شارح : عبد الهادی مسعودی

کافی، مهم ترین کتاب حدیثی شیعه است، برخی از احادیث این بوستان معنوی، گلچین و سند و متن آنها تبیین، و ارائه شده است

جلسه 25 کافی خوانی

حدیث :

۳۱۴۱/ ۱. أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیى‏، عَنِ الْحَارِثِ بْنِ الْمُغِیرَهِ، قَالَ:

سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ یَقُولُ: «إِیَّاکُمْ إِذَا أَرَادَ أَحَدُکُمْ أَنْ یَسْأَلَ مِنْ رَبِّهِ شَیْئاً مِنْ حَوَائِجِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ حَتّى‏ یَبْدَأَ بِالثَّنَاءِ عَلَى اللَّهِ- عَزَّ وَ جَلَّ- وَ الْمَدْحِ لَهُ، وَ الصَّلَاهِ عَلَى النَّبِیِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، ثُمَّ یَسْأَلَ اللَّهَ حَوَائِجَهُ».
ترجمه :

حضرت صادق علیه السلام فرمود: جز این نیست که (آداب دعا) همان مدح است، و سپس ستایش، و بعد اقرار بگناه، آنگاه درخواست، همانا بخدا سوگند هیچ بنده‏اى از گناه بیرون نشده جز باقرار بآن.

الکافی (ط – دارالحدیث): ج‏۴، ص۳۳۵
حدیث :

۳۱۴۵/ ۵. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنِ الْحَارِثِ بْنِ الْمُغِیرَهِ، قَالَ:

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ: «إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَدْعُوَ فَمَجِّدِ اللَّهَ- عَزَّ وَ جَلَّ- وَ احْمَدْهُ وَ سَبِّحْهُ وَ هَلِّلْهُ وَ أَثْنِ عَلَیْهِ، وَ صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ النَّبِیِّ وَ آلِهِ، ثُمَ‏ سَلْ تُعْطَ».
ترجمه :

حارث بن مغیره گوید: که حضرت صادق علیه السلام فرمود: هر گاه خواهى دعا کنى پس خداى عز و جل را تمجید کن، و سپاسگزار و او را تسبیح و تهلیل بگو و او را ثنا گوى (و ستایش کن) و بر محمد (ص) و آل او صلوات فرست سپس درخواست کن تا بتو داده شود.

الکافی (ط – دارالحدیث): ج‏۴، ص۳۳۵
حدیث :

۳۱۵۲/ ۳. عَنْهُ، عَنِ الْحَجَّالِ، عَنْ ثَعْلَبَهَ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَهَ، عَنْ رَجُلٍ:

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «کَانَ أَبِی عَلَیْهِ السَّلَامُ إِذَا حَزَنَهُ أَمْرٌ جَمَعَ النِّسَاءَ وَ الصِّبْیَانَ، ثُمَّ دَعَا وَ أَمَّنُوا».
ترجمه :

حضرت صادق علیه السلام‏ فرمود: هر گاه پیش آمدى پدرم را غمناک میکرد زنان و کودکان را جمع میکرد، سپس دعا میکرد و آنها آمین میگفتند.

الکافی (ط – دارالحدیث): ج‏۴، ص۳۴۰
حدیث :
کتاب الدعاء: باب العموم فی الدعاء

۳۱۵۴/ ۱. عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِیِّ، عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ:

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ: إِذَا دَعَا أَحَدُکُمْ فَلْیَعُمَّ، فَإِنَّهُ‏ أَوْجَبُ لِلدُّعَاءِ».
ترجمه :

حضرت صادق علیه السلام فرمود: رسول خدا (ص) فرمود: هر گاه یکى از شماها دعا کند پس‏ عمومیت دهد (و همه را دعا کند) زیرا که آن باجابت نزدیکتر است.

الکافی (ط – دارالحدیث): ج‏۴، ص۳۴۱
حدیث :
کتاب الدعاء: باب من أبطأت علیه الإجابه

۳۱۵۶/ ۲. عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ مَنْصُورٍ الصَّیْقَلِ، قَالَ:

قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ: رُبَّمَا دَعَا الرَّجُلُ بِالدُّعَاءِ، فَاسْتُجِیبَ لَهُ، ثُمَّ أُخِّرَ ذلِکَ إِلى‏ حِینٍ؟ قَالَ: فَقَالَ: «نَعَمْ». قُلْتُ: وَ لِمَ ذَاکَ، لِیَزْدَادَ مِنَ الدُّعَاءِ؟ قَالَ: «نَعَمْ».
ترجمه :

منصور صیقل گوید: بحضرت صادق علیه السلام عرضکردم: بسا هست که مردى دعا کند و دعایش مستجاب گردیده، ولى تا مدتى (اثر آن استجابت ظاهر نگردد و) پس افتد؟ فرمود: آرى (چنین است) عرضکردم: این براى چیست؟ آیا براى اینست که بیشتر دعا کند؟ فرمود: آرى.

الکافی (ط – دارالحدیث): ج‏۴، ص۳۴۴
حدیث :

۳۱۵۷/ ۳. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ أَبِی هِلَالٍ الْمَدَائِنِیِّ، عَنْ حَدِیدٍ:

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «إِنَّ الْعَبْدَ لَیَدْعُو، فَیَقُولُ اللَّهُ- عَزَّ وَ جَلَّ- لِلْمَلَکَیْنِ: قَدِ اسْتَجَبْتُ لَهُ، وَ لکِنِ احْبِسُوهُ بِحَاجَتِهِ؛ فَإِنِّی أُحِبُّ أَنْ أَسْمَعَ صَوْتَهُ؛ وَ إِنَّ الْعَبْدَ لَیَدْعُو، فَیَقُولُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالى‏: عَجِّلُوا لَهُ حَاجَتَهُ؛ فَإِنِّی أُبْغِضُ صَوْتَهُ».
ترجمه :

و نیز حضرت صادق علیه السلام فرمود: همانا بنده‏اى دعا کند پس خداى عز و جل بدو فرشته (که موکل بر انسان هستند یا دو فرشته دیگر) فرماید: من دعاى او را باجابت رساندم ولى حاجتش را نگهدارید، زیرا که من دوست دارم آواز او را بشنوم، و همانا بنده‏اى هم هست که دعا کند پس خداى تبارک و تعالى فرماید:

زود حاجتش را بدهید که آوازش را خوش ندارم.

الکافی (ط – دارالحدیث): ج‏۴، ص۳۴۴
حدیث :

۳۱۵۸/ ۴. ابْنُ أَبِی‏عُمَیْرٍ، عَنْ سُلَیْمَانَ صَاحِبِ‏السَّابِرِیِّ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ، قَالَ:

قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ: یُسْتَجَابُ لِلرَّجُلِ الدُّعَاءُ، ثُمَّ یُؤَخَّرُ؟ قَالَ: «نَعَمْ، عِشْرِینَ سَنَهً».
ترجمه :

اسحاق بن عمار گوید: بحضرت صادق عرضکردم: (ممکن است) دعاى مردى مستجاب شده (باشد) ولى بتأخیر افتد (و اثر استجابت آن همان زمان ظاهر نگردد؟ فرمود: آرى تا بیست سال (ممکن است تأخیر افتد).

الکافی (ط – دارالحدیث): ج‏۴، ص۳۴۴
حدیث :

۳۱۶۰/ ۶. ابْنُ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ:

سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ یَقُولُ: «إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَیَدْعُو، فَیُؤَخَّرُ إِجَابَتُهُ إِلى‏ یَوْمِ الْجُمُعَهِ».
ترجمه :

ابو بصیر گوید: شنیدم از حضرت صادق علیه السلام که میفرمود: همانا مؤمن دعا کند و اجابت دعایش تا روز جمعه [یا روز قیامت‏] بتأخیر افتد.
الکافی (ط – دارالحدیث): ج‏۴، ص۳۴۵