«بسمله» مخفّف «بسم الله الرحمن الرحیم» است. «بَسْمَ» اشاره به «بِسْمِ» از عبارت «بسم الله الرحمن الرحیم» است و «لَهْ» اشاره به «الله» مینماید. در زبان عربی، «بَسْمَلَ» یعنی « بسم الله الرّحمن الرّحیم ». مثلاً اگر کسی بگوید «بَسْمَلَ اَحْمَد» معنی آن میشود: احمد بسم الله الرّحمن الرّحیم گفت. بنابراین «بَسْمَلَه» بسم الله الرّحمن الرّحیم گفتن است.
بسم الله شعار اسلام
عبارت « بسم الله الرّحمن الرّحیم» شعار مقدسی است که اختصاص به مسلمانان دارد. آنان گفتار و کارهای خود را با آن آغاز میکنند. این شعار بعد از کلمه شهادتین «لا اله الّا الله»، محمّد رسول الله» دومین نشانه اسلام و مسلمانی است. کسی که کارهایش را با نام خدا شروع میکند در دل چنین میگوید: اگر خدا نخواهد من توان انجام هیچ کار خیری را ندارم، پس کارم را برای او، به دستور او و با استمداد از نیروی او انجام میدهم.
یکی از بهترین کارها و عبادتها در عالم هستی قرائت قرآن است، هر مسلمانی که قرآن (کلام خدا) را میخواند باید با نام او شروع به تلاوت کند. همان طوری که خداوند هنگام تعلیم قرآن به پیامبر بزرگوار اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ فرمود:
«اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ»[1]
(ای پیامبر) بخوان بنام پروردگارت.
بنابراین ما هم هنگام قرائت قرآن، باید با نام او (بسم الله الرّحمن الرّحیم) شروع کنیم. ولی توجه به این نکته، مهم است: همه کسانی که قرآن میخوانند وقتی قرائت خود را با نام او آغاز کردند نباید فقط صورت ظاهر داشته ولقلقه زبان باشد، بلکه باید هنگام گفتن آن و بالاتر از این در تمام مدّت قرائت، خدا را در نظر داشته باشند و قران را با نام او، یاد او و برای او بخوانند. آن گاه این قرآن خواندن، هم در خود قاری و هم در شنوندگان اثر خواهد گذاشت.
حکم «بسمله» در قرائت قرآن
اوّل سورهها: چون «بسمله» در ابتدای همه سورهها یکی از آیات قرآن است هنگام تلاوت از اوّل سورهها، گفتن بسم الله الرّحمن الرّحیم واجب است. به جز سوره توبه (سوره برائت) که بدون بسم الله نازل شده است و نباید آن را در اوّل سوره برائت بخوانند.
وسط سورهها: در صورت شروع قرائت از وسط سورهها، میتوان بدون بسمله یا با بسمله شروع کرد. هر چند خواندن بسم الله الرّحمن الرّحیم فضیلت و ثواب زیادی دارد، ولی در وسط سوره برائت بهتر است بدون بسم الله و تنها با اعوذ بالله خوانده شود تا نشانهای باشد از این که در ابتدای سوره برائت بسم الله وجود ندارد.
[1] . علق (96)، آیه 1.