زمان را چه امری موهوم بدانیم و چه امری حقیقی، تردیدی نیست که تنظیمات و تقسیمات آن اعتباری است. از ثانیه گرفته تا سال، تا سال های جهانی که مورد باور قایلان به ادوار و اکوار است همه متکی به لحاظ و اعتبار آدمیان هستند. امّا همین وجه اعتباری اگر با یکی از حقایق هستی پیوند بخورد؛ عمق و معنایی الهام بخش خواهد یافت. سال 1385 این افتخار را دارد که به زیب و زیور حقیقت محمدیّه آراسته شده و نام پیامبر اعظم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) را به خود گرفته است.
نام پیامبر اعظم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) به رغم همه ی تبلیغات منفیِ دشمنان و به رغم بد مسلمانیِ ما پیروان آن حضرت همواره خطور دهنده و تداعی بخش اخلاق کریمه یا همان مکارم اخلاق است، همچنان که آن گرامی پس از قرآن کریم، برترین محور یگانگی و همبستگی امت واحده ی اسلام است. رحمت و رأفت نبوی در کنار وحدت و ألفت اسلامی از بزرگ ترین سرمایه های اسلامی است که امروزه بیش از هر زمان دیگری مورد تهدید قرار گرفته است.
دشمنان قسم خورده ی اسلام و متحجران تکفیریِ به ظاهر مسلمان همه در یک نقطه تلاقی کرده و به تفاهم رسیده اند و آن مشوّه ساختن چهره ی رحمانیِ اسلام و متزلزل کردن ارکان همبستگیِ مسلمانان است. تأسی به پیامبر اعظم(ص) می طلبد که ما مسلمانان هم در رفتارهای فردی و هم در کنش های اجتماعی به اخلاق نبوی که همان اخلاق الهی و قرآنی است آراسته شویم و از هر حرکتی که به مرزبندی های دروغین میان امت یگانه ی اسلامی دامن می زند بپرهیزیم.
و البته روشن است که هم تخلّق به آرایه های اخلاقی و هم تعلّق خاطر به پایه های همبستگی اجتماعی بدون توفیق الهی و بدون ریشه های عمیق و پایای درونی و ایمانی ممکن نیست. باید از عمق جان به مبدأ هستی که منشأ رواییِ اخلاق است باورداشت وگرنه بدون ایمان نمی توان اخلاق شایسته و پایدار را انتظار کشید و نیز بدون رقّت قلبِ ناشی از توجه دایمی به خدا که انانیت آدمی را از بُن می سوزاند نمی توان گرایش های همگرایانه و جمع گرایانه ی جدّی و عمیق را به انتظار نشست.
آدمی اگر به جای فرو رفتن در خود و در بسته های فکریِ خود ساخته در حقیقت الاهی و در ارزش های دینی و معنوی ذوب شود می-تواند به دیگران نگاهی رحمانی داشته باشد. این نگاه نه تنها به همدلیِ ما با عموم مسلمانان که به پاس داشتن کرامت انسانیِ همه ی انسان ها می انجامد. به تعبیر امیر مؤمنان7: مردمان دو گروهند یا برادر دینی تو یا همتای تو در آفرینش([1]) و طبعاً همه دارای حرمت و کرامت انسانی.
برای درآمدن در جرگه ی اهل ایمان و برای تقرب جستن به یقین مؤمنانه هیچ راهی چون یاجز عبادت نیست: و پروردگارت را عبادت کن تا تو را یقین در رسد.([2]) و ماه رجب آغاز دوره ی ویژه ی عبادت و عبودیت است. ندای این الرّجبیون متوجه کسانی است که این روزها را به جدّ می گیرند و به عبادت می گذرانند و قدم به قدم آماده ی مناجات با پروردگار خویش آن هم از نوع مناجات شعبانیه و سرانجام ورود در ضیافت الهی در ماه مبارک رمضان می شوند.
در میان نسخه های متعددی که ادیان و مکاتب گوناگون برای رهایی آدمی از ضعف ها، کاستی ها، سستی ها و آشفتگی ها می پیچند نسخه ی اسلامی، نیل به ایمانِ توأم با بصیرت است که برای احراز و تثبیت آن باید به عبادت با همه ی ابعاد و انواعش روآورد. کمال اخلاقی و همبستگیِ اجتماعی از کمترین دستاوردهای ایمان و عبادت است. بنگریم سخن دل انگیز الهی را در وصف یاران پیامبر که در کنار مهرورزی متقابل میان ایشان به عبادت پیشگی آنان اشارتی بلیغ نموده است:
محمد پیامبر خداست و کسانی که با اویند نسبت به کافران [= معاندان] سخت گیر و با همدیگر مهربانند. ایشان را در حال رکوع و سجود می بینی، در حالی که جویای لطف و خشنودی خدا هستند. نشان اینان در چهره هایشان بر اثر سجود [نمایان] است. این مَثل ایشان است در تورات، و مَثل آنان در انجیل چون کِشته ای است که جوانه ی خود را برآورده و آن را مایه داده است تا ستبر شود. پس بر ساقه های خود استوار گردد.([3])

پی‌نوشت‌ها: