نویسنده: فاطره ذبیح زاده

پنجم آل کسا
*وقتی همهمه فرشتگان، سکوت هفت آسمان را به هم می ریزد؛ وقتی آن همه ستاره به میهمانی چشمان حبیب خدا رفته اند؛ وقتی ماه برای آمدنش این پا و آن پا می کند و خورشید، مبهوت هیبت ستاره ای در زمین می ماند؛ وقتی آیه تطهیر برای جاری شدن بی تابی می کند و عطر گل های تکبیر در هوا بیداد؛ یعنی که احسن الخالقین، تمام جلوه های آسمانی را در کالبد زمینی گنجانده است؛ یعنی که روحی بزرگ و آیه ای مقدس را در لفافی از جنس بشر پیچیده است. او کیست جز حسین (علیه السلام)؛ ستاره ای که رد درخشان حضورش، دستان خالی زمین را به حضور نه چراغ هدایت مزین می کند.
او کیست جز ابوالائمه که محفل آل کسا را با قدم های سرخش رونق می دهد؟ کیست جز خامس آل عبا، که فوجی از ملایک را به شوق سیاحتش ازعرش به فرش می کشاند؟
-سرور جوانان بهشت آمده است. زمین حق دارد برای در آغوش گرفتن رکنی از بهشت، دستانش بلرزد و پاهایش سست شود. چه کسی در بزرگی نسب به قدر و پایه حسین(علیه السلام) خواهد رسید. نسبش را باید در عطر جان فزای رسول الله بجویی! نسبش را باید در جنس لطیف یاس جست و جو کنی. نسب حسین به پایه های کعبه می رسد؛ به علی!
رواست که تن پوشش، پرنیان پر جبرئیل باشد و کامش را از شیره جان رسول برگیرند. رواست که شفاعت قدومش، فرشته مطرود عرش (یعنی فطرس) را مقرب درگاه سازد تا از شوق این شرافت، برجماعت فرشتگان فخر فروشد.

… و تو آمدی
نویسنده:سودابه مهیجی
… مادر ، مادر معصوم تو دانست که انتظار به پایان رسیده و لحظه دیدار نزدیک است. دیدار کسی که نه ماه همراه او بود و لحظه لحظه با او سخن می گفت. دیدار کسی که تاریخ را با خون خویش دگرگون می کرد. دیدار کسی که در پی نامش هزاران حادثه و فلسفه سترگ نهفته بود.
تو آمدی و درختان، همه پیش پایت قیام کردند. ابرها از آسمان رفتند تا آفتاب، رخساره تو را ببیند و رسم روشنگری بیاموزد و آسمان در تو نظر کند و معنای بلندی را دریابد. تو آمدی که شمشیر داران ستم کار، پایان عمرخویش را نزدیک ببینند و خون در رگ های عاشقان آرزومند شهادت به خروش آید.
سلام ای فرزند مهربانی بتول و حیدر! ای میوه عشق تنها زوج معصوم آفرینش! ای حاصل پیوند دو دریای بیکران! ای اقیانوس تا ابد! بگذار رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)، تو را در آغوش بگیرد و نام از آسمان آمده ات را در گوشت زمزمه کند. بگذار محمد(صلی الله علیه و آله و سلم)اشک هایش را پنهان از همه، با گوشه قنداقه تو بزداید در دل خویش، از مصیبت های آینده تو اندوهناک شود. بگذار امیر مؤمنان، لبخند شکر بر لبانش بنشیند از اینکه آینده امامت از نسل سبر تو تداوم خواهد داشت.
لبخند بزن تا مادر به یاد نیاورد که قرار است شاهد چه ستم ها در زندگانی ات باشی. آن گونه بخند که تمام هستی به روی زهرا بخندد و نداند که پیامبر، روزهای سخت نیامده را برای تو، در دل می گرید. چشم امید تمام رسولان پیش از این، چشم امید علی و فاطمه به توست. به دست های منبری که اینکه در گاهواره آرام گرفته اند فردا زمین و زمان را به لرزه در می آورند. به چشم های کودکی که امروز بی دغدغه مادر و پدر را می نگرد و فردایی نه چندان دور بر زمین و آسمان ولایت می یابد.
اینک آسوده بخواب. امروز بی اضطراب باش، ای مرد فردای خون و شمشیر! که آینده، توفان مصایبش را چنان به سوی تو روانه خواهد که یک عمر، فرصت آسوده را کم می آوری. آغوش مهر زهرا غنیمت است اینک. در آغوض عصمت او تا می توانی، قد بکش. تا می توانی، صبر و عظمت و استواری بیندوز. از این آغوش بی همتا تا می شود حقیقت را بیاموز که او آینده اسلام و راه سرخ شهادت خونینش را به تو می سپارد.
حسین! تمام تاریخ به تو تکیه دارد و به خون تو؛ خونی که قطره قطره اش سرنوشت انسان ها را تا ابد رقم خواهد زد و پیامی سرخ را به گوش تمام زمین و زمان خواهد رساند. چشم تمام گذشتگان و آیندگان به توست؛ به مرد قهرمانی که با شمشیر خویش، با خون عزیزان و خون خویش، پرده از حقایق بر می افکند و هرچه باطل را محو می کند. به آنان که انتظار تو را کشیده اند، آنان که آرزوی اقتدا به قیام تو دارند، بگو شمشیرهای شان را مهیا کنند. تو اینک متولد شده ای و قیام بی بدیل خون علیه شمشیر اینک تولد یافته است. از امروز کربلا چشم به راه می ماند برای روز موعود تو ای حسین! روزی که شبیه هیچ روزی نیست.

سلام بر حسین
زهرا اکافان
از حسین، اکتفا به نام حسین
نبود در خور مقام حسین
بلکه باید که خلق دریابند
علت اصلی قیام حسین
کشته شد، زیر بار ظلم نرفت
به به از قدرت تمام حسین
بهر احیای دین شهادت یافت
زنده گردید دین زنام حسین (علیه السلام)(1)
سلام بر حسین (علیه السلام)که حیات خویش را در شهادت جست و جو کرد و بقا را در فنا خواست و ماندن را در رفتن دید.
سلام بر او که قیامش، نقطه پیوند میان توحید، عدل وامامت است و بازتاب فریاد اهل بیت و حضور مجدد آدم، نوح، ابراهیم، اسماعیل، موسی، عیسی و علی (علیه السلام) در قله فریادگری.
سلام بر حسین(علیه السلام) وارث آدم، خط اتصال همه حرکات های الهی و انقلاب های خدایی. هر قطره از اقیانوس قیامش، ترتیل خون بار آیات قرآنی و حرکتی حیات آفرین است و تا جهان، باقی است، حماسه ای ماندگار و جاودان خواهد بود.
قیام عاشورا، نقطه اتصال «بعثت» و «غدیر» است و احیا کننده فرهنگ اهل بیت(علیه السلام). امام حسین(علیه السلام)، تجسم سترگ آدم (علیه السلام) تا خاتم (علیه السلام) در ثبت ارزش های الهی و قیامش، قوام بخش انسانیت است تا ظهور مهدی «عجل الله تعالی فرجه الشریف».
پیامبر گرامی اسلام فرمود: «به راستی، حسین(علیه السلام)، چراغ هدایت و کشتی نجات امت است».(2)

امروز، کربلا متولد شد
نویسنده:سودابه مهیجی
اینک قدوم نورس یک میلاد، هنگامه مجلل تاریخ است
باران ببار بر تن این دریا! او تشنه کام تاول تاریخ است
امروز راز زمزمه داوود، امروز رمز حنجره یحیی
روییده از گلوی صدایی سبز… از نعره ای که صیقل تاریخ است
تقدیر هرچه واقعه و توفان، آرام خفته در تن گهواره
آه! این دو چشم کودکی امروز، فردای واقعه، یل تاریخ است.
تقویم های کهنه فرو مردند، خود را به ابتدای زمان بردند
امروز کربلا متولد شد… امروز روز اول تاریخ است….

کوتاه و گویا
-حسین جان! ای چراغ هدایت و ای کشتی نجات! شکوه رضایت و تسلیم و بندگی ات در برابر خدا، همه ذرات عالم را مبهوت لحظه لحظه عاشورا و صحنه صحنه کربلایت کرده است.
-ای جان شیرین رسول! تو پنجمین آیه آل کسا و گواه حقانیت نبی در روز مباهله ای. از ازل تا ابد، ترنم نام تو، گره از کار فرو بسته اهل عالم گشوده است.
-میلاد ریحانه رسول خدا، معنی آیه تطهیر، سرور شهیدان و آزادگان، اباعبدالله الحسین مبارک باد!
-کدامین مکتب آزادگی است که در محضر مربی بزرگ شرافت و آزادمردی سر تعظیم فرود نیاورد و حسین را قامت بلند بالای ایثار و انسانیت نخواند؟
-ای پرورده دامان رسول! ای تأویل سوره فجر! ای محبوب ترین وجود زمینی نزد اهل آسمان! به یمن میلاد فرخنده ات، شفیع دستان خالی مان در محضر رسول خدا باش!
-حسین (علیه السلام)،محبوب قلب های مردم بود. در نهایت فروتنی وسادگی زندگی می کرد. همه ساله پیاده به حج می رفت. به عیادت بیماران می شتافت. انفاقش بی مانند بود. دعوت فقیران را رد نمی کرد و آنها را به میهمانی فرا می خواند. همچنین کیسه های غذا را به در خانه محتاجان و بیوه زنان و یتیمان می برد.
-در زمان خلافت پدرش، در صحنه های سیاسی و نظامی نقشی فعال داشت. در زمان امامت برادرش، امام حسن(علیه السلام)، لحظه ای از پیروی و حمایت او دست نکشید و آن گاه که وعده الهی فرا رسید، برای ادای وظیفه و شهادت در راه خدا لحظه ای درنگ نکرد.

پی نوشت :

1-فرهنگ عاشورا، ص 63، به نقل از حسین ؛ پیشوای انسان ها، ص 53.
2-ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه.
منبع:اشارات ،شماره 123