و بدان اى عزیز! که تذکّر از محبوب و به یاد معبود به سر بردن ، نتیجه هاى بسیار براى عموم طبقات دارد. امّا براى کُمَّل و اولیاء و عرفاء ، که خود آن، غایت آمال آن ها است و در سایه ی آن به وصال جمال محبوب خود رسند. هَنِیئَاً لَهُم . و امّا براى عامّه و متوسّطین، به ترین مصلحات اخلاقى و اعمالى و ظاهرى باطنى است .

انسان اگر در جمیع احوال و پیش آمدها به یاد حق تعالى باشد، و خود را در پیش گاه آن ذات مقدّس حاضر ببیند، البتّه از امورى که خلاف رضاى او است ، خود دارى کند و نفس را از سرکشى جلوگیرى کند. این همه مصیبات و گرفتارى به دست نفس امّاره و شیطان رجیم از غفلت از یاد حق ، و عذاب و عقاب او است .
غفلت از حق ، کدورت قلب را زیاد کند و نفس و شیطان را بر انسان چیره کند، و مفاسد را روز افزون کند، و تذکّر و یاد آورى از حق ، دل را صفا دهد و قلب را صیقلى نماید، و جلوگاه محبوب کند، و روح را تصفیه نماید و خالص کند و از قید اسارت نفس انسان را براند. و حُبّ دنیا ( را که ) منشاء خطیئات و سرچشمه ی سیّئات است، از دل بیرون کند، و هَم را، همّ واحد کند و دل را براى ورود صاحب منزل ، پاک و پاکیزه نماید.
پس اى عزیز! در راه ذکر و یاد محبوب ، تحمّل مشاق هر چه بکنى ، کم کرده اى. دل را عادت بده به یاد محبوب ، بلکه به خواست خدا، صورت قلب ، صورت ذکر حق شود. و کلمه ی طیّبه ی لا إله إلاّ الله صورت اخیره و کمال اقصاى نفس گردد ، که از این، زادى به تر براى سلوک إلى الله و مصلحى نیکوتر براى معایب نفس و راهبرى خوب تر در معارف الهیّه یافت نشود.
پس اگر طالب کمالات صوریّه و معنویّه هستى و سالک طریق آخرت و مسافر و مهاجر إلی الله هستى ، قلب را عادت بده به تذکّر محبوب و دل را عجین کن با یاد حق تبارک و تعالى . ( امام خمینی رحمه الله ، چهل حدیث ، ص 249 و 250)