روزی به محضر مبارک استادم جناب آیه الله محمّد آقای غروی آملی رضوان الله تعالی علیه تشرّف حاصل کرده بودم، به من فرمود: این عبارت را در جایی دیده اید که «الإِمَامُ أصلُهُ دَآئِم وَ نَسلُهُ دَآئِم»، عرض کردم: خیر، در جایی ندیده ام، چه جمله ی شگفت و شیوا و شیرین و دلنشین است که خود اصلی استوار و قانونی پایدار است، حضرت عالی از کجا نقل می فرمایید؟
فرمود: من از جایی نقل نمی کنم.
آن گاه انگشتان دست راستش را جمع کرد و در حالی که بر گرد لبانش دور می داد فرمود: دیروز که از خواب بیدار شدم دیدم این جمله را بر سر زبان دارم و بدان گویایم.

راقم گوید: در اصطلاح عرفان این گونه القاءات سُبّوحی را «حدیث برزخی» گویند.

(حضرت علاّمه حسن حسن زاده ی آملی حفظه الله/ هزار و یک کلمه/ ج 1/ کلمه ی 38/ ص53/
ناشر: مؤسّسه ی بوستان کتاب قم/ طبع چهارم/ سال 1386)

فهم اسرار نهفته در آیات و روایات برای نفوس غیر مکتفیّه

در رساله ی اعتقاداتم گفته ام:

اعتقاد من این است که صحف علوم عقلی و عرفانی اساسی و اصیل، تفسیر انفسی خطاب محمّدی و کشف تامّ احمدی اند صلّی الله علیه و آله و سلّم؛ که بدون دراست و تعلیم و تعلّم آن ها، فهم اسرار نهفته در آیات و روایات برای نفوس غیر مکتفیّه حاصل نمی شود فَافهَم.

(حضرت علاّمه حسن حسن زاده ی آملی حفظه الله/ هزار و یک کلمه/ ج 1/ کلمه ی155 / ص290/
ناشر: مؤسّسه ی بوستان کتاب قم/ طبع چهارم/ سال 1386)