وَ ألبِسْنِی زِینَهَ المُتّقینَ فی… القَولِ بِالحَقِّ وَ إن عَزّ‌.[۱]

در جلسات گذشته در تبیین این فراز نورانی، معیارهای شناخت حق، اجمالاً بیان شد.

آخرین نکته در این باره، سختی عمل کردن به حق است. گفتیم حق‌گویی، مشکل است، تشخیص حق هم که مقدمه حق گویی است ، از آن مشکل‌تر است ؛ ولی عمل نمودن مطابق حق از همه سخت است، یعنی پس از تشخیص و پذیرش حق، هم حق را بگوید و هم به آن عمل کند، به همین جهت خداوند سبحان، عنایت عجیبی برای عمل کردن به حق، به انسان می‌نماید.

در روایتی از امیر مؤمنان (علیه السّلام) چنین نقل شده است:

أقرَبُ العِبادِ إلَى اللّهِ تعالى أقوَلُهُم‌ لِلحَقِ‌ وَ إن کانَ عَلَیهِ، و أعمَلُهُم بِالحَقِّ وَ إن کانَ فیهِ کُرهُهُ.[۲]

نزدیک‌ترینِ بندگان به خداى متعال، حق‌گوترینِ آنهاست، هر چند به زیانش باشد، و عمل کننده‌ترینِ آنهاست به حق، هر چند برخلاف میلش باشد.

طبق آیات قرآن برخی از بندگان، جزء مقربان هستند: ﴿السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ * أُولئِکَ الْمُقَرَّبُونَ﴾؛ حال، در میان مقربان، برخی از همه به خدا نزدیک‌ترند، این گروه که پیشتاز مقربان هستند، طبق روایت فوق، دو ویژگی دارند، یکی اینکه کامل‌تر و دقیق‌تر از دیگران حق می‌گویند، هر چند حق‌گویی به ضررشان باشد و دوم اینکه هرچند حق ناخوشایند آنها باشد؛ ولی باز هم بهتر و بیشتر از همه بدان عمل می‌کنند.