امام جواد علیه السلام فرمودند:

مَن وَعَظَ اَخاهُ سِرًّا فَقَد زانَهُ، ‌وَ مَن وَعَظَ عَلانیهً فَقَد شَأنَهُ؛

هر کس برادرش را پنهانی پند دهد، ‌او را آراسته است. و هر که او را آشکارا موعظه کند، ‌بدنام و بی آبرویش کرده است.

کشف الغمّه، ‌ج2، ص 350
شرح حدیث:

موعظه کردن برادر دینی، یک وظیفه ی اخلاقی است.

پذیرفتن پند و موعظه ی دیگران هم، ‌یک رفتار اجتماعی است.

اما روش نصیحت و پند مهم است. هر کس آبروی خود را دوست دارد و می خواهد شخصیت او محفوظ بماند.

موعظه و انتقاد آشکار و پیش دیگران، گاهی به جای اثربخشی، کینه و کدورت و عناد می آورد.

نصیحتگر، اگر واقعاً دلسوز است و به قصد اصلاح به کسی تذکّر می دهد، خوب است که به خود طرف بگوید تا آبرویش محفوظ بماند و در رفع عیب بکوشد. بجز این، انتقاد کردن پیش چشم دیگران و تذکر دادن، آبروی فرد را می برد.

امام علی علیه السلام می فرمایند:«نُصحُکَ بَینَ الملأ تقریعٌ»نصیحت کردن تو در میان جمع، کوبیدن و تحقیر است.(غرر الحکم، حدیث 9966.)

مثل آینه باشیم،که عیب افراد را به خودشان نشان می دهد.

منبع: حکمت های تقوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام جواد علیه السلام)، جواد محدثی.