پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
لأعْلَمنَّ أقواما مِن اُمَّتی یَأتونَ یَومَ القیامَهِ بحَسَناتٍ أمْثالِ جِبالِ تِهامَهَ بَیْضاءَ ، فیَجعَلُها اللّه ُ هَباءً مَنْثورا . أمَا إنّهُم إخْوانُکُم مِن أهلِ جِلْدَتِکُم ، و یَأخُذونَ مِن اللّیلِ کما تَأخُذونَ ، و لکنّهُم قَومٌ إذا خلَوا بمَحارِمِ اللّه ِ انْتَهَکُوها
مردمانى از امّت خود را مى شناسم که در روز قیامت حسناتى به سفیدى کوههاى تهامه عرضه مى کنند، اما خداوند همه آنها را پودر و پراکنده مى کند. بدانید که آنها برادران هم تبار شمایند و شبها نیز همچون شما عبادت مى کنند، امّا مردمى هستند که چون پنهانى و در خلوت با محرمات الهى رو به رو شوند، آنها را مرتکب گردند.
امام على علیه السلام :
اعتَبِرُوا بِما کانَ مِن فِعلِ اللّه ِ بإبلیسَ إذ أحبَطَ عَمَلهُ الطویلَ و جُهدَهُ الجَهِیدَ ، و کانَ قد عبَدَ اللّه َ ستّهَ آلافِ سنَهٍ ، لا یُدرى أ من سنیِّ الدُّنیا أم مِن سِنیِّ الآخِرَهِ عَن کِبْرَ ساعَهٍ واحِدَهٍ ، فمن ذا بعد إبلیسُ یَسلمُ .
پس از آنچه خدا به شیطان کرد پند گیرید که به سبب لحظه اى تکبّر ، کردار دراز مدّت او را باطل گرداند و کوشش فراوان او بى ثمر ماند . او شش هزار سال با پرستش خدا زیست ـ و از سالیان دنیا بود یا آخرت ، دانسته نیست ـ . پس چه کسى پس از شیطان در امان مى ماند؟
امام على علیه السلام :
اللّهُمّ و أستَغفِرُکَ لِکُلّ ذَنبٍ یَمحَقُ الحَسَنات ، و یُضاعِفُ السیّئاتِ ، وَ یُعجِّلُ النَّقِماتِ ، و یُغضِبُکَ یا رَبَّ السَّماواتِ ، فَصَلِّ عَلى مُحمَّدٍ و آلِ مُحمَّدٍ وَ اغفِرهُ لی یا خَیرَ الغافِرینَ.
خدایا! از تو آمرزش هر گناهى را مى خواهم که نیکى ها را محو مى کند و بر زشتى ها مى افزاید و بد بختى ها را شتاب مى دهد و تو را ـ اى پروردگار آسمانها ـ به خشم مى آورد . پس بر محمّد و خاندانش درود فرست و آن گناه را بر من بیامرز ، اى بهترین آمرزشگران!
امام صادق علیه السلام :
اللّهُمَّ صَلِّ على مُحمّدٍ و آلِ مُحَمَّدٍ ، و أعِذْنا أن تُخَیِّبَ آمالَنا و تُحبِطَ أعمالَنا .
خدایا! بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را از ناکامى آرزوهایمان و تباه شدن اعمالمان در پناه خود گیر.
امام صادق علیه السلام ـ درباره آیه «و به اعمالى که کرده اند پردازیم و همه را چون ذرات غبار پراکنده در هوا قرار دهیم» ـ فرمود :
أمَا و اللّه ِ إنْ کانتْ أعْمالُهُم أشَدَّ بَیاضا مِن القَباطیِّ ، و لکنْ کانوا إذا عَرَضَ لَهُمُ الحَرامُ لَم یَدَعُوهُ .
هان! به خدا سوگند، که کرده ه اى آنان از پارچه هاى کتان قبطى سفیدتر بود، اما چون به حرامى برمى خوردند از آن خوددارى نمى کردند.
