آیه الله العظمی بروجردی ـ قدس سره ـ تا آخر عمر در سن 88 سالگی، چشمش خوب می‌دید ونیاز به عینک نداشت و دکترهای متخصص چشم، در تعجب بودند، با توجه به این که ایشان شب و روز مشغول مطالعه و نوشتن بودند.
راز این امر را روزی آن بزرگوار چنین بیان فرمودند:
من در بروجرد بودم درد چشم سختی داشتم و هر چه معالجه کردم نتیجه نگرفتم، حتی دکترهای بروجرد از معالجه چشم من مأیوس گردیدند. تا این که ایام عاشورا شد، دستجات سینه زن، طبق معمول به منزل ما می‌آمدند، در حالی که هیئت عزادار را می‌نگریستم و اشک می‌ریختم، و از ناحیه درد چشم نیز ناراحت بودم، به دلم گویی الهام شد که کمی از گِلی را که عزاداران به مناسبت عاشورای حسینی، به سر و صورت مالیده‌اند، بردارم و به چشم بمالم. همین کار را کردم، همان لحظه احساس آرامش نمودم وبه طور کلّی درد چشم، رفع شد و دیگر محتاج عینک نشدم و بعداً هم در چشم خود نور و جلایی دیدم که خطّ بسیار ریز را می‌دیدم.[1] [1] . قرنی، علی، منهاج الدموع، ص 206.
توجهات/عبدالرحمن باقر زاده