نویسنده: سیّد حسن اسحاقی

امام، واسطه فیض است. همواره توجه او به سوی آدمیان است و بهارآفرین و زندگی‌بخشی است. در زیارت شریف آن حضرت غایب از نظر، مهدی موعود(ع) می‌خوانیم: «السّلام علی ربیع الأنام و نضره الأیّام؛ سلام بر بهار مردم و خرّمی روزگاران».1
به سبب وجود گرامی او، خداوند به جهانیان روزی می‌دهد و آسمان و زمین، به احترام او بر پاست: «و بیمنه رزق الوری و بوجوده ثبتت الْارض و السَّماء».2
دل او، دل بیداری است که همواره به یاد دوستان است و درد و رنج آنان را احساس می‌کند. او تجلّی رحمت واسعه خداوندی است: «همانا رحمت پروردگارتان بر هر چیزی وسعت دارد و من، همان رحمت پروردگارم».3
وجود مقدس حضرت حجت(ع) میان انسان‌ها، منبع برکت، دانش، درخشندگی، زیبایی و همه خیرات است. برکات وجود او و پرتو انوار وجود او، در همه دوران به بشر می‌رسد. این خورشید معنوی و الهی، واسطه زمین و آسمان است. او هرگز شیعیان خود را از یاد نمی‌برد و در رفع مشکلات فردی و اجتماعی مؤمنان کوتاهی نمی‌کند. از سخنان ملکوتی حضرتش که نشان دهنده همراهی خالصانه ایشان با بندگان خداست، این است که: « ما از شادمانی‌تان، شاد می‌شویم و در اندوهتان غم‌گساریم».4
چه بسیارند افرادی که هنگام گرفتاری‌ها به ایشان توسل جسته‌اند و مشکلشان حل شده است. ایشان در غیبت، همچون خورشیدی است که پشت ابرها پنهان است، ولی مردم از نور وجودش هماره بهره‌مندند. در سخنی نغز از امام زمان(ع) روایت شده است:«چگونگی سودرسانی من در زمان غیبتم، مانند سودرسانی خورشید است زمانی که ابرها آنها را از چشم‌ها پنهان سازند و من ایمن‌دهنده اهل زمینم، همچنانکه ستارگان، ایمن دهنده اهل آسمانند».5

پی نوشت :

1. بحارالانوار، ج 99، ص 11 و زیارت صاحب‌الامر.
2. همان، ج 1، ص 94.
3. همان، ج 52، ص 289.
4. مفاتیح الجنان، دعای عدیله.
5. همان.
منبع:ماهنامه موعود شماره 97