آیت‌الله محمد هادی معرفت نقل می‌گوید: زمانی در نجف اشرف مشغول نوشتن مباحث علوم قرآنی، پیرامون آیات متشابه قرآن کریم بودم بحث به این آیه رسید که خداوند می‌فرماید: …‌وَ ما یَعْلَمُ تَأْوِیلَهُ إِلاَّ اللَّهُ وَ الرَّاسِخُونَ فِی الْعِلْمِ یَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ کُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنا…[1].
معمولاً ما این آیه را چنین معنا می‌کنیم: تأویل آیات متشابه را جز خدا و کسانی که ریشه‌دار و راسخ در علم هستند، نمی‌دانند، آنان که می‌گویند ما بدانچه ایمان آوردیم، همه از جانب پروردگار است.
و آنگاه بر طبق روایات، اَلرّاسِخُونَ‌ فِی الْعِلْمِ را به معصومین، علیهم السلام، تفسیر می‌کنیم که فقط ایشان و خداوند این علم را دارند. در این صورت «واو» قبل از اَلرّاسِخُونَ‌، واو عاطفه می‌شود. فخر رازی چون این معنا را قبول ندارد، «واو» را استیناف می‌گیرد یعنی جمله قبل را تمام و وَ‌ الرّاسِخُون…‌ را ابتدای جمله جدید می‌داند که معنا این طور می‌شود: تأویل آیات متشابه را جز خدا، هیچ کس نمی‌داند و کسانی که راسخ در علم هستند می‌گویند… .
و چند اشکال ادبی که یکی از آنها قوی است، بر قول اول، وارد می‌سازد.
هر چه فکر کردم نتوانستم جوابش را پیدا کنم. تقریباً یک هفته در مجالس مختلف این اشکال را مطرح کردم، ولی حل نشد و نوشته، همان طور مانده بود. بعد از یک هفته به حرم حضرت امیرالمؤمنین، (ع)، مشرف و به ایشان متوسل شدم و عرض کردم: یا علی، اگر هیچ کس نداند، تو می‌دانی که هدف من از نوشتن این کتاب، احیای حق توست، چطور اجازه می‌دهید این طور متحیر بمانم. این را گفتم و به منزل مراجعت کردم. وقتی قلم به دست گرفتم که بنویسم. دیدم شبهه به راحتی حل شد، همان چیزی که یک هفته معطّل آن شده بودم. آری ما هرگاه در کارمان مشکلی پیش آید خدمت این عزیزان می‌رویم، حتی حضرت معصومه، (علیهاالسلام)، هیچ فرق نمی‌کند. و مشکل حلّ می‌شود[2].