ماه رمضان یه فرصته، یا بهتر بگیم، یه شروع دوباره؛
یه شروع برای سفره هایی که به رنگ نان و خرما! شروع شنیدن نجوای زیبای «ربنا» سرسفره هامون!
یه شروع برای شب های استجابت دعا!
یه شروع برای پرواز، پروازی در ملکوت!
شروعی برای قرآن به سر گرفتن و الغوث الغوث سردادن!
یه شروع دوباره برای بندگی!
ای کاش بتونیم عظمت ماه رمضان رو درک کنیم.
رسول خدا(ص) می فرماید: « اگر بنده خدا می دانست که ماه رمضان چیست، دوست می داشت که تمام سال، رمضان باشد.»(1)
واقعاً خوشا به حال کسانی که عظمت این ماه رو درک می کنند.
در این ماه می خوایم خودمونو بشناسیم، یا بهتر بگیم خودمونو پیدا کنیم.
می خوایم در این ماه، قرآن رو ختم کنیم.
امام رضا(ع) درباره ختم قرآن در ماه رمضان می فرماید: « هر کس در ماه رمضان، یک آیه از کتاب خدا را قرائت کند، مثل این است که در ماه های دیگر، تمام قرآن را بخواند».(2)
می خوایم در این ماه به خدا بگیم: خدایا! من بنده مشتاق توأم. من فقط و فقط به عشق تو به نماز خوندن می ایستم. من خسته شدم از تموم گناها، ریا کاری ها، چشم ناپاکی ها .
می خوایم در این ماه، همه فاصله هامون روبا خدا، بشکنیم. شاید خیلی وقته که از خدا دور شدیم، دراین ماه باید به طرف خودش برگردیم.
در این ماه وقت افطار، دستامونو به سمت خدا بلند می کنیم تا با لطف و مهربونیش گناهامونو ببخشه و دعاهامونو مستجاب کنه؛ چون به فرموده امام کاظم(ع) دعای شخص روزه دار هنگام افطار مستجاب می شه.(3)
امام صادق(ع) فرمود: «خداوند عزوجل که فرموده است از صبر و نماز کمک بگیرید، [منظور از] صبر، روزه است.»(4)
در این ماه، با اشکایی که موقع قرآن خوندن و نماز خوندن می ریزیم، چشمامونو تطهیر می کنیم، تا دیگه هیچ وقت به گناه آلوده نشه.
در این ماه به سالمندا بیشتر احترام می کنیم.
شب هایی از این ماه، افطار رو کنار اقواممون می گذرونیم تا صله رحم به جا بیاوریم. و خوشا به حال کسایی که این ماه افطاری می دن؛ چون امام صادق(ع) فرموده: « هر کس روزه داری را افطار دهد، برای او هم مثل اجر روزه دار است»(5)
در این ماه، سعی می کنیم زبونمون رو کنترل کنیم تا یه وقت خدای ناکرده، پشت سر کسی غیبت نکنیم، یا به مردم تهمت نزنیم، یا درباره هیچ بنده خدایی ناآگاهانه قضاوت نکنیم.
امام علی(ع) فرمود: « روزه قلب بهتر از روزه زبان، و روزه زبان بهتر از روزه شکم است.»(6)
خدایا! می خوایم با یاری تو، در این ماه به فقرا کمک کنیم. خلاصه در این ماه عزیز، همه دارن آماده می شن تا یه تغییر اساسی در زندگی شون بدن.
بله، درسته، یه تغییر، تغییری در رفتار، گفتار، کردار، و در نهایت تغییری برای بهتر زندگی کردن.
همون طور که می دونیم، اولین قانون روزه گرفتن، اینه که از اذون صبح تا اذون مغرب چیزی نخوریم. رسول خدا(ص) درباره پاداش همین نخوردن و نیاشامیدن، فرمود: « خوشا به حال کسانی که برای خدا گرسنه و تشنه شده اند؛ اینان در روز قیامت سیر می شوند. » (7) و نیز فرموده است: « کسی که روزه، او را از غذاهای مورد علاقه اش باز دارد، برخداست که به او از غذاهای بهشتی بخوراند و از شراب های بهشتی بنوشاند».(8)
اما نه تنها شکم، که تمام اعضای بدنم باید روزه دار باش تا خداوند روزه ما رو قبول کنه.
امام صادق(ع) دراین باره می فرماید: « آن گاه که روزه می گیری، باید چشم وگوش و مو و پوست تو هم روزه دار باشند (یعنی از گناهان پرهیز کنند)».(9)
همچنین حضرت زهرا(ع) می فرماید: «روزه داری که زبان و گوش و چشم و جوارح خود را حفظ نکرده ، روزه اش به چه کارش خواهد آمد».(10)
پس مبادا در این ماه عزیز، در مسیر گناه قدم برداریم.
مبادا در این ماه مبارک، دل کسی رو بشکنیم.
اصلاً باید با انجام دادن کارهای خوب، در این ماه غوغا کنیم؛ مثلاً تا می تونیم با همدیگه مهربون باشیم، گره از کار بسته خلق باز کنیم، دل یتیما و بینواها رو شاد کنیم.
ما می خوایم با این کارها به خودمون فرصت تغییر کردن رو بدیم. خدا ماه رمضان رو برای همین آفریده. چون بعد از سی روز تکرار یک کار یا پرهیز از کاری، حتی اگه نخوایم، انجام دادن یا ترک اون کارها، دیگه برامون عادت می شه.
تا حالا فکر کردین چرا به ماه رمضان، می گن ماه مهمونی خدا؟
قرآن رو باز می کنیم وآیه 183 و184 سوره بقره رو با هم می خونیم:
«ای کسانی که ایمان آورده اید؛ روزه برشما مقرر شده است؛ همان گونه که بر کسانی که پیش از شما بودند مقرر شده بود، باشد که پرهیزکاری کنید. روزه در روزهای معدودی بر شما مقرر شده است، ولی هر کس از شما بیمار یا در سفر باشد، به همان شماره، تعدادی از روزهای دیگر را روزه بدارد؛ و بر کسانی که روزه طاقت فرساست، کفاره ای است که [آن کفاره] خوراک دادن به بینوایی است؛ و هر کس که به میل خود بیشتر نیکی کند، پس آن برای او بهتر است؛ و اگر بدانید، روزه گرفتن برای شما بهتر است».
خداوند، همه ما مسلمونا رو مورد خطاب قرار داده. خدا با ماست! مخاطب خدا ما هستیم! باید هوشیار باشیم، خدا ما رو صدا زده و ما هم باید به ندای خدا درست پاسخ بدیم. دعوت الهی رو اجابت کنیم تا مورد لطف و رحمت پروردگارمون قرار بگیریم.

ماه رمضان؛ یکی از اسماء خدا
می دونستین که «رمضان» یکی از اسم های خداست. امام باقر(ع) در این مورد فرموده است: «رمضان، اسمی از اسماء الهی است و نباید آن را به تنهایی ذکر کرد. یعنی نباید بگوییم رمضان آمد یا رفت، بلکه باید گفت ماه رمضان آمد، یعنی ماه را باید به اسم افزود: در این باره به سخنان امام محمد باقر(ع) گوش فرا می دهیم که فرمود: « نگویید این است رمضان و نگویید رمضان رفت یا آمد؛ زیرا رمضان نامی از اسماء الله است که نمی رود و نمی آید؛ که شئء نابود شدنی می رود و می آید؛ بلکه بگویید ماه رمضان، پس ماه را اضافه کنید».(11)

پرسش از ما، پاسخ از معصومین(ع)
تا حالا از خودتون پرسیدید که چرا خدا روزه گرفتن رو واجب کرده
حضرت علی(ع) می فرماید: « خداوند روزه را واجب کرد تا به وسیله آن، اخلاص خلق را بیازماید».(12)
می دونین زکات بدنمون چیه؟
رسول خدا(ص) فرمود: «برای هر چیزی زکاتی است و زکات بدن ها ، روزه است».(13)
حالا همه با هم دعا می کنیم:
خدایا! با نیت های راست و دل های مشتاق از تو درخواست می کنیم، که توفیق روزه گرفتن و قرآن خوندن و بنده خوب بودن رو در این ماه نصیبمون کنی.
خدایا! یه وقت نکنه مثل بنده های بد عاقبت، در این ماه از بخشش تو محروم بشیم.
خدایا! کمکمون کن در این ماه، هم بنده خوبی برای تو باشیم و هم دوست خوبی برای بنده های تو.
پروردگارا! دل هایمان را پس از آنکه هدایتمان فرمودی منحرف مکن؛ و از سوی خود رحمتی بر ما ببخش؛ زیرا تو بسیار بخشنده ای . (آل عمران: 8)
پروردگارا! ما ایمان آوردیم، پس ما را بیامرز و به ما رحم کن که تو بهترین رحم کنندگانی. (مؤمنون: 109)
پروردگارا! رحمتی از نزد خود به ما عطا کن، و برای ما در کارمان زمینه هدایتی فراهم آور. (کهف: 10)
پروردگارا! بر ماصبر و شکیبایی فرو ریز، و گام هایمان را استوار ساز، و ما را گروه کافران پیروز گردان.(بقره:250)

پی نوشتها:

1. محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج93، ص 346.
2. همان.
3. همان، ج92، ص255، ح 33.
4. شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج7، ص298، ح3.
5. محمد یعقوب کلینی، الکافی، ج4، ص68، ح1.
6. غررالحکم و دررالکلم، ج1،ص417، ح80.
7. وسائل الشیعه، ج7، ص299، ح 2.
8. بحار الانوار، ج93، ص331.
9. الکافی، ج4، ص 87، ح 1.
10. بحار الانوار، ج93، ص295.
11. بحار الانوار، ج 96،ص 376.
12. نهج البلاغه، ترجمه جعفر شهیدی ، حکمت 252.
13. الکافی ، ج4، ح 3.
منبع:کتاب گلبرگ شماره 122