1- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه
السلام – :
إنَّ
قَوْماً عَبَدُوا اللهَ رَغْبَهً فَتِلْکَ عِبادَهُ التُّجارِ، وَ إنَّ قَوْماً
عَبَدُوا اللهَ رَهْبَهً فَتِلْکَ عِبادَهُ الْعَبْیدِ، وَ إنَّ قَوْماً عَبَدُوا
اللهَ شُکْراً فَتِلْکَ عِبادَهٌ الْأحْرارِ، وَ هِیَ أفْضَلُ الْعِبادَهِ.

«بحارالأنوار، ج 75، ص 117، ح 5»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: همانا
عدّه ای خداوند متعال را به جهت طمع و آرزوی بهشت عبادت می کنند که آن
یک معامله و تجارت خواهد بود و عدّه ای دیگر از
روی ترس خداوند را عبادت و ستایش می کنند که همانند عبادت و اطاعت نوکر از
ارباب باشد و طائفه ای هم به عنوان شکر و سپاس از روی
معرفت، خداوند متعال را عبادت و ستایش می نمایند; و این نوع، عبادت آزادگان
است که بهترین عبادات می باشد.

2- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : إنَّ أجْوَدَ النّاسِ مَنْ أعْطی
مَنْ لا یَرْجُوهُ، وَ إنَّ أعْفَی النّاسِ مَنْ عَفی عَنْ قُدْرَه، وَ إنَّ
أَوْصَلَ النّاسِ مَنْ وَصَلَ مَنْ قَطَعَهُ.

«بحارالأنوار، ج 75، ص 121، ح 4»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: همانا
سخاوتمندترین مردم آن کسی است که کمک نماید به کسی که امیدی به وی نداشته است.

و بخشنده ترین افراد آن شخصی است که ـ نسبت به ظلم دیگری با
آن که توان انتقام دارد ـ گذشت نماید.

صله رحم کننده ترین مردم و دید و بازدید کننده نسبت به خویشان، آن کسی
ست که صله رحم نماید با کسی که با او قطع رابطه کرده است.

3- قیلَ: مَا الْفَضْلُ؟ قالَ – علیه السلام – : مُلْکُ
اللِّسانِ، وَ بَذْلُ الاْحْسانِ، قیلَ: فَمَا النَّقْصُ؟ قالَ: التَّکَلُّفُ لِما
لا یُعنیکَ.

«مستدرک الوسائل، ج 9، ص 24، ح 10099»

از امام حسین – علیه السلام – سؤال شد کرامت و فضیلت
انسان در چیست؟ حضرت در پاسخ فرمود: کنترل و در اختیار داشتن زبان و سخاوت داشتن،
سؤال شد نقص انسان در چیست؟ فرمود: خود را وا داشتن بر آنچه که مفید و سودمند
نباشد.

4- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : النّاسُ عَبیدُالدُّنْیا، وَ الدّینُ
لَعِبٌ عَلی ألْسِنَتِهِمْ، یَحُوطُونَهُ ما دارَتْ بِهِ مَعائِشَهُمْ، فَإذا
مُحِصُّوا بِالْبَلاء قَلَّ الدَّیّانُونَ.

«محجّه البیضاء، ج 4، ص 228»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: افراد جامعه
بنده و تابع دنیا هستند و مذهب، بازیچه زبانشان گردیده است و برای إمرار معاش خود،
دین را محور قرار داده اند ـ و سنگ اسلام را به سینه می زنند ـ.

پس
اگر بلائی همانند خطر ـ مقام و ریاست، جان، مال، فرزند و موقعیّت، … ـ
انسان را تهدید کند، خواهی دید که دین داران واقعی کمیاب خواهند شد.

5- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : إنَّ الْمُؤْمِنَ لا یُسیءُ وَ لا
یَعْتَذِرُ، وَ الْمُنافِقُ کُلَّ یَوْم یُسیءُ وَ یَعْتَذِرُ.

«بحارالأنوار، ج 75، ص 119، ح 2»

امام حسین – علیه السلام – ضمن فرمایشی فرمود:
همانا شخص مؤمن خلاف و کار زشت انجام نمی دهد و عذرخواهی هم نمی کند.

ولی فرد منافق هر روز مرتکب خلاف و کارهای زشت می گردد و همیشه
عذرخواهی می نماید.

6- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : إعْمَلْ عَمَلَ رَجُل یَعْلَمُ
أنّه مأخُوذٌ بِالاْجْرامِ، مُجْزی بِالاْحْسانِ.

«بحارالأنوار، ج 2، ص 130، ح 15»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: کارها و أمور
خود را همانند کسی تنظیم کن و انجام ده که می داند و مطمئن است که در صورت
خلاف تحت تعقیب قرار می گیرد و مجازات خواهد شد. و در صورتی که کارهایش صحیح
باشد پاداش خواهد گرفت.

7- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : عِباداللهِ! لا تَشْتَغِلُوا
بِالدُّنْیا، فَإنَّ الْقَبْرَ بَیْتُ الْعَمَلِ، فَاعْمَلُوا وَ لا تَغْعُلُوا.

«نهج الشّهاده، ص 47»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: ای بندگان خدا،
خود را مشغول و سرگرم دنیا ـ و تجمّلات آن ـ قرار ندهید که همانا قبر،
خانه ای است که تنها عمل ـ صالح ـ در آن مفید و نجات بخش می باشد،
پس مواظب باشید که غفلت نکنید.

8- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : لا تَقُولَنَّ فی أخیکَ
الْمُؤمِنِ إذا تَواری عَنْکَ إلاّ مِثْلَ ماتُحِبُّ أنْ یَقُولَ فیکَ إذا
تَوارَیْتَ عَنْهُ.

«بحارالأنوار، ج 75، ص 127، ح 10»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: سخنی ـ که
ناراحت کننده باشد ـ پشت سر دوست و برادر خود مگو، مگر آن که دوست داشته باشی که
همان سخن پشت سر خودت گفته شود.

9- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : یا بُنَی! إیّاکَ وَظُلْمَ مَنْ
لایَجِدُ عَلَیْکَ ناصِراً إلاّ اللهَ.

«وسائل الشّیعه، ج 11، ص 339»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: بپرهیز از ظلم و
آزار رساندن نسبت به کسی که یاوری غیر از خداوند متعال نمی یابد.

10- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : إنّی لا أری الْمَوْتَ إلاّ
سَعادَه، وَ لاَ الْحَیاهَ مَعَ الظّالِمینَ إلاّ بَرَماً.

«بحار الأنوار، ج 44، ص 192»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: به درستی که من
از مرگ نمی هراسم و آن را جز سعادت نمی بینم; و زندگی با ستمگران و
ظالمان را عار و ننگ می شناسم.

11- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : مَنْ لَبِسَ ثَوْباً یُشْهِرُهُ
کَساهُ اللهُ یَوْمَ الْقِیامَهِ ثَوْباً مِنَ النّارِ.

«الکافی، ج 6، ص 445، ح 4»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: هرکس لباس شهرت
– و انگشت نما از هر جهت – بپوشد، خداوند او را در روز قیامت لباسی از آتش
می پوشاند.

12- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : أنَا قَتیلُ الْعَبَرَهِ،
لایَذْکُرُنی مُؤْمِنٌ إلاّ اِسْتَعْبَرَ.

«بحارالأنوار، ج 44، ص 284، ح 19»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: من کشته
گریه ها و اشک ها هستم، هیچ مؤمنی مرا یاد نمی کند مگر آن که عبرت
گرفته و اشک هایش جاری خواهد شد.

13- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : لَوْ شَتَمَنی رَجُلٌ فی هذِهِ
الاُْذُنِ، وَ أَوْمی إلی الْیُمْنی، وَ اعْتَذَرَ لی فی الاُْخْری لَقَبِلْتُ
ذلِکَ مِنْهُ، وَ ذلِکَ أَنَّ أَمیرَ الْمُؤْمِنینَ – علیه السلام – حَدَّثَنی
أَنَّهُ سَمِعَ جَدّی رَسُولَ اللهِ (صلی الله علیه وآله)یَقُولُ: لا یَرِدُ
الْحَوْضَ مَنْ لَمْ یَقْبَلِ الْعُذرَ مِنْ مُحِقٍّ أَوْ مُبْطِل.

«إحقاق الحقّ، ج 11، ص 431»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: چنانچه با گوش
خود بشنوم که شخصی مرا دشنام می دهد و سپس معذرت خواهی او را بفهمم، از
او می پذیرم و گذشت می نمایم، چون که پدرم امیرالمؤمنین علی – علیه
السلام – از جدّم رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) روایت نمود: کسی که
پوزش و عذرخواهی دیگران را نپذیرد، بر حوض کوثر وارد نخواهد شد.

14- قیلَ لِلْحُسَیْنِ بن علی – علیه السلام – : مَنْ
أعْظَمُ النّاسِ قَدْراً؟ قالَ: مَنْ لَمْ یُبالِ الدُّنْیا فی یَدَیْ مَنْ
کانَتْ.

«تنبیه الخواطر، ص 348»

از امام حسین – علیه السلام – سؤال شد: با
شخصیّت ترین افراد چه کسی است؟ حضرت در جواب فرمود: آن کسی است که اهمیّت
ندهد که دنیا در دست چه کسی می باشد.

15- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : مَنْ عَبَدَاللهَ حَقَّ
عِبادَتِهِ، آتاهُ اللهُ فَوْقَ أمانیهِ وَ کِفایَتِهِ.

«بحارالأنوار، ج 68، ص 183، ح 44»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: هرکس خداوند
متعال را با صداقت و خلوص، عبادت و پرستش نماید; خدای متعال او را به بهترین
آرزوهایش می رساند و امور زندگیش را تأمین می نماید.

16- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : احْذَرُوا کَثْرَهَ الْحَلْفِ،
فِإنَّهُ یَحْلِفُ الرَّجُلُ لِعَلَل أرَبَعَ: إمّا لِمَهانَه یَجِدُها فی
نَفْسِهِ، تَحُثُّهُ عَلی الضَّراعَهِ إلی تَصْدیقِ النّاسِ إیّاهُ. وَ إمّا لِعَی
فی الْمَنْطِقِ، فَیَتَّخِذُ الاْیْمانَ حَشْواً وَصِلَهً لِکَلامِهِ. وَ إمّا
لِتُهْمَه عَرَفَها مِنَ النّاسِ لَهُ، فَیَری أَنَّهُمْ لایَقْبَلُونَ قَوْلَهُ
إلاّ بِالْیَمینِ. وَ إمّا لاِرْسالِهِ لِسانَهُ مِنْ غَیْرِ تَثْبیت.

«تنبیه الخواطر، ص 429»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: خود را از قسم و
سوگند برهانید که همانا انسان به جهت یکی از چهار علّت سوگند یاد می کند: در
خود احساس سستی و کمبود دارد، به طوری که مردم به او بی اعتماد شده اند،
پس برای جلب توجّه مردم که او را تصدیق و تأیید کنند، سوگند می خورد. و یا آن
که گفتارش معیوب و به دور از حقیقت است، و می خواهد با سوگند، سخن خود را
تقویت و جبران کند.

و یا در بین مردم متّهم است ـ به دروغ و بی اعتمادی ـ پس
می خواهد با سوگند و قسم خوردن جبران ضعف نماید. و یا آن که سخنان و گفتارش
متزلزل است ـ هر زمان به نوعی سخن می گوید ـ و زبانش به سوگند عادت کرده است.

17- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : أیُّما إثْنَیْنِ جَری بَیْنَهُما
کَلامٌ، فَطَلِبَ أَحَدُهُما رِضَی الاْخَرِ، کانَ سابِقَهُ إلی الْجَنّهِ.

«محجّه البیضاء، ج 4، ص 228»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: چنانچه دو نفر
با یکدیگر نزاع و اختلاف نمایند و یکی از آن دو نفر، در صلح و آشتی پیشقدم شود،
همان شخص سبقت گیرنده، جلوتر از دیگری به بهشت وارد می شود.

18- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : وَ اعْلَمُوا إنَّ حَوائِجَ
النّاسِ إلَیْکُمْ مِنْ نِعَمِ الله عَلَیْکُمْ، فَلا تَمیلُوا النِّعَمَ
فَتَحَوَّلَ نَقِماً.

«نهج الشّهاده، ص 38»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: توجّه داشته
باشید که احتیاج و مراجعه مردم به شما از نعمت های الهی است، پس نسبت به
نعمت ها روی، بر نگردانید; وگرنه به نقمت و بلا گرفتار خواهد شد.

19- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : یَا ابْنَ آدَم! اُذْکُرْ
مَصْرَعَکَ وَ مَضْجَعَکَ بَیْنَ یَدَی اللهِ، تَشْهَدُ جَوارِحُکَ عَلَیْکَ
یَوْمَ تَزِلُّ فیهِ الْأقْدام.

«نهج الشّهاده، ص 59»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: ای فرزند آدم،
بیاد آور لحظات مرگ و خواب گاه خود را در قبر، همچنین بیاد آور که در پیشگاه
خداوند قرار خواهی گرفت و اعضاء و جوارحت بر علیه تو شهادت خواهند داد، در آن روزی
که قدم ها لرزان و لغزان می باشد.

20- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : مُجالَسَهُ أهْلِ الدِّناءَهِ
شَرٌّ، وَ مُجالَسَهُ أهْلِ الْفِسْقِ ریبَهٌ.

«بحارالأنوار، ج 78، ص 122، ح 5»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: همنشینی با
اشخاص پست و رذل سبب شرّ و بد یختی خواهد گشت; و همنشینی و مجالست با
معصیت کاران موجب شکّ و بدبینی خواهد شد.

21- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : إنَّ اللهَ خَلَقَ الدُّنْیا
لِلْبَلاءِ، وَ خَلَقَ أهْلَها لِلْفَناءِ.

«نهج الشّهاده، ص 196»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: به درستی که
خداوند متعال دنیا ـ و اموال آن ـ را برای آزمایش افراد آفریده است. و همچنین
موجودات دنیا را جهت فناء ـ و انتقال از این دنیا به جهانی دیگر ـ آفریده است.

22- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : لا یَأمَنُ یوم الْقِیامَهِ إلاّ
مَنْ قَدْ خافَ اللهَ فی الدُّنْیا.

«بحار الأنوار، ج 44، ص 192، ح 5»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: کسی در روز
قیامت از شدائد و أحوال آن در أمان نمی باشد، مگر آن که در دنیا از خداوند
متعال ترس داشته باشد ـ و اهل گناه و معصیت نگردد ـ.

23- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : لِکُلِّ داء دَواءٌ، وَ دَواءُ
الذُّنُوبِ الإسْتِغْفارِ.

«الکافی، ج 2، ص 439، ح 8»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: برای هر غم و
دردی درمان و دوائی است و جبران و درمان گناه، طلب مغفرت و آمرزش از درگاه خداوند
می باشد.

24- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : مَنْ قَرَءَ آیَهً مِنْ
کِتابِ الله عَزَّ وَ جَلَّ فی صَلاتِهِ قائِماً، یُکْتَبُ لَهُ بِکُلِّ
حَرْف مِأهُ حَسَنَه.

«الکافی، ج 2، ص 611»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: هرکس
آیه ای از قرآن را در نمازش تلاوت نماید، خداوند متعال در مقابل هر حرفی از
آن یکصد حسنه در نامه اعمالش ثبت می نماید.

25- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : سَبْعَهُ أشْیاء لَمْ تُخْلَقْ فی
رَحِم: فَأوّلُها آدَمُ( – علیه السلام – )، ثُمَّ حَوّاء، وَ الْغُرابُ، وَ
کَبْشُ إبْراهیم( – علیه السلام – )، وَ ناقَهُ اللهِ، وَ عَصا مُوسی (-
علیه السلام -)، وَ الطَّیْرُالَّذی خَلَقَهُ عیسیبْنُ مَرْیَم (علیهما السلام).

«بحارالأنوار، ج 10، ص 137، ح 4»

امام حسین – علیه السلام – ضمن جواب سؤال های
پادشاه روم، فرمود: آن هفت موجودی که بدون خلقت در رحم مادر، آفریده شده اند،
عبارتند از: حضرت آدم – علیه السلام – و همسرش حوّاء و کلاغی که برای راهنمائی دفن
هابیل آمد و گوسفندی که برای قربانی به جای حضرت اسماعیل – علیه السلام – آمد و
شتری که خداوند برای پیامبرش، حضرت صالح فرستاد و عصای حضرت موسی – علیه السلام – و
هفتمین موجود آن پرنده ای بود که توسّط حضرت عیسی – علیه السلام – آفریده شد.

26- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : إنَّ اَعْمالَ هذِهِ الاُْمَّهِ
ما مِنْ صَباح إلاّ و تُعْرَضُ عَلَی اللهِ تَعالی.

«بحارالأنوار، ج 70، ص 353، ح 54»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: همانا ـ نامه
کردار و ـ أعمال این امّت، در هر صبحگاه بر خداوند متعال عرضه می گردد.

27- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : إجْتَنِبُوا الْغِشْیانَ فی
اللَّیْلَهِ الَّتی تُریدُون فیها السَّفَرَ، فإنَّ مَنْ فَعَلَ ذلِکَ، ثُمَّ
رُزِقَ وَلَدٌ کانَ جَوّالَهً.

«وسائل الشّیعه، ح 20، ج 3، ص 243»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: در آن شبی که
قصد مسافرت دارید، با همسر خود زناشوئی نکنید، که چنانچه عمل زناشوئی انجام گردد و
در آن زمان فرزندی منعقد شود، بسیار متحرّک و افکارش مغشوش می باشد.

28- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : الرّکْنُ الْیَمانی بابٌ مِنْ
أبْوابِ الْجَنَّهِ، لَمْ یَمْنَعْهُ مُنْذُ فَتَحَهُ، وَ إنَّ ما بَیْنَ
الرُّکْنَیْنِ ـ الأسْوَد وَ الْیَمانی ـ مَلَکٌ یُدْعی هُجَیْرٌ، یُؤَمِّنُ عَلی
دُعاءِالْمُؤْمِنینَ.

«مستدرک الوسائل، ج 9، ص 391»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: رُکن یَمانی
کعبه الهی، دربی از درب های بهشت است و مابین رکن یمانی و حجرالأسود ملک و
فرشته ای است که برای استجابت دعای مؤمنین آمّین می گوید.

29- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : إنَّ الْغِنی وَ اْلِعزَّ خَرَجا
یَجُولانِ، فَلَقیا التَّوَکُلَّ فَاسْتَوْطَنا.

«مستدرک الوسائل، ج 11، ص 218، ح 15»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: عزّت و
بی نیازی ـ هر دو ـ شتاب زده به دنبال پناهگاهی می دویدند، چون به توکّل
برخورد کردند، آرامش پیدا نموده و آن را پناهگاه خود قرار دادند.

30- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : مَنْ نَفَّسَ کُرْبَهَ مُؤْمِن،
فَرَّجَ اللهُ عَنْهُ کَرْبَ الدُّنْیا وَالاْخِرَهِ.

«مستدرک الوسائل، ج 12، ص 416، ح 13»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: هرکس
گره ای از مشکلات مؤمنی باز کند و مشکلش را برطرف نماید، خداوند متعال مشکلات
دنیا و آخرت او را اصلاح می نماید.

31- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : مَنْ والانا فَلِجَدّی (صلی الله
علیه وآله وسلم) والی، وَ مَنْ عادانا فَلِجَدّی عادی.

«ینابیع المودّه، ج 2، ص 37، ح 58»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: هر که ما را
دوست بدارد و پیرو ما باشد، پس دوستی و محبّتش به جهت جدّم رسول خدا (صلی الله
علیه وآله وسلم)می باشد. هرکس با ما دشمن و کینه توز باشد، پس دشمنی و مخالفت
او به جهت جدّم رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) خواهد بود.

32- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : یَا ابْنَ آدَمَ! أُذْکُرْ
مَصارِعَ آبائِکَ وَ أبْنائِکَ، کَیْفَ کانُوا، وَ حَیْثُ حَلّوُا، وَ کَأَنَّکَ
عَنْ قَلیل قَدْ حَلَلْتَ مَحَلَّهُمْ.

«نهج الشّهاده، ص 60»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: ای فرزند آدم،
بیاد آور آن لحظاتی را که پدران و فرزندان ـ و دوستان ـ تو چگونه در چنگال مرگ
قرار گرفتند، آن ها در چه وضعیّت و موقعیّتی بودند و سرانجام به کجا منتهی
شدند و کجا رفتند. و بیندیش که تو نیز همانند آن ها به ایشان خواهی پیوست ـ
پس مواظب اعمال و رفتار خود باش ـ.

33- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : یَا ابْنَ آدَمَ، إنَّما أنْتَ
أیّامٌ، کُلَّما مَضی یَوْمٌ ذَهَبَ بَعْضُکَ.

«نهج الشّهاده، ص 346»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: ای فرزند آدم،
بدرستی که تو مجموعه ای از زمان ها و روزگار هستی، هر آنچه از آن بگذرد،
زمانی از تو فانی و سپری گشته است ـ بنابراین لحظات عمرت را غنیمت شمار که جبران
ناپذیر است ـ.

34- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : مَنْ حاوَلَ أمْراً بِمَعْصِیَهِ
اللهِ کانَ أفْوَتُ لِما یَرْجُو وَ أسْرَعُ لِمَجییءِ ما یَحْذَرُ.

«وسائل الشّیعه، ج 16، ص 153، ح 3»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: هرکس از روی
نافرمانی و معصیتِ خداوند، کاری را انجام دهد، آنچه را آرزو دارد سریع تر از
دست می دهد و به آنچه هراسناک و بیمناک می باشد مبتلا می گردد.

35- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : الْبُکاءُ مِنْ
خَشْیَهِ الله نَجاتٌ مِنَ الّنارِ وَ قالَ: بُکاءُ الْعُیُونِ، وَ خَشْیَهُ
الْقُلُوبِ مِنْ رَحْمَهِ اللهِ.

«مستدرک الوسائل، ج 11، ص 245، ح 12881»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: گریان بودن به
جهت ترس از ـ عذاب ـ خداوند، سبب نجات از آتش دوزخ خواهد بود; و فرمود: گریان بودن
چشم و خشیت داشتن دل ها یکی از نشانه های رحمت الهی ـ برای بنده ـ است.

36- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : لا یَکْمِلُ الْعَقْلُ إلاّ
بِاتّباعِ الْحَقِّ.

«بحارالأنوار، ج 75، ص 127، ح 11»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: بینش و عقل و
درک انسان تکمیل نمی گردد مگر آن که ـ أهل حقّ و صداقت باشد و ـ از حقایق،
تبعیّت و پیروی کند.

37- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : أَهْلَکَ النّاسَ إثْنانِ: خَوْفُ
الْفَقْرِ، وَ طَلَبُ الْفَخْرِ.

«بحارالأنوار، ج 75، ص 54، ح 96»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: دو چیز مردم را
هلاک و بیچاره گردانده است: یکی ترس از این که مبادا در آینده فقیر و نیازمند
دیگران گردند. و دیگری فخر کردن ـ در مسائل مختلف ـ و مباهات بر دیگران است.

38- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : مَنْ عَرَفَ حَقَّ أَبَوَیْهِ
الاْفْضَلَیْنِ مُحَمَّد وَ عَلی، و أطاعَهُما، قیلَ لَهُ: تَبَحْبَحْ فی أیِّ
الْجِنانِ شِئْتَ.

«نهج الشّهاده، ص 293»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: هر شخصی که حقّ
والدینش محمّد (صلی الله علیه وآله وسلم)، و علی – علیه السلام – را که با شرافت و
با فضیلت ترین انسان ها هستند، بشناسد و ـ در تمام امور زندگی ـ از
ایشان تبعیّت و اطاعت کند; در قیامت به او خطاب می شود: هر قسمتی از بهشت را
که خواستار باشی، می توانی انتخاب کنی و در آن وارد شوی.

39- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : مَنْ طَلَبَ رِضَی اللهِ
بِسَخَطِ النّاسِ کَفاهُ الله اُمُورَ النّاسِ، وَ مَنْ طَلَبَ رِضَی النّاسِ
بِسَخَطِ اللهِ وَ کَّلَهُ اللهُ إلَی النّاسِ.

«أمالی شیخ صدوق، ص 167»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: هرکس رضایت و
خوشنودی خداوند را ـ در أمور زندگی ـ طلب نماید گرچه همه افراد از او رنجیده شوند،
خداوند مهمّات و مشکلات او را کفایت خواهد نمود. و کسی که رضایت و خوشنودی مردم را
طالب گردد گرچه مورد خشم و غضب پروردگار باشد، خداوند أمور این شخص را به مردم
واگذار می کند.

40- قالَ الاْمامُ الْحُسَیْن – علیه السلام – : إنَّ شیعَتَنا مَنْ سَلِمَتْ
قُلُوبُهُمْ مِنْ کُلِّ غِشٍّ وَ غِلّ وَ دَغَل.

«تفسیرالإمام العسکری – علیه السلام -، ص 309، ح
154»

امام حسین – علیه السلام – فرمود: شیعیان و پیروان
ما ـ اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) ـ آن کسانی هستند که أفکار و درون
آن ها از هر گونه حیله و نیرنگ و عوام فریبی سلامت و تهی باشد.