نویسنده:شیخ عباس قمى
منبع:مفاتیح الجنان،ص 545
براى توضیح جواب این سؤال، به این مطالب توجه کنید:
1. فداکارى‌هاى امام حسین علیه‌السلام، دین را زنده کرد و نقش او در زنده نگه داشتن دین اسلام، ویژه و حائز اهمیت است. این فداکارى‌ها را باید زنده نگه داشت؛ چون زنده نگه داشتن دین اسلام است. گرامى‌داشت روز عاشورا و اربعین، در حقیقت زنده نگه داشتن دین اسلام و مبارزه با دشمنان دین است.
2. مصیبت حضرت امام حسین علیه‌السلام، براى هیچ امام و پیامبرى پیش نیامده است. مصیبت امام حسین علیه‌السلام، از همه مصیبت‌ها بزرگ‌تر و سخت‌تر بود. اگر عامل دیگرى هم در کار نبود، همین عامل کافى است که نشان بدهد چرا براى امام حسین علیه‌السلام بیش از امامان دیگر و حتى بیش از پیامبر اسلام‌صلى‌اللَّه‌علیه‌وآله عزادارى مى‌کنیم و مراسم متعددى برپا مى‌کنیم.
3. در ماه محرم سال 61ق. امام حسین علیه‌السلام، فرزندان، خویشان و یاران آن حضرت را کشتند و اسیران کربلا را به کوفه و شام بردند و همین اسیران داغدیده، روز اربعین شهادت امام حسین علیه‌السلام و یارانش، به کربلا رسیدند و همه مصائب روز عاشورا در آن روز تجدید شد و آن روز، روز سختى براى خاندان پیامبر بود.
4. دشمنان اسلام با به شهادت رساندن امام حسین علیه‌السلام، قصد نابود کردن دین اسلام را داشتند. دشمنان امام حسین علیه‌السلام تلاش کردند تا حادثه کربلا، به کلى فراموش شود و حتى کسانى را که براى زیارت امام حسین علیه‌السلام مى‌آمدند، شکنجه مى‌کردند و مى‌کشتند. در زمان متوکل عباسى، همه قبرهاى کربلا را شخم زدند؛ مزرعه کردند و مردم را از آمدن براى زیارت قبر امام حسین علیه‌السلام، منع کردند. شیعیان هم براى مقابله با اینها، از هر مناسبتى استفاده مى‌کردند که یکى از این مناسبت‌ها، حادثه روز اربعین است.
5. یکى از نشانه‌هاى مؤمن، زیارت امام حسین علیه‌السلام در روز اربعین است. از حضرت امام حسن عسکرى علیه‌السلام روایت شده است که علامت‌هاى مؤمن پنج چیز است؛ پنجاه و یک رکعت نماز فریضه و نافله در شبانه‌روز، زیارت اربعین، انگشتر به دست راست کردن، پیشانى بر خاک نهادن در سجده و بسم الله را بلند گفتن1 و یکى از وظایف شیعیان را اهتمام به زیارت اربعین بر شمرده‌اند.
