امام (ره) بین جوهر فقه با جوهر عرفان سازش برقرار کرده ، لذا آداب الصلاه و اسرار الصلاه (سر الصلاه) را در کنار رساله عملیه (تحریر الوسیله) به نگارش در می آورد و در تفکیک ناپذیری شریعت از حقیقت اصرار می ورزید. امام راحل با استناد به آیه 66 سوره مائده می نویسد: «از این آیه بر می آید که نیل به معرفت و باطن ، جزء از راه ظاهر و شریعت نیست ، ظاهر طریق باطن است بلکه فهمیده می شود که ظاهر منفک از باطن نیست و کسی که معتقد باشد باطن با اعمال ظاهر و تبعیت از تکالیف الهی برای او حاصل نمی شود، بداند که به ظاهر خوب عمل نکرده و کسی که بخواهد به باطن ، از غیرطریق ظاهر برسد -مثل بعضی عوام صوفیه – این راهی است که بینه ای از سوی پروردگار ندارد». (تعلیقه بر فصوص الحکم ، 201)

امام (ره) بین فقه و فنا سازش برقرار کرده و به همین دلیل امام (ره) عمل به ارکان را از «مقومات ایمان» دانسته و بیان فرمودند: «این که در اخبار شریفه ، اقرار به لسان و عمل به ارکان را از مقومات ایمان شمرده اند، بیان یک سر طبیعی و سنت الهی جاری است ، چون حقیقت ایمان ، ملازم با اظهار و عمل است ، اگر عمل نکرد، صورتی بی مایه از ایمان و محبتی بی مغز و معنی بیش نخواهد بود و با فشار جزیی حوادث و سختی احتضار از بین خواهد رفت». (شرح چهل حدیث ، ص 388 ، با اندکی تخلیص)