صبر از نظر علمای اخلاق «أم‌الفضایل» است؛ یعنی همه فضیلت‌ها از این صفت سرچشمه می‌گیرد. اگر کسی ملکه صبر و استقامت در زندگی داشته باشد، عاقبت به خیر می‌شود و سقوط نمی‌کند. و برعکس یک آدم بی‌صبر، بالاخره در زندگی سقوط می‌کند و سقوطش هم عجیب است.
وقتی تاریخ را مرور کنیم، خواهیم دید که صبر و استقامت، به فرد و اجتماع، سعادت می‌دهد. این اسلام عزیزی که ما داریم، با چه خون جگری به ما رسیده است. وقتی دشمن متوجه عظمت اسلام شد، همه پشت به پشت یکدیگر شدند تا اسلام عزیز را براندازی کنند و لذا در ده سال حضور پیامبر در مکه جنگ‌های بسیار فراوانی را پیش آوردند که البته این صبر و استقامت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم و اطرافیان ایشان بود که توانست اسلام را از مکه به مدینه بکشاند. به‌خصوص تشیع که بعداز پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم تصمیم گرفتند آن‌را نابود کنند، اصلاً سقیفه را به همین منظور تشکیل دادند. امیرالمؤمنین در نهج‌البلاغه می‌فرمایند: در این مدت، مثل آدمی بودم که یک خار در چشم و یک استخوان در گلوی داشتم، با این حال صبر کردم و نتیجه صبر و حوصله ایشان، همین تشیعی است که می‌بینید. هم‌چنین حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها می‌فرمایند: در این مدت کوتاه، مصائبی به من وارد شد که اگر بر روز وارد می‌شد، شب می‌گردید و اگر بر عالم وارد می‌شد، عالم مصیبت‌زده می‌گردید؛ حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها کتک خوردند و شهید شدند، اما زحمات پدر بزرگوار و همسر گرامی‌شان ماندگار گردید.
اگر صبر امیرالمؤمنین و حضرت زهرا علیهما‌السلام نبود، تشیع در همان روزهای آغازین نابود می‌شد. بنابراین ما باید در زندگی دینی‌مان، صبر در عبادت داشته باشیم. معلوم است که روزه گرفتن خیلی مشکل است مخصوصاً برای فقرا و ضعفا که از نظر اقتصادی و جسمی در مضیقه‌اند، اما یک مقایسه‌ای کنید که در هشت سال جنگ تحمیلی، هشت ماه رمضان بوده و رزمندگانی که ملکف به روزه گرفتن بودند، در هوای گرم بالای 50 درجه و بدون امکانات و در حالی‌که روزه بودند می‌جنگیدند.
حال چه کسی دشمن را مأیوس کرد؟ فقط صبر و استقامت جوان‌ها در جبهه و دیگران در پشت جبهه دنیای استکباری را ذلیل کرد. بنابراین خیال نکنید صبر و استقامت فایده ندارد، چراکه اگر الآن اسلام عزیز است، مرهون صبر و مقاومت مسلمانان است. در تاریخ مثل جرحی زیدان‌ها نقل کرده‌اند که مسلمان‌ها در جنگ‌ها با یک خرما زندگی می‌کردند، اما در جنگ پیروز بودند، همه این دستاوردها مرهون صبر و استقامت است؛ لذا انسان، با صبر در عبادت می‌تواند به جایی برسد که به جز خدا نبیند و به جز خدا نخواهد و خلاصه این‌که این مقام عبودیت، مقام بالایی است که انسان تنها با پیشه کردن صبر و استقامت می‌تواند به آن برسد.
منبع: وبسایت افق حوزه
