شارح : عبد الهادی مسعودی
کافی، مهم ترین کتاب حدیثی شیعه است، برخی از احادیث این بوستان معنوی، گلچین و سند و متن آنها تبیین، و ارائه شده است
جلسه 29 کافی خوانی
حدیث :
۳۵۹۸/ ۱. عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَدِیدٍ، عَنْ مُرَازِمٍ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ: «عَلَیْکُمْ بِالصَّلَاهِ فِی الْمَسَاجِدِ، وَ حُسْنِ الْجِوَارِ لِلنَّاسِ، وَ إِقَامَهِ الشَّهَادَهِ، وَ حُضُورِ الْجَنَائِزِ؛ إِنَّهُ لَابُدَّ لَکُمْ مِنَ النَّاسِ، إِنَّ أَحَداً لَایَسْتَغْنِی عَنِ النَّاسِ حَیَاتَهُ، وَ النَّاسُ لَابُدَّ لِبَعْضِهِمْ مِنْ بَعْضٍ».
ترجمه :
مرازم گوید: حضرت صادق علیه السلام فرمود: بر شما باد بنماز در مسجدها، و به نیکى به همسایگان، و اداى شهادت، و حاضر شدن در تشییع جنازهها، زیرا شما ناچارید از زیستن با مردم، و براستى کسى نیست که تا زنده است از مردم بىنیاز باشد و ناچار مردم باید با همدیگر سازش داشته باشند.
الکافی (ط – دارالحدیث): ج۴، ص ۶۷۹
حدیث :
۳۶۰۱/ ۴. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ مُعَاوِیَهَ بْنِ وَهْبٍ، قَالَ:
قُلْتُ لَهُ: کَیْفَ یَنْبَغِی لَنَا أَنْ نَصْنَعَ فِیمَا بَیْنَنَا وَ بَیْنَ قَوْمِنَا، وَ بَیْنَ خُلَطَائِنَا مِنَ النَّاسِ مِمَّنْ لَیْسُوا عَلى أَمْرِنَا؟ قَالَ: «تَنْظُرُونَ إِلى أَئِمَّتِکُمُ الَّذِینَ تَقْتَدُونَ بِهِمْ، فَتَصْنَعُونَ مَا یَصْنَعُونَ؛ فَوَ اللَّهِ، إِنَّهُمْ لَیَعُودُونَ مَرْضَاهُمْ، وَ یَشْهَدُونَ جَنَائِزَهُمْ، وَ یُقِیمُونَ الشَّهَادَهَ لَهُمْ وَ عَلَیْهِمْ، وَ یُؤَدُّونَ الْأَمَانَهَ إِلَیْهِمْ».
ترجمه :
معاویه بن وهب گوید: بحضرت عرضکردم: چگونه شایسته است براى ما که با قوم خود (یعنى شیعیان) و مردمانى که با ما آمیزش دارند و شیعه نیستند رفتار کنیم؟ فرمود: نگاه کنید به پیشوایان خود آنان که از آنها پیروى کنید و هر طور آنها رفتار کنند شما نیز همان طور رفتار کنید، بخدا سوگند آنها عیادت بیمارانشان را میکنند، و بر سر جنازههاشان حاضر گردند و بسود و زیان آنها گواهى دهند و امانتهاى آنها را بآنها رد کنند.
الکافی (ط – دارالحدیث): ج۴، ص ۶۸۰
حدیث :
۳۶۰۵/ ۳. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «إِنَّا نَراکَ مِنَ الْمُحْسِنِینَ» قَالَ: «کَانَ یُوَسِّعُ الْمَجْلِسَ، وَ یَسْتَقْرِضُ لِلْمُحْتَاجِ، وَ یُعِینُ الضَّعِیفَ».
ترجمه :
حضرت صادق علیه السلام در تفسیر گفتار خداى عز و جل (که در باره یوسف علیه السلام فرماید:) «ما ترا از نیکوکاران دانیم» (سوره یوسف آیه ۳۶) فرمود: براى واردین جا باز میکرد، و به نیازمندان وام میداد، و به ناتوانان کمک میکرد.
الکافی (ط – دارالحدیث): ج۴، ص ۶۸۳
حدیث :
۳۶۰۶/ ۴. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ عَلَاءِ بْنِ الْفُضَیْلِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «کَانَ أَبُو جَعْفَرٍ عَلَیْهِ السَّلَامُ یَقُولُ: عَظِّمُوا أَصْحَابَکُمْ وَ وَقِّرُوهُمْ، وَ لَایَتَهَجَّمْ بَعْضُکُمْ عَلى بَعْضٍ، وَ لَاتَضَارُّوا، وَ لَاتَحَاسَدُوا، وَ إِیَّاکُمْ وَ الْبُخْلَ، کُونُوا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ».
ترجمه :
حضرت صادق علیه السلام فرمود علیه السلام: که امام باقر علیه السلام میفرمود: یاران خود را بزرگ شمارید و احترامشان کنید و برخى از شما بر برخى دیگر هجوم نبرید، و بهم زیان نزنید و بر هم حسد نورزید و از بخل بپرهیزید تا از بندگان با اخلاص [و شایسته] خدا باشید.
الکافی (ط – دارالحدیث): ج۴، ص ۶۸۳
حدیث :
۳۶۰۷/ ۵. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسى، عَنِ الْحَجَّالِ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ أَبِی یَزِیدَ وَ ثَعْلَبَهَ وَ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَهَ، عَنْ بَعْضِ مَنْ رَوَاهُ:
عَنْ أَحَدِهِمَا عَلَیْهِمَا السَّلَامُ، قَالَ: «الِانْقِبَاضُ مِنَ النَّاسِ مَکْسَبَهٌ لِلْعَدَاوَهِ».
ترجمه :
برخى از راویان از یکى دو امام باقر و صادق علیهما السلام حدیث کردهاند که فرمود:
ترشروئى بمردم دشمنى ببار آرد.
الکافی (ط – دارالحدیث): ج۴، ص ۶۸۴
حدیث :
۳۶۱۲/ ۵. عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ:
رَفَعَهُ إِلى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «أَحَبُّ إِخْوَانِی إِلَیَّ مَنْ أَهْدى إِلَیَّ عُیُوبِی».
ترجمه :
حضرت صادق علیه السلام فرمود: محبوبترین برادرانم نزد من کسى است که عیبهاى مرا پیش من هدیه آورد (و آنها را بمن گوشزد کند).
الکافی (ط – دارالحدیث): ج۴، ص ۷۸۷
حدیث :
۳۶۱۳/ ۶. عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ، عَنْ عُبَیْدِ اللَّهِ الدِّهْقَانِ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عَائِذٍ، عَنْ عُبَیْدِ اللَّهِ الْحَلَبِیِّ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «لَا تَکُونُ الصَّدَاقَهُ إِلَّا بِحُدُودِهَا؛ فَمَنْ کَانَتْ فِیهِ هذِهِ الْحُدُودُ أَوْ شَیْءٌ مِنْهَا، فَانْسُبْهُ إِلَى الصَّدَاقَهِ؛ وَ مَنْ لَمْ یَکُنْ فِیهِ شَیْءٌ مِنْهَا، فَلَا تَنْسُبْهُ إِلى شَیْءٍ مِنَ الصَّدَاقَهِ؛ فَأَوَّلُهَا: أَنْ تَکُونَ سَرِیرَتُهُ وَ عَلَانِیَتُهُ لَکَ وَاحِدَهً؛ وَ الثَّانِیَهُ: أَنْ یَرى زَیْنَکَ زَیْنَهُ، وَ شَیْنَکَ شَیْنَهُ؛ وَ الثَّالِثَهُ: أَنْ لَاتُغَیِّرَهُ عَلَیْکَ وِلَایَهٌ وَ لَا مَالٌ؛ وَ الرَّابِعَهُ: أَنْ لَایَمْنَعَکَ شَیْئاً تَنَالُهُ مَقْدُرَتُهُ؛ وَ الْخَامِسَهُ- وَ هِیَ تَجْمَعُ هذِهِ الْخِصَالَ-: أَنْ لَایُسْلِمَکَ عِنْدَ النَّکَبَاتِ».
ترجمه :
و نیز فرمود علیه السلام: دوستى از روى راستى و درستى نباشد جز با شرائط آن پس هر که در او آن شرائط یا پارهاى از آنها باشد او را اهل چنین دوستى بدان و کسى که چیزى از آن شرائط در او نباشد او را باین گونه دوستى نسبت مده.
اولش اینکه نهان و عیانش براى تو یکسان باشد.
دوم اینکه زیب و زینت تو را زینت خود داند، و زشتى تو را زشتى خود شمرد.
سوم اینکه ریاست و دارائى حالش را نسبت بتو تغییر ندهد.
چهارم اینکه از آنچه توانائى دارد نسبت بتو دریغ نکند.
پنجم- که همه این خصلتها را در بردارد- اینکه هنگام بیچارگى و پیش آمدهاى ناگوار تو را رها نکند.
الکافی (ط – دارالحدیث): ج۴، ص ۶۸۷
