یک نفر مامور بود قبل از درس حضرت آیت الله العظمی حائری روضه حضرت سیدالشهداء، علیه‏السلام، را بخواند‏ همین بزرگوار روزى برایم تعریف کرد که مرحوم آیت الله العظمى حائرى فرمود: من و حاج میرزا حسین نائینى علما به ایشان پیغمبر اصول مى‏گویند- هم‏درس و هر دو مجتهد مسلم بودیم. وقتى مرجع تقلید زمانه از دنیا رفت، ما که مرحوم آیت الله العظمى سید محمد فشارکى را اعلم علماى شیعه در نجف مى‏دانستیم به در منزل ایشان رفتیم و در زدیم.

وقتى ایشان از خانه بیرون آمد، ابتدا از ایشان پرسیدیم که آیا ما را مجتهد مى‏دانند یا خیر؟ و وقتى ایشان جواب مثبت دادند گفتیم: نظر ما این است که شما اعلم علماى شیعه در زمان ما هستید و باید علمدارى شیعه و مرجعیت را قبول کنید!

آیت الله حائرى مى‏فرمود: وقتى مرحوم سید این سخن را شنید، دست خویش را به چارچوب در تکیه داد و گریست و فرمود:

«تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَهُ نَجْعَلُها لِلَّذِینَ لا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَ لا فَساداً وَ الْعاقِبَهُ لِلْمُتَّقِینَ».

هر کس کار نیکى [به پیشگاه خدا] بیاورد، پاداشى بهتر از آن براى اوست، و هر کس کار بدى بیاورد [پس بداند آنان که کارهاى ناشایسته انجام داده‏اند] جزا داده نمى‏شوند مگر آنچه را همواره انجام مى‏داده‏اند.

و افزود: قدرت مدیریت شیعه در من نیست. درست است که علمش را دارم، ولى روش اداره‏اش را بلد نیستم و اگر این منصب را قبول کنم، خود را اهل دوزخ کرده‏ام و و من طاقت عذاب خدا را ندارم!

سپس، در را بست و رفت.

آرى، کسى که با نگاه به قیامت زندگى کند و همواره آیه‏ «فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّهٍ خَیْراً یَرَهُ وَ مَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّهٍ شَرًّا یَرَهُ» را در نظر داشته باشد، هرگز سخن یا عمل نا به جایى از او صادر نمى‏شود.

هر که آیین حقیقت نشناسد ز مجاز

خواجه در حلقه رندان نشود محرم راز

آن قدر حلقه بزن بر در درگاه خدا

تا کند صاحب این خانه به رویت در باز

یا به بیهوده نبر نام محبت به زبان‏

یا چو پروانه بسوز از غم و با درد بساز

مگذارید قدم بیهده در وادى عشق‏

کاندرین مرحله بسیار نشیب است و فراز.

منبع: پایگاه عرفان