نگاه کند وقتی که زائران ،‌هنگام نماز ، آستین بالا می زنند ، چگونه حوض با خوش بویی اذان حرمت ، وضو می گیرد.

آه ، ای پناه بی پناهان !تو بارقه ای از نور مطلق خداوندی که بر زمین ، به قصد هدایت غافلان تابانده شده است .

در خاطرم از تو اشتیاقی مانده است طرح حرم و صحن و رواقی مانده است

ترابی

سلام آقای من، که همگان شهر ما را به نام تو می‌شناسند.
سلام آقای من که به انگشت اشاره که بخوانی‌ام، شتابان مسافر می‌شوم و تا قاف عشق رحلت می‌کنم!
دیار مرا ببین، اگر حرارت بازدم مسیحایی تو بر سرزمین من نبود، تا حال در این انجماد نام تو نبردن، خون از رمق دویدن در رگ‌های این جامعه و سرزمین می‌افتاد.
سلام و ارادت که نباید همیشه از نزدیک باشد. از راه دور هم می‌شود، نه؟! از این راه دور سلامت می‌کنم که اگر دستم را نگیری، به که دل خوش کنم؟ به کدام همراه، دست اعتماد دهم؟ پشت سر کدام رفیق راه بیفتم؟ پس مرا با خودت محشور کن که این دنیا، صحرای محشر است! همه کلاه خود را چسبیده‌اند، تا باد نبرد!
دریا زده شده‌ام در این دریایِ طوفانیِ دنیایِ سخت امروز! میان همهِ این تبسم‌های دروغین، تبسم تو را می‌خواهم که اصالت دارد، آقا!
حمایت تو را می‌طلبم که هرگز بی‌پناه را از سر خود وا نمی‌کند، آقا!
مرا به کشتی مهربانی و لطفت میهمان کن قول می‌دهم دیگر دریا زده نشوم!
رهایم مکن مولای من که اگر بی تو بمانم، بدنم گروگان گور می‌شود و روحم زندانی برزخ!
بارها و بارها تجربه کرده‌ام، وقتی با رفیقی همنشین می‌شوم؛ وقتی مُلک محبتم را به نام کسی می‌زنم، وقتی خیمه دوستی را برای کسی ستون می‌زنم، هنوز چشم بر هم نزده، رهایم می‌کنند؛ که برایشان تکراری شده‌ام! ماهی امیدم را به دریاهایشان راه نمی‌دهند!
تو مرا یار باش که نارفیق نمی‌شوی که در میانه راه رهایم کنی، یا برایت تکراری شوم و یا ماهی امیدم را به دریای وجودت راه ندهی!

علي

آقاجان سلام. من علی هستم. دانش آموز سال سوم دبیرستان آنچه قلب پاک و ساده ام می گوید بر زبان و از آنجا بر روی کاغذ جاری می سازم.آقاجان!کودکی 5،6 ساله بیش نبودم که می دیدم همه دو تا پادارند اما پدر من با عصا سه پا دارد. همیشه متعجب بودم از این کار. هر چه فکر می کردم به جایی نمی رسیدم. خستگی را در چشمان پدر مهربانم حس می کردم. سنگینی باری بر دوشش به وسیله عصا را می فهمیدم ولی علتش را هرگز.
هرگاه از پدر می پرسیدم: پدرجان چرا پایت کوتاه است؟ چرا تو سه پا داری؟ او در جواب می گفت: فرزند عزیزم پایم را صدام بریده است. با همان حس کودکی آرزو می کردم، ای کاش قدرتی در توان داشتم تا انتقام پدرم را از صدام بگیرم. نمی دانستم صدام کیست و چه اتفاقی افتاده. فقط در فکر انتقام بودم. سالها گذشت و من با این آرزو بزرگ و بزرگتر شدم. وقتی فهمیدم جنگی در کار بوده و پدر من شاهد زنده این جنگ می باشد به خود افتخار می کردم. به پای قطع شده اش فخر می فروختم.انگار تمام دنیا مال من است ولی باز هم ناراحتی هایی که از پایش می کشید، برایم غیرقابل تحمل است. آقاجان شما طبیب حاذق هستید.می دانم علاجی برای پدرم نیست ولی با این دل شکسته از شما عاجزانه تقاضا دارم، به بدن خسته و رنجور پدرم نیرویی عطا کنید که بالای سر من باشد. آرزو دارم، بزرگ شوم و جراحی متعهد. که اجابت این آرزو را از شما می خواهم. وقتی به نیتم رسیدم، می خواهم مانند کوهی محکم و استوار باشم تا شانه های خسته پدر بر من تکیه زند. عصایی باشم برای پاهای مجروحش. سرفرازی باشم، برای روحش. امیدی برای قلب شکسته اش و همچنین با این زندگی که من داشتم درد یک انسان قطع عضو را بهتر می فهمم. پس آن روز است که به داد این چنین انسان هایی می رسم و حرفشان را از ته دل گوش می کنم. آقاجان من گفتنی ها را گفتم و دستان کوچکم رو به آسمان بقیع است، همت از من، برآورده شدن حاجت از تو.
به امید آن روز وهابیت نابود گردد و من با رسیدن آرزویم به پابوست بیایم برای ادای دین.

حلیمی

سلام بر امام صادق. سلام و درود خداوند و ملائکه بر ریئس مذهب و اجداد مطهرش و سلام برمحبین دلسوخته و عاشقش در دیار کریمان و سلام بر قلب های سوخته و عاشقش که توان رفتن به پابوسش را ندارندو در کاروان عزایش شرکت میکنند.

آقا دلم خیلی برات تنگه و گرفته ؛ دوست دارم برای یکبار هم که شده تو کاروان صادقیه و در جمع محبینت بیایم .ما رو بطلب.

تا حالا افتخار نداشتم بیام در جمع محبینتان ولی خیلی دلم می خواد از خدا می خوام نصیبم کنه بیام دارالصادقیون رفسنجان .

آقا جون، شما همش به خوب ها رو می کنی : همش خوب ها رو دعوت میکنی: مراد دل خوب ها رو خوب خوب میدی:جواز کربلا به اون ها فراوون میدی؛ میگم آقا جون مگه ما بدها دل نداریم؟ آقا جون آخه یه نگاه بما بدها بکن، اخه ما هم دوست داریم. آقا جان امسال بطلب ما هم به کرمان بیایم و از نزدیک طولانی ترین کاروان صادقیه را ببینیم

زینب

صادق سالار ما همیشه از غربتت گفته ایم،
از نور طلایی درخشانی که از قبر خاکیت می تابد
از تاریکی در دل شب، یا دم صبح…

همیشه از کبوترانت خاکیت گفته ایم،
کبوتران دانه چین کبوتران بلند پرواز حرم، دانه و نان…

وقتی دلم را بنامت دخیل می بندم انگار تا عمق دلت سبک می شود.

از شاگردانت گفته ایم! که نجاتشان داده ای و از انسان هایی که هر روز شفایشان می دهی.

هیچ وقت
از تو نگفته ایم!
نمی دانم تو کیستی، ارباب ! گاهی که فکر می کنم
به «نور علی نور» – که تعبیر خدا از تو است- فکر می کنم که شهر مدینه نور تو و اجداد طاهرینتان این چنین می تابد
دل از گرمی تو این چنین تسکین می دهد
مسیر دل با شوق تو زیبا می شود چرخش کبوتران گرد تو چنین تماشایی است

از تو نگفته ام چون زبانم قاصر است
نمی دانم تو کیستی چون عقلم کم است
ای صادق آل محمد ادرکنی

و

سلام آقای غریب نواز غربت نشینم.

آقا جانم سلام

بچه شهر رفسنجان شهر کاروان صادقیه و دارالصادقیون هستم

از همین راه دور، با همین دل شکسته و تنها، سلام خودم را

به همراه این جمع پروانه ها و شاپرک هایی که در اطرف چشم های بارانی ام

بال بال می زنند به تو می رسانم. تویی که دست گیری و دست نواز.

آقای من

بی تکلف و بی واژه و بی ادعا ارادت خودم را تسلیم تو می کنم تا از دریای رحمتت

عبورش دهی و به بال فرشتگان بسپاری و به نور رسانی اش.

واژگان را برایت به بازی نمیگیرم. کلمات را نمیچرخانم. تنها از سر همین سجاده نیایش،

دستانم را به آسمان می برم و از خدامی خواهم که شفاعت تو را از پشت دیوار خاکی بقیع عبور دهد و از باب النبی به آسمان رساند.