با رحلت امام هادی – علیه السلام- در سال 254 و به تنصیص آن حضرت، فرزندش امام عسکری – علیه السلام – به سمت امامت شیعیان اثنی عشری منصوب گردید. روایاتی که در وصیت و تنصیص امام هادی – علیه السلام – درباره امامت فرزندش وارد شده، در بسیاری از کتب حدیث و تاریخ شیعه، فراوان به چشم می‌خورد.[1] طبعا با توجه به این وصیت و تنصیص امام هادی – علیه السلام – که از نظر شیعیان نشانه صحت امامت امام بعدی است، آنان امام حسن عسکری – علیه السلام – را به امامت پذیرفتند. یکپارچگی شیعیان، به جز شماری اندک، خود دلیلی بر مقبولیت این امر در جامعه شیعه در آن روزگار است. بنا به نقل سعد بن عبدالله جز عده‌ای که به امامت محمد بن علی (که در زمان حیات پدرش امام هادی – علیه السلام – وفات کرد) گرویدند و تعداد انگشت شماری که جعفر بن علی را امام خود دانستند، اکثریت یاران امام هادی – علیه السلام – به امامت حضرت عسکری گردن نهادند. پیروان جعفربن علی «جعفریه خلص» لقب یافتند.[2] مسعودی، جمهور شیعه را از پیروان امام عسکری و فرزندش می‌داند که این فرقه در تاریخ به «قطعیه» معروف شده‌اند.[3] عنوان قطعیه اشاره به گروهی است که نوعا نه به مهدویت امام رحلت کرده بلکه بر رحلت امام پیشین قطع کرده و امامت امام بعدی را پذیرفته‌اند. این نام، نخست بار در برابر واقفه که پس از رحلت امام کاظم – علیه السلام – پدید آمدند اطلاق شده است.
[1] . نک: الغیبه، طوسی، ص 120، 122؛ کشف الغمه، ج 2، صص 404، 407؛ الارشاد، ص 335، روضه الواعظین، ص 247، بحارالانوار، ج 50، صص 239، 246.
[2] . المقالات والفرق، ص 101.
[3] . مروج الذهب، ج 4، ص 112.
رسول جعفریان ـ حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، ص537
