امام علی بن الحسین ـ علیه السلام ـ در دوران خود با زمامداران یاد شده در زیر معاصر بوده است:
1 – یزید بن معاویه (61 ـ 64 ق) [1].
2ـ عبد الله بن زبیر (61 ـ 73) [2].
3ـ معاویه بن یزید (چند ماه از سال 64)
4ـ مروان بن حکم (نه ماه از سال 65)
5ـ عبد الملک بن مروان (65 ـ 86)
6ـ ولید بن عبد الملک (86 ـ 96)

---

[1] . ارقام داخل پرانتز گویاى مدت حکومت خلفا در زمان امامت حضرت سجاد(ع) مى باشد
[2]. عبد الله بن زبیر از معدود کسانى بود که با یزید بیعت نکرده بود، ازینرو پس از مرگ معاویه ، اندکى پیش از حرکت حسین بن على ـ علیهما السلام ـ به سوى مکه ، به این شهر گریخت و در آنجا سرگرم فعالیت هاى سیاسى شد. پس از شهادت امام حسین – علیه السلام- ، چون رقیبى در حجاز نداشت ، طرفدارانى پیدا کرد و خود را خلیفه خواند. یزید تا آخر عمر نتوانست او را شکست بدهد و او تا سال 73 همچنان در مکه پرچم حکومت را در دست داشت . عبد الله حجاز و عراق و مصر و قسمتى از شرق اسلامى را مطیع خود ساخت و قلمرو حکومت جانشینان یزید تنها به شام و پاره اى از مناطق دیگر محدود شد. بنابر این از سال 61تا 73قمرى ، دو خلیفه در دو منطقه از کشور اسلامى حکمرانى مى کردند، ولى با شکست و کشته شدن عبد الله بن زبیر توسط نیروهاى عبدالملک (در سال 73 همهء مناطق اسلامى تحت حکومت مروانیان قرار گرفت و شام از نو مرکزیت کلى یافت)
مهدی پیشوایی ـ سیره پیشوایان، ص234