1. قال الامام الصادق – علیه
السّلام – : و رأیت القرآنَ قد ثقُل علی الناس استماعُهُ و خفَ علی الناسِ استماع
الباطل.

«وسائل الشیعه، ج 16، ص 277»

امام صادق – علیه السّلام – فرمود: می بینم که قرآن شنیدنش بر مردم سنگین
است و شنیدن حرفهای باطل بر آنها سهل.

2. قال رسول الله – صلّی
الله علیه و آله – : سیأتی الزمان علی امتی لایبقی من القرآن الاسمه و لا من
الاسلام الا اسمه یسمون به و هم ابعد الناس منه.

«بحار الأنوار، ج 2، ص 109»

پیامبر اکرم – صلّی الله علیه و آله – فرمود: زمانی می آید بر امت من که باقی
نماند از قرآن مگر همان ظاهر آن و از اسلام مگر اسم آن، آنها خود را مسلمان خوانند
و لیکن دورترین مردم از اسلام هستند.

3. قال النبی – صلّی الله
علیه و آله – : شرارکم الذین لا یقرءون القرآن الا هجرا و لا یأتون الصلوه الا
دُبراً و لا یعتقون محرَرَهم.

«مستدرک الوسائل، ج 15، ص 483»

پیامبر اکرم – صلّی الله علیه و آله – فرمود: بدترین شما کسی است که قرآن
نمی خواند مگر در سختی ها و نماز را به جا نمی آورد مگر در حوادث و آزاد نمی شوند
آزاد شدگان آنها.

4. قال الامام علی – علیه
السّلام – : ألا و من تعلم القرآن ثم نسیه متعمداً لقی الله یوم القیامه مغلولاً
یسلط الله علیه بکل آیه نسیها حیّه تکون قرینته الی النار الا أن یغفر له.

«بحار الأنوار، ج 89، ص 187»

امام علی – علیه السّلام – فرمود: همانا کسی
که قرآن را یاد بگیرد و آن را از روی عمد فراموش کند، خدا را ملاقات می کند در
حالی که خدا مسلط می کند بر او به ازای هر آیه که فراموش کرده، ماری که قرین آتش
باشد مگر اینکه برای کارش (فراموشی عمدی قرآن)
طلب بخشش کند.