امام جواد علیه السلام فرمودند:
مَن خَطَبَ إلَیکُم فَرَضِیتُم دِینَهُ وَ اَمانَتَهُ فَزَوِّجُوهُ، إلّا تَفعَلوه تَکُن فِتنَهٌ فِی الاَرضِ وَ فَسادٌ کَبیرٌ؛
اگر کسی پیش شما به خواستگاری آمد و دین و امانت داری او را پسندیدید، تزویج کنید، اگر چنین نکنید، در روی زمین فتنه و فساد بزرگ می شود.
من لا یحضره الفقیه، ج3، ص 393
شرح حدیث:
این سخن را حضرت جواد علیه السلام در پاسخ نامه یکی از اصحابش به نام «حسن بن بشار» نوشت، که از نکاح و معیار صلاحیت فرد برای ازدواج پرسیده بود.
معیارگرایی در ازدواج، ضامن استمرار پیوند زناشویی و استحکام بنیان خانواده است.
آنچه در اسلام به عنوان «معیار» در همسر گزینی مطرح است، عبارت است از: دینداری، اخلاق شایسته، نجابت خانوادگی، تقوا و ایمان. زیبایی در درجه ی بعد است. تمکّن مالی نیز نمی تواند معیار اصلی در ازدواج قرار گیرد.
سخت گیریهای خانواده ها در امر ازدواج، به بالا رفتن سنّ ازدواج می انجامد.
مشکلات تشکیل خانواده، از مهریّه گرفته، تا هزینه های سنگین مراسم و توقّعات بالای طرفین، تا داشتن خانه مستقل و شغل پردرآمد، سبب شده است که جوانان به راحتی نتوانند ازدواج کنند. پیامد تأخیر در ازدواج هم، به گناه و فساد کشیده شدن دختر و پسر جوان، و در نتیجه «فساد جامعه» است.
توصیه ی امام این است که اگر خواستگار، دیندار و امین بود، موافقت کنید و ازدواج را سامان دهید، و گرنه مفسده های بزرگ پدید می آید.
خداوند هم در قرآن، توصیه به تزویج می کند و وعده می دهد که اگر فقیر و تنگدست هم باشند، خداوند از فضل خویش آنان را بی نیاز می کند. (نور، 32.)
کاش معیارهای دینی در امر ازدواج، محور تصمیم گیری باشد و بیش از شغل و پول و قیافه، دین و ایمان طرف، ملاکِ پذیرش خواستگار باشد.
منبع: حکمت های تقوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام جواد علیه السلام)، جواد محدثی
