“مکیال المکارم فى فوائد الدعاء للقائم” یکى از کتاب هاى ارزشمند شیعه، نوشته آیت‏اللّه‏ سیدمحمدتقى موسوى اصفهانى(1348 ـ 1301ق) است که به قصد اداء حق حضرت بقیه‏اللّه که حقش بر گردن ما افزون‏تر از همه مردم است، احسانش بیشتر و بهتر از همه شامل حال خلق مى‏شود و نعمت ها و منت ها بر ما دارد، به رشته تحریر درآمده است.
اصل کتاب به زبان عربى است و مؤلف در مقدمه مى‏نویسد:
“چون ما نمى‏توانیم حقوق آن حضرت را ادا نماییم و شکر وجود و فیوضاتش را آن طور که شایسته است، به جا آوریم بر ما واجب است آن مقدار از اداى حقوق آن حضرت را که از دستمان ساخته است، انجام دهیم. . . بهترین امور در زمان غیبت آن حضرت، انتظار فرج آن بزرگوار و دعا براى تعجیل فرج او و اهتمام به آنچه مایه خشنودى آن جناب و مقرب شدن در آستان اوست، مى‏باشد.”

آمرزش گناهان و مبدل شدن سیئات به حسنات
بر این امر دلالت می کند که شیخ احمد بن فهد حلی در کتاب عده الداعی از رسول اکرم آورده که فرمود: هیچ قومی به ذکر خدای عزو جل ننشینند مگر اینکه فرشته ای از آسمان آنان را آواز دهد که: برخیزید به تحقیق که سیئات شما مبدل به حسنات شد و همگیتان آمرزیده شدید.
وجه دلالت اینکه: دعا برای مولایمان صاحب الزمان از اقسام ذکر خداوند است پس در هر جلسه ای که مومن برای مولایش دعا کند به این مکرمت نائل شده است.
دلیل بر اینکه یاد آن حضرت از اقسام ذکر خداست روایتی است که در وسائل و کافی از امام صادق (ع) آمده که فرمود: هر آن گروه که در جلسه ای گرد هم آیند و ذکر خدا نکنند و از ما یاد ننمایند جز این نیست که آن مجلس روز قیامت مایه حسرت آنها خواهد بود.
سپس فرمود: ابوجعفر می فرمود: ذکر ما از اقسام ذکر خداست و یاد دشمنان ما از مصادیق یاد شیطان می باشد